เริ่มเรื่องเลยคับคือตลอดที่ผ่านมาผมใช้ชีวิตมาคนเดียวตลอดจัดได้ว่าเป็นพวกที่ไม่ค่อยออกจากบ้านเลยถ้าไม่จำเป็นไม่สุงสิงกับใครไม่ชอบที่คนเยอะๆจะชอบอยู่บ้านดูเมะกาตูน
ผมไม่ได้เบียวอะไรน้ะนี่คือจิงๆใช้
ชีวิตเเบบนี้มาจน19ปีเเฟนไม่เคยมีเพื่อนก็มีคนนึงที่สนิทมากๆจนมันมีความรู้สึกวูบนึงที่ว่าเห้ยลองมีเเฟนหน่อยไหมเเบบฟิวเเฟนอะมุ้งมิ้งบ้าง
งอลอะไรพวกนี้เเต่ตอนนี้ผมมีเเฟนเเล้วเว้ยเเล้วเป็นเเฟนคนเเรก
ด้วยเเรกๆมันทำให้ผมใจฟูจิงเว้ยมันช่วยให้เราไม่เคลียดตอนอยู่คนเดียวได้คุยกับเขาต่อให้เป็นเรื่องที่มีสาระหรือเรื่องไร้สาระก็เหอะเเต่พอนานๆไปผมกลับเคลียดเว้ยมันระเเวงเเฟน
มันหึงมันอธิบายไม่ถูกอะจากที่ว่าจะมีเเฟนให้ตัวเองอุ่นใจเเต่มันกลับทำให้เคลียดเเละรู้สึกว่าผมไม่เป็นตัวของตัวเองถามว่ารักเเฟนไหมรักมากคับเเต่มันยังมีความรู้สึกที่ว่าตอนเราเหนื่อยเราอยากอยู่คนเดียวอยากอยู่เงียบๆไม่อยากคุยกับใครอ้ะเขาจะโทรมาจะคุยกับเราตลอดเข้าใจเเหละว่าเขาก็ไม่อยากให้เราเหงามั้งเเต่ผมถ้ามีความรู้สึกเเบบนั้นเเล้วคุยกันอีกมันจะเหนื่อยมากๆเว้ยจนตอนนี้คิดว่าควรอยู่คนเดียวดีไหมเหมือนมันติดเป็นนิสัยหรือสันดารเลยเเหละ
ผมพยายามปรับเปลี่ยนเเล้วเเต่มันก็
ทิ้งความรู้สึกตอนอยู่คนเดียวไม่ได้จิงๆเหมือนผมไม่เป็นตัวของตัวเองอ้ะ
พี่ๆว่าผมควรทำใงดีเเฟนผมผมก็รักน้ะเเต่ผมก็เหนื่อยด้วยเหมือนกันถ้าพี่ๆอ่านเเล้วงงๆก็ขอโทษด้วยผมเองก็อธิบายความรู้สึกตอนนี้ไม่ได้เหมือนกันขอบคุนที่อ่านคับ