สวัสดีครับพี่ๆชาวพันทิป วันนี้ผมอยากเพียงแต่มาเล่าประสบการณ์และมาแชร์ควาามคิดเห็น กับตั้งคำถามถึงหน้าที่ของ "ครู" ว่ามีหน้าที่เพียงแค่กรอกเอกสาร สอนให้ครบ ชม. และรับเงินเดือนกับรอนั่งแชทตอนพักเที่ยงหรือเปล่า??? (คำถาม)
เริ่มที่ประสบการ์ณในวัยเด็กของผมเป็นอะไรที่เลวร้ายมากๆ สมัยผมเรียนอยู่ ป.4 ผมถูกพวกเพื่อนกลุ่มใหญ่รังแกและบูลลี่อยู่ตลอดทุกวัน มันเป็นเหมือนกลุ่มแก้งที่มีหัวโจกเป็นคนที่ไม่ค่อยมีใครยุ่งด้วย มีพี่ชายเป็นนักเลงอยู่ ม.ต้น เป็นหลานของ อ. ในโรงเรียนที่สอนอีก ผมถูกพวกมันโดยเฉพาะหัวโจกใช้ให้ทำการบ้านให้ วิ่งไปซื้อของให้ บังคับให้ทำเรื่องอะไรก็ไม่รู้ที่แย่ๆ เวลาผมได้ดีอะไรมักพูดจาเสียดสีหรือบางทีผมทำสีหน้าไม่พอใจก็ลากไปกระทืบบ้าง มันอาจจะดูเหมือนเด็กเล่นซนกันน้ะ แต่ผมที่ถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียวตลอดนั้นเจ็บปวด นานวันเข้าพอผมเอาของเล่นมาเล่นที่โรงเรียนมันก็มาแย่งเล่นบ้างขอเล่นบ้าง บางทีเอาไปทำพัง หรือเททิ้งลงห้องน้ำหญิงก็มีแล้วก็เป็นเรื่องที่ผมต้องตามเก็บ พอผมขึ้นชั้น ป.6 สมัยนั้นมันก็จะมีของเล่นยอดฮิตที่เขาเล่นกันอย่างการ์ด ผมแบ่งให้เพื่อน ผ.ญ เล่นแต่มันจะมาขอแย่งมาลัดคิวผมก็บอกว่าเพื่อนเขามาเล่นก่อน ให้รอ มันก็ไม่พอใจและด่าผมไอ้ตุ๊ด และพาลบอกให้ทุกคนไม่เล่นกับผม (ไม่ใช่ครั้งแรก) เพื่อน ผ.ญ คนนั้นที่ดูอยู่ก็บอกผมให้มาเล่นกับพวกเธอได้แต่ด้วยความรู้สึกที่มันถูกปลูกฝังมาในใจ ผมไม่อยากให้ใครต้องมารับผิดชอบหรือมาเห็นใจอะไรผมเลยไม่ได้ตอบรับความช่วยเหลือของใคร ผมนั่งกินข้าวคนเดียว เดินไปเจอพวกมันก็ถูกแขวะ ชีวิตผมมันเหมือนทนทุกข์อยู่ในรั้วนรกนี่ทุกๆวันจริงๆ ซ้ำร้ายการ์ดที่ผมสะสมพวกมันก็ไปแอบขโมยของผมมาและโยนมันลงตึกกระจายลงเต็มฟุตบาท บางส่วนก็กระจายลงเต็มห้องผมกลับมาเห็นก็ไม่ได้พูดอะไรก้มเก็บการืดด้วยความรู้สึกที่แบบ.... อ่าาามาก แล้วพวกมันไปไหน? ก็นั่งแกว่งขาหัวเราะผมสนุกเลย 555 เล่ามาถึงตรงนี้ทุกคนคงสงสัยว่าทำไมไม่บอกพ่อแม่? ทำไมไม่บอกครุ? 3-4 ปีทนมาทำไมไม่ตอบโต้? ก็คือ... ผมไม่มีพ่อ แล้วแม่ก้ทำงานต่างจังหวัดเดือนนึงก็คุยกันได้ 2-3 นาทีเขาฝากผมไว้กับตายายซึ่งก็แก่แล้ว ทุกๆวันผมกลับบ้านไปก็อยากให้พวกเขาสบายใจไม่อยากเล่าอะไรให้เขาฟัง เขาก็เหนื่อยที่ต้องมาดูแลเด็กคนนึงมากพอแล้วผมบอกใครไม่ได้ผมต้องทน ส่วนอาจารย์ผมเคยบอกแล้วครั้งนึง อ. เรียกพวกมันมาตักเตือนแต่รู้ไหมหลังจากนั้นคืออะไร? ความรุนแรงที่มากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าทุกครั้ง