ทุก ๆ วันนางพานี่จะอยู่แต่ในบ้าน เพราะเป็นโรคกลัวการออกไปข้างนอก

พานี่ "เรายังต้องคอยกินยาเสมอ ๆ ด้วยล่ะ"

นางงาตำเพื่อนบ้านที่คอยมาเยี่ยมนางพานี่เสมอ ๆ "แล้วรับยายังไง?"

พานี่ "จะให้หมอมาตรวจที่บ้านก็แพงด้วยใช่ม่า"

ทั้ง 2 จึงไปหาคำตอบกันที่คลีนิก

งาตำ "อ้าว ไหนบอกกลัวการออกมาข้างนอก?"

พานี่ "ลืมไปเลย รู้สึกกลัวขึ้นมาเลยเนี่ย"

นางพานี่กลัวมากจนชักหมดสติ เลยเข้านอนโรงพยาบาล

หมอ "อาการงี้เราว่าผีเข้าแน่นอน"

หมอผีที่นอนอยู่เตียงข้าง ๆ ก็ว่า "เป็นหมอแต่เชื่อเรื่องพวกนี้ นับถือ นับถือ"

หมอ "พอดีเราก็มีวิชาอยู่"

หมอผี "หรือว่าเจ้าเป็นศิษย์อาจารย์แรชี่?"

หมอ "ใช่ เจ้าก็เหมือนกันรึ?"

หมอผี "เราศิษย์อาจารย์โง่แพนที่เป็นศัตรูกับอาจารย์เจ้า"

หมอ "เห็นทีศิษย์ต้องเป็นฝ่ายตัดสินแล้วสินะว่าอาจารย์ใครจะแน่กว่ากัน"

หมอผี "ก็ตัดสินไม่ได้น่ะ เพราะศิษย์อาจจะไม่เก่งก็ได้"

ทันใดนั้นเองผีก็ออกจากร่างนางพานี่มา

ผี "งั้นควรทำยังไงดี"

ทั้งหมดเลยไปที่บ้านนางพานี่

งาตำ "บ้านนางพานี่มีเครื่องคอมพิวเตอร์วิเศษที่สามารถตอบคำถามอะไรก็ได้"

หมอ "อยู่ที่ใดจงนำมาเถิด"

พานี่ "อยู่ชั้น 3 หนา พวกท่านตามเราขึ้นไปจักดีกว่า เพราะเหตุคอมพิวเตอร์วิเศษนั้นช่างใหญ่โตโอ่อ่านัก"

เมื่อขึ้นไปชั้น 3 กันแล้วก็ต้องตะลึง เพราะแม้ห้องจะกว้างขวางขนาดไหน แต่คอมพิวเตอร์วิเศษกลับครอบคลุมแทบจะเกือบเต็มพื้นที่ห้อง

หมอผี "ก็สมควรแล้วกับสมรรถภาพของมัน"

แต่ทันใดนั้นเองทุกคนก็ตายกันหมดยกเว้นนางพานี่ วันต่อมาตำรวจกลุ่มนึงก็มาที่บ้านนางพานี่

ตำรวจ 7 "จริง ๆ คือไม่มีคนตาย เจ้าหลอนไปเอง เป็นอาการข้างเคียงของยาที่กิน"

พานี่ "แล้วจะอธิบายศพที่ชั้น 3 ว่าอย่างไร?"

ตำรวจ 6 "บ้านหลังนี้เป็นบ้านชั้นเดียว นี่ก็อีกอาการหลอนนึงของเจ้า"

พานี่ "เค ทุกอย่างกระจ่างละ"

ผ่านไป 3 ปี นางพานี่ก็เห็นถึงความผิดปกติบางอย่าง

พานี่ "มองจากกูเกิ้ลสตรีทวิวแล้วบ้านเราสูงเกินกว่าจะเป็นบ้านชั้นเดียวได้ หรือว่า..."

แล้วนางงาตำเพื่อนบ้านนางพานี่ก็เดินมา

งาตำ "ใช่แล้ว ตำรวจกลุ่มนั้นต่างหากคือภาพหลอน"

พานี่ "เจ้าคืองาตำที่ยังไม่ตาย และหน้าตาเป็นคนละคนกับงาตำที่เราเคยเห็น"

งาตำ "อันนั้นมีคนแอบสวมรอยเป็นเรา"

พานี่ "งั้นก่อนอื่นคือบ้านเรามี 3 ชั้นจริง ๆ ใช่มะ?"

งาตำ "ชั้นเดียวเหมือนเดิม เจ้าเห็นภาพหลอนในกูเกิ้ลสตรีทวิวน่ะ"

พานี่ "สรุปตกลงไรจริงไม่จริงบ้าง"