สวัสดีค่ะ ขอเล่าเลยละกัน
   เรามีเพื่อนสนิทคนนึงค่ะ เขามาหารกับเรา แต่เหมือนไม่หาร ไม่หารเลยด้วยซ้ำ!!!
พอมีคนมาถามเราก็ได้แต่ตอบกลับว่า หารกันนะไรงี้ แต่ในใจเราคือแบบอยากจะบอกไปว่าเขามาขออยู่อาศัยเฉยๆแบบเราอึดอัดในใจก็โกรธเมทคนนี้มากแต่เห็นว่าเป็นเพื่อนสนิทเลยไว้หน้าไป
    รอจนแล้วจนเล่า3-4เดือนก็ยังไม่จ่ายจนกะทั่งอยู่หอเทอม 1 ยัน เทอม 2 ก็ไม่จ่ายจนเราทนไม่ไหวเลยโกรธมาก จนถามไปว่า เมื่อไหร่จะจ่ายค่าไฟ นางก็บอกว่าจะจ่ายให้ แล้วก็เปลี่ยนเรื่องทำมึนๆ เราก็เลยลอกว่า ถ้าไม่มีจริงๆผ่อนจ่ายก็ได้นะไม่กำหนดวันเวลาแน่ขอให้จ่ายอย่างน้อยทยอยจ่ายย่อมเป็นเรื่องดี นางก็เลยพูดไปว่าแล้วถ้ามันไม่มีล่ะ เท่านั้นแหล่ะเราไปไม่เป็นเลยค่ะ เวลาเราพูดถึงเรื่องค่าไฟนางจะไม่สบอารมณ์ ทำหน้าบึ้งบูด แต่เราก็ไม่หยุดเพียงเท่านั้นเราก็พยายามตามค่าไฟนาง นางก็ทำมึนตีมึนทุกครั้ง แล้วนางก็ทยอยจ่ายจนได้ค่ะ ทยอยจ่ายแล้วก็หยุดไปแล้วก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม
    เราก็คุยกับพ่อแม่ของเรา พ่อแม่เราก็ใจดีบอกจะจ่ายให้ยันปิดเทอม แล้วแบบห้ะตกใจมากอะไรจะใจดีปานนั้น
    ทุกครั้งที่เรากลับไปบ้าน เราจะถามพ่อแม่ทุกครั้งว่ากินไรบ้าง พ่อแม่เราบอกว่ากินมาม่ากับไข่ เราเลยต่อว่าพ่อแม่เรา เราบอกว่า เห็นไหม ช่วยเหลือคนอื่นจนตัวเองเดือดร้อน บางทีเราก็อย่าไปใจดีกับคนที่ไม่เห็นค่าอะไร แล้วไม่ได้เห็นอะไรเบื้องหลังว่าฝั่งเราลำบากขนาดถึงต้องอดมื้อกินมื้อเพื่อที่จะจ่ายค่าหอแทนเพื่อนเมทที่อยู่ด้วยกัน เราโกรธทุกครั้งที่กลับมาบ้าน
    แต่ฝั่งนั้นกลับทำตัวอวดรวยมีตังไม่เว้นแต่ละวัน บางวันก็ขิงเราบ้าง เราก็ไว้หน้าเขามาตลอด จนกระทั่งถึงเวลาที่เราเอาจริง ก็เอาแต่ตีมึนเงียบกริบ เราคิดว่าเขามีความคิดเห็นแก่ตัว เบื้องหลังเราอยู่กับเขาเราเห็นหมด ไม่ว่าการกระทำอวดรวยทั้งที่ตัวเองไม่มีตังจ่ายค่าไฟ ชอบหักหน้าเราทุกๆเรื่อง ไม่มีความรับผิดชอบ แม่ของเขาก็ได้แต่พูดว่า ฉันมีอะไรที่ฉันต้องรับผิดชอบไม่ว่าจะเป็น ผ่อนรถ จ่ายค่าเช่าบ้าน ค่ากินค่าอยู่ของลูกเขา เราแบบเอ้าแล้วค่าหอกุล่ะ ยังไงอ่ะ แล้วฝั่งกุล่ะมาอยู่อาศัยนะเว้ยเห้ย พ่อแม่เราจ่ายค่าหอมาปีนึง ทำไมพูดแบบนี้????
ขอพื้นที่ระบายหน่อยค่ะโมโหไม่ไหว