เพราะอาจารย์ก็มัวแต่คิดว่าเด็กก็คือเด็ก ก็แค่เล่นกัน เขาละเลยจนผมเอือมระอา และผมก็แค่เด็กคนนึงจะไปทำอะไรได้ ถ้าถามทำไมไม่สู้กลับ? ผมลองแล้วสู้ไม่ไหวอ่ะแค่พวกเเก้งมันก็เจ็บตัวจะแย่ นี่ถ้าพี่มันพานักเลงที่โตกว่ามาผมไม่โดนจับกดน้ำส้วมหรอ 555 เฮ้อ... และวันแห่งความสุขก็มาถึง แม่บอกผมจะย้ายให้ไปโรงเรียนที่ดี (แม่ไม่รู้เรื่อง) ผมก็ดีใจจะได้หลุดพ้น แต่ความสุขไปไวมาไว แม่กลับมาบอกให้ต่อที่เดิมไปก่อน ผมรู้สึกสิ้นหวังมาก ผมไม่ได้มีโอกาสได้ทำอะไรแบบที่คนอื่นเขาได้ทำอย่างมีความสุข แล้วผมก็จบการศึกษาระดับประถมวัยตอนปลาย โดยที่พวกมันไม่ได้รับอะไรกับสิ่งที่พวกมันทำเอาไว้เลย และผมก็ต้องไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ในนรกขุมเดิม ม. ต้น
เล่าประสบการณ์ไว้แค่นี้ก่อนละกันครับ จริงๆ ม.ต้น มันก็ดีแหละบทสรุปของพวกมันก็มีด้วยแต่ผมคิดว่าที่ผมมาเล่าวันนี้เพียงเพราะอยากรู้ความคิดเห็นของพี่ๆชาวพันทิปว่า ถ้าเกิดกับพี่ๆหรือลูกหลานท่าน ท่านจะทำเช่นไร และคำถามแด่อาจารย์ผู้ทรงเกียรติว่าท่านมีวิธีจะจัดการปัญหาแบบนี้เพื่อไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกได้ยังไง ขอบคุณครับ
ผมไม่ได้ติดใจอะไรกับวัยเด็กน้ะครับ เพราะมันทำให้ผมโตมาเข้มแข็งและเข้าใจคนอื่นมากๆ ปัจจุบันผมเป็นเด็กที่อายุ 20 ปีมีงานทำมีชีวิตที่ดีพอควรแล้วครับ
ความโหดร้ายในโรงเรียน ที่ไม่มีวันถูกแก้ไข?
เริ่มที่ประสบการ์ณในวัยเด็กของผมเป็นอะไรที่เลวร้ายมากๆ สมัยผมเรียนอยู่ ป.4 ผมถูกพวกเพื่อนกลุ่มใหญ่รังแกและบูลลี่อยู่ตลอดทุกวัน มันเป็นเหมือนกลุ่มแก้งที่มีหัวโจกเป็นคนที่ไม่ค่อยมีใครยุ่งด้วย มีพี่ชายเป็นนักเลงอยู่ ม.ต้น เป็นหลานของ อ. ในโรงเรียนที่สอนอีก ผมถูกพวกมันโดยเฉพาะหัวโจกใช้ให้ทำการบ้านให้ วิ่งไปซื้อของให้ บังคับให้ทำเรื่องอะไรก็ไม่รู้ที่แย่ๆ เวลาผมได้ดีอะไรมักพูดจาเสียดสีหรือบางทีผมทำสีหน้าไม่พอใจก็ลากไปกระทืบบ้าง มันอาจจะดูเหมือนเด็กเล่นซนกันน้ะ แต่ผมที่ถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียวตลอดนั้นเจ็บปวด นานวันเข้าพอผมเอาของเล่นมาเล่นที่โรงเรียนมันก็มาแย่งเล่นบ้างขอเล่นบ้าง บางทีเอาไปทำพัง หรือเททิ้งลงห้องน้ำหญิงก็มีแล้วก็เป็นเรื่องที่ผมต้องตามเก็บ พอผมขึ้นชั้น ป.6 สมัยนั้นมันก็จะมีของเล่นยอดฮิตที่เขาเล่นกันอย่างการ์ด ผมแบ่งให้เพื่อน ผ.ญ เล่นแต่มันจะมาขอแย่งมาลัดคิวผมก็บอกว่าเพื่อนเขามาเล่นก่อน ให้รอ มันก็ไม่พอใจและด่าผมไอ้ตุ๊ด และพาลบอกให้ทุกคนไม่เล่นกับผม (ไม่ใช่ครั้งแรก) เพื่อน ผ.