เคยตั้งกระทู้เรื่องนี้ไปนานแล้วค่ะ มาวันนี้ทุกอย่างมันชัดขึ้นมาก

เกริ่นก่อนนะคะ แต่ก่อนครอบครัวของเราคือครอบครัวที่อบอุ่นมาก ใครๆต่างก็ชื่นชม พ่อกับแม่มีหน้าที่การงานที่ดี มีลูกที่เป็นเด็กดี เรียนหนังสือเก่ง เป็นที่เชิดหน้าชูตาของวงศ์ตระกูล จนเมื่อประมาณม.4 เราเริ่มทะเลาะกับแม่ เพราะในความเป็นจริงเราค่อนข้างถูกกดดัน ยายเรามักจะบังคับให้เราเรียนหนังสือ ต้องได้คะแนนดี เกรด 4 ทุกตัว ในทุกๆครั้งเราพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อคะแนนแต่ละวิชา แต่เราไม่มีความสุขเลย ช่วงที่เรียน ม. 4 เรียนสายวิทย์-คณิต ยายกับแม่อยากให้เราเป็นหมอ เราซื้อขอสอบจริยธรรมแพทย์มาลองทำ แต่ยิ่งทำก็ยิ่งรู้ว่ามันไม่ใช่ นี่ไม่ใช่อาชีพที่เราต้องการ เราไม่ได้อยากเป็นอาชีพนี้ ถามว่า้รียนได้มั้ย ทำได้ แต่เราไม่อยากทำ ใครรอบๆตัวเราก็เอาแต่บังคับ บอกว่าลำบากวันนี้สบายวันหน้า แล้วคนบอกแต่ละคนไม่ได้มีใครเป็นหมอซักคน สุดท้ายเราก็ไม่ไหว ระเบิดตู้ม เราตะโกนด่าแม่สุดเสียง พรั่งพรูความในใจออกมาทั้งหมด ตอนแรกก็เหมือนจะฟัง แต่พออยู่ต่อหน้ายายอยู่ๆก็กลายเป็นคนไม่มีเสียงไปซะงั้น เห็นด้วยกับยายไปหมด จนเราบอกพ่อ

พ่อกับแม่เราแยกกันอยู่เพราะที่ทำงาน แม่แต่ก่อนก็แยกกันอยู่แต่ย้ายมาอยู่ด้วยกันช่วงเรียนม.4 พอเราบอกพ่อ พ่อจากที่ปกติไม่สนิทกันเลยกลับกลายเป็นคนที่เข้าใจเรามากที่สุด ถึงช่วงแรกพ่อจะเอาแต่สอนๆๆๆๆๆๆๆๆ แต่มีครั้งนึงเราขอพ่อกับแม่ว่าอยากไปพบจิตแพทย์ ก็ตามความเชื่อ Gen Y พบจิตแพทย์=คนบ้า ก็ไม่ให้เราไป จนมันมีวันนึงเราหูแว่วได้ยินเสียงเข็มนาฬิกาดังมากออกมาจากรูปพ่อกับแม่ มันดังจนเราต้องเอามืออุดหู ทีนี้แม่เห็นแม่เลยรีบวิ่งมาหาเราแล้วพาเราขึ้นห้องนอน ก็ต้องให้เกิดขนาดนั้นแหละถึงยอมพาเราไปหาหมอ