บริษัทโมอีพีได้ซื้อเมืองพีว่อยไว้แล้ว จึงจัดการล่ามโซ่ชาวบ้านลากออกนอกเมืองไป

ชาวบ้าน 88 "เราจะไม่ยอมเด็ดขาด"

ทหารของโมอีพี 29 "คนที่ยังดื้อดึงอยู่เมืองต่อไปจะเจอสิ่งที่แย่ยิ่งกว่านี้"

ชาวบ้าน 88 "ว่ามา"

ทหารฯ 29 "จะมีการถล่มบ้านเรือน ใครยังอยู่โดนบ้านถล่มทับก็ไม่สนใจ"

ชาวบ้าน 88 "สาสมแล้ว เขาไล่ก็ไม่ยอมไป ยังทู่ซี้อยู่อยู่ได้"

ทหารฯ 29 "เจ้าใช้ไม่ได้มาก บริษัทโมอีพีทำไรอยุติธรรมงี้"

ณ ร้านทุเรียนทอด มีโจรคนนึงเดินเข้ามาปล้น

เจ้าของร้าน "เราไม่กลัวเบย"

โจร "เพราะลูกค้าทั้งหมดเป็นตำรวจงั้นรึ?"

ลูกค้า 13 "พวกเราเป็นโจรมาปล้นร้านนี้เหมือนกัน"

เจ้าของร้าน "พวกเจ้าสู้กันไป ใครชนะก็ได้ปล้นร้านอะนะ"

ทันใดนั้นเองร้านก็ถูกทุบ

เจ้าของร้าน "ช้ากันงี้เลยอดปล้นเบย"

ก็มีคนกลุ่มนึงเข้ามา

หัวหน้ากลุ่ม "พวกเราคือกลุ่มผู้ต่อต้านบริษัทโมอีพี"

คนทั้งหมดในร้าน "งั้นเราเข้าร่วมด้วย"

ทั้งหมดก็ไปยังคลังเก็บอาวุธของโมอีพีกัน

หัวหน้ากลุ่ม "ภารกิจเราคือทำลายเมืองนี้ซะ จะได้ใช้เป็นสมรภูมิรบกับพวกคนของโมอีพี"

เจ้าของร้าน "ที่ร้านเราพังเมื่อกี้ก็ฝีมือเจ้าใช่มะ?"

หัวหน้ากลุ่ม "ไม่เห็นต้องถาม ไม่พอใจ? ไง ๆ เดี๋ยวก็ถูกโมอีพีทุบอยู่ดีนั่นแหละ"

เจ้าของร้าน "สมเหตุสมผลมาก ไม่ผิดหวังเลยที่เข้าร่วมกะฝ่ายต่อต้าน"

เมื่อถึงคลังเก็บอาวุธก็พบกับตำรวจของเมืองได้มาเข้าร่วมกับฝ่ายต่อต้านด้วย

ตำรวจ 39 "พวกโมอีพีล่ามโซ่เด็กพวกเราเลยทนไม่ได้"

หัวหน้ากลุ่ม "เค งั้นไม่บอกละกันว่าเราส่งพวกเด็ก ๆ ไปล่อให้โมอีพีจับเอง"

แล้วตำรวจหุ่นยนต์ชื่อโคโรนอฟก็เดินมา

โคโรนอฟ "เราระเบิดสำนักงานโมอีพีไปเรียบร้อยแล้ว"

ลูกค้า 13 "ชนะแล้วงั้นรึ?"

ผู้จัดการสาขาของโมอีพีก็เดินมาว่า "ใช่เราแพ้ละ ตกลงเรายังไม่รู้เลยว่าเจ้าชื่อไร"

โคโรนอฟ "พวกเขาเรียกเราว่าเนอคี่ ส่วนเจ้าเรียกเราโคโรนอฟ"

ผู้จัดการฯ "แล้วจะให้เจ้าของโมอีพีเรียกเจ้าว่าไร?"

โคโรนอฟ "เรียกชวาสครอฟ"

ผู้จัดการฯ "แผ่นผีระเมิดลิขสิทธิ์ล่ะ?"

โคโรนอฟ "เรียกแผ่นก็อป"

ผู้จัดการฯ "แนวดนตรีที่ชอบล่ะ?"

โคโรนอฟ "แนวดนตรีป็อป"

ผู้จัดการฯ "ก็นึกว่าร็อคแย่"