ญ คนนั้นที่ดูอยู่ก็บอกผมให้มาเล่นกับพวกเธอได้แต่ด้วยความรู้สึกที่มันถูกปลูกฝังมาในใจ ผมไม่อยากให้ใครต้องมารับผิดชอบหรือมาเห็นใจอะไรผมเลยไม่ได้ตอบรับความช่วยเหลือของใคร ผมนั่งกินข้าวคนเดียว เดินไปเจอพวกมันก็ถูกแขวะ ชีวิตผมมันเหมือนทนทุกข์อยู่ในรั้วนรกนี่ทุกๆวันจริงๆ ซ้ำร้ายการ์ดที่ผมสะสมพวกมันก็ไปแอบขโมยของผมมาและโยนมันลงตึกกระจายลงเต็มฟุตบาท บางส่วนก็กระจายลงเต็มห้องผมกลับมาเห็นก็ไม่ได้พูดอะไรก้มเก็บการืดด้วยความรู้สึกที่แบบ.... อ่าาามาก แล้วพวกมันไปไหน? ก็นั่งแกว่งขาหัวเราะผมสนุกเลย 555 เล่ามาถึงตรงนี้ทุกคนคงสงสัยว่าทำไมไม่บอกพ่อแม่? ทำไมไม่บอกครุ? 3-4 ปีทนมาทำไมไม่ตอบโต้? ก็คือ... ผมไม่มีพ่อ แล้วแม่ก้ทำงานต่างจังหวัดเดือนนึงก็คุยกันได้ 2-3 นาทีเขาฝากผมไว้กับตายายซึ่งก็แก่แล้ว ทุกๆวันผมกลับบ้านไปก็อยากให้พวกเขาสบายใจไม่อยากเล่าอะไรให้เขาฟัง เขาก็เหนื่อยที่ต้องมาดูแลเด็กคนนึงมากพอแล้วผมบอกใครไม่ได้ผมต้องทน ส่วนอาจารย์ผมเคยบอกแล้วครั้งนึง อ. เรียกพวกมันมาตักเตือนแต่รู้ไหมหลังจากนั้นคืออะไร? ความรุนแรงที่มากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าทุกครั้ง เพราะอาจารย์ก็มัวแต่คิดว่าเด็กก็คือเด็ก ก็แค่เล่นกัน เขาละเลยจนผมเอือมระอา และผมก็แค่เด็กคนนึงจะไปทำอะไรได้ ถ้าถามทำไมไม่สู้กลับ? ผมลองแล้วสู้ไม่ไหวอ่ะแค่พวกเเก้งมันก็เจ็บตัวจะแย่ นี่ถ้าพี่มันพานักเลงที่โตกว่ามาผมไม่โดนจับกดน้ำส้วมหรอ 555 เฮ้อ... และวันแห่งความสุขก็มาถึง แม่บอกผมจะย้ายให้ไปโรงเรียนที่ดี (แม่ไม่รู้เรื่อง) ผมก็ดีใจจะได้หลุดพ้น แต่ความสุขไปไวมาไว แม่กลับมาบอกให้ต่อที่เดิมไปก่อน ผมรู้สึกสิ้นหวังมาก ผมไม่ได้มีโอกาสได้ทำอะไรแบบที่คนอื่นเขาได้ทำอย่างมีความสุข แล้วผมก็จบการศึกษาระดับประถมวัยตอนปลาย โดยที่พวกมันไม่ได้รับอะไรกับสิ่งที่พวกมันทำเอาไว้เลย และผมก็ต้องไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ในนรกขุมเดิม ม. ต้น
เล่าประสบการณ์ไว้แค่นี้ก่อนละกันครับ จริงๆ ม.ต้น มันก็ดีแหละบทสรุปของพวกมันก็มีด้วยแต่ผมคิดว่าที่ผมมาเล่าวันนี้เพียงเพราะอยากรู้ความคิดเห็นของพี่ๆชาวพันทิปว่า ถ้าเกิดกับพี่ๆหรือลูกหลานท่าน ท่านจะทำเช่นไร และคำถามแด่อาจารย์ผู้ทรงเกียรติว่าท่านมีวิธีจะจัดการปัญหาแบบนี้เพื่อไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกได้ยังไง ขอบคุณครับ
ผมไม่ได้ติดใจอะไรกับวัยเด็กน้ะครับ เพราะมันทำให้ผมโตมาเข้มแข็งและเข้าใจคนอื่นมากๆ ปัจจุบันผมเป็นเด็กที่อายุ 20 ปีมีงานทำมีชีวิตที่ดีพอควรแล้วครับ