สวัสดีครับ

การที่คนเรามีคู่ชีวิตนั้น น่าจะเป็นความปรารถนาสำหรับทุกคน ที่ไม่อยากอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิต (ถ้าเลือกได้) ไม่ว่าจะเป็น ชาย หญิง หรือเพศทางเลือกอื่นๆ

บางคนอาจใช้คำว่า พรหมลิขิต หรือ พระเจ้าอวยพร ให้ได้คู่ชีวิตที่ดีเยี่ยม มีคุณสมบัติที่เพรียบพร้อม ทั้งในด้าน ทรัพย์สิน สติปัญญา และรูปลักษณ์ มีความเท่าเทียมหรือในบางครั้ง เขาก็มีจุดที่ช่วยให้เรามีชีวิตที่ดีขึ้น เช่น ร่ำรวย หน้าที่การงานดีสามารถใช้อำนาจในการช่วยเหลือเราได้

แต่ มันคงไม่ใช่ทุกคนที่จะมีคู่ชีวิตที่จะเท่าเทียบหรือดีกว่าจนช่วยเหลือเราได้ ในบางครั้งบางคน ก็อาจจะได้คู่ชีวิตที่ด้อยกว่าหรืออาจพูดตรงๆ ว่า แย่กว่า ทั้งในด้าน ทรัพย์สิน สติปัญญา และรูปลักษณ์

สมมุติว่า พรหมลิขิต หรือ พระเจ้าอวยพร ให้คุณได้คู่ชีวิตที่ด้อยกว่าหรือแย่กว่า จริงๆ คุณคิดว่าคุณรับได้ในระดับไหนครับ 
ทั้งในด้าน ทรัพย์สิน สติปัญญา รูปลักษณ์ ครอบครัว อายุ และอื่นๆ

สำหรับผม ถ้าเจอใครสักคนที่รู้สึกว่า ok และเป็นผู้หญิง ผมรับได้นะครับ ถ้าเขาจะมีฐานะที่ด้อยกว่า การศึกษาที่ด้อยกว่า อายุที่น้อยกว่า แต่สิ่งที่ผมก็เลือกเหมือนกัน คือ สติปัญญาเป็นอันดับ 1 อย่างน้อยๆ ก็ต้องเป็นคนที่รู้จักทำงาน อาจจะไม่ได้ทำงานที่ดีมากนัก ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ เช่น พนักงาน Seven ร้านสะดวกซื้อ หรือคนทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ผมมองว่ายิ่งดีครับ
รองลงมาก็คงเป็นครอบครัว ส่วนตัวผมชอบคนที่แบบ อาจจะเป็นตัวคนเดียวหรือเป็นนิสัย introvert ไม่มีครอบครัว ไม่ยุ่งกับครอบครัวครับ 
สุดท้าย ที่ผมมองว่าก็สำคัญ คือ รูปลักษณ์ อย่างน้อยๆ ก็มีรูปร่างหน้าตา ที่ดูแล้วอาจจะไม่ได้สวยแบบคนที่มีฐานะที่สามารถซื้อเสื้อผ้า แต่งเครื่องสำอางบำรุงผิว แต่ก็ดูเป็นธรรมชาติและรูปร่างไม่อ้วนมากจนเกินไป ผมมองว่าถ้าสมมุติว่า ต้องพาคนๆ นี้ไปเจอที่บ้าน หรือไปพบเพื่อนฝูง ก็ไม่ควรทำให้เราอาย (สมมุติว่าเราได้คนนึงที่จนกว่าลำบากกว่าเรา แต่เขาก็ดูไม่ดีอีก เอากันตามตรงนะครับ ทุกคนก็จะตั้งคำถามว่า เราไปได้คนนี้มาได้ไงนะครับ จริงไหมครับ ซึ่งมันต่างจากการที่เราได้คนที่เท่าๆ กัน หน้าตาอาจจะไม่สวย แต่เขามีความฉลาดและพื้นฐานอื่นๆ ที่เท่าเทียบ มันถือว่า ถัวๆ กันไปได้นะครับ) ครับ
อีกประเด็น คือ ถ้าคนที่ด้อยกว่าที่จะยอมรับได้ คือ คนที่อายุน้อยกว่าเรามากๆ นะครับ สัก 5-10 ปีไป

แล้วคิดอย่างไรกันครับ