เรื่องมีอยู่ว่าผมเป็นคนที่ปฏิเสธคนไม่เป็น อาจเพราะเกรงใจ กลัวเขาเสียใจเสียความรู้สึกเป็นแบบนี้มาตลอดแต่เรื่องที่ต้องมาโพสถามมีอยู่ว่า ผมออกรถมอเตอร์ไซค์มาคันหนึ่งผมรักดูแลล้างเกือบทุกวันขับไปทำงานแต่ๆๆๆ ไม่ได้มีแค่ผมที่ขับคนในครอบครัวก้ขับทำงานที่เดียวกันผมขับไปทำงานแกก็ขับกลับทุกวันเอารถไปขับไปใช้เหมือนรถตัวเอง เอาจริงๆผมก็ไม่ว่าอะไรเพราะคือครอบครัว แต่ว่าเหมือนคนอื่นจะไม่รักรถเหมือนผม เอาไปล้ม2รอบแล้วรอบนี้เฟรมหน้าและกระจกหัก ถลอกผมก็แค่พูดว่าไม่เป็นไรแต่ในใจผมสลายหมดแล้ว เวลาคนอื่นเอาไปขับยางรั่วยางแตกขับพังผมเป็นคนซ่อมทั้งหมด มีแม่ที่เห็นใจช่วยซ่อมบ้างแต่แม่ไม่ได้ขับนะ น้ำมันผมก็เติมคนเดียวคนอื่นแทบไม่เติมเลย ถามว่ารถคนอื่นแกมีกันไหม มีครับแต่ไม่ใช้เห็นยางรั่วจอดอยุ่แค่ปะยางก้ใช่ได้แล้ว อาจรถผมใหม่น่าขับกว่ามั้งนะ จริงๆมันไม่ใช่แค่เรื่องรถ มันหลายอย่าง เวลายืมเงินหรืออะไร ผมมักปฏิเสธคนไม่ค่อยเป็นนี่คือนิสัยที่แก้ไม่ได้ ใจดีกับคนอื่นไปหมด ติดกับคำว่าไม่เป็นไรครับ แต่ตัวเองเก็บมาเครียดอยู่คนเดียว ทุกวันนี้จิตใจเริ่มย่ำแย่ แต่ภายนอกยังคงปกติเพราะไม่แสดงออก บางทีแอบนั่งน้ำตาซึมยุคนเดียวโดนที่ไม่มีใครรู้ และไม่เคยร้องให้หรือแสดงออกให้ใครเห็น มันแย่มากครับ😔