เรื่องมันมีอยู่ว่าเราได้มาแต่งงานที่ต่างประเทศได้ 3 เดือน ในช่วงเดือนแรกก็เกี่ยวกับงานเเต่ง
เดือนที่ 2 ก็วุ่นกับการทำเรื่องเอกสารซึ่งมีค่าใช้จ่ายเยอะมาก
และเดือนที่ 3 เราทราบก็วุ่นกับเอกสารเหมือนเดิม
เรากับแฟนมีรายได้ไม่พอใช้ต่อเดือนเพราะต้องจ่าย ค่าประกันของแฟน ค่าไฟ ค่าเน็ต และค่ากินในชีวิตประจำวันอีก
ต้องบอกก่อนนะค่ะว่าเรายังไม่ได้ทำงานเพราะยังไม่มีบัตรเลยต้องใช้เงินร่วมกับแฟน

เมื่อสองวันก่อนเราได้คุยกับยาย ยายบอกว่าเงินหายในงานเทศกาล เเล้วยายก็บอกว่าไม่มีเงินเลย พอเงินเดือนออกเราขอแฟน 1000บาท เพื่อโอนไปให้ยาย หลังจากที่โอนเสร็จเราก็โทรไปบอกว่าโอนเงินให้แล้วนะ ในตอนนั้นเราคิดว่ายายน่าจะดีใจ ใช่นั้นคือความคิดเรา
แต่สิ่งที่ยายบอกคือ เงินแค่นั้นจะไปพออะไร จะเอาใช้จ่ายได้แค่ไหน 

เราก็นิ่งไปแล้วเกิดคำถามในหัว แล้วลูกยายคนอื่นเขาไม่โอนให้หรอ  แล้วแค่ไหนถึงจะพอหล่ะ

เราก็อธิบายว่าเรามีค่าใช้จ่ายอัไรบ้างแล้วเงินนี้ก็ไม่ใช่ของเรา เราขอแฟนแลกมาให้

ยายก็ถามกลับ เอ้าแล้วเขาให้เก็บเงินเท่าไหร่

เราก็คิดอะไรคือเก็บเงิน

ยายบอก เงินเขาให้เก็บเท่าไหร่

เราที่พอจะรู้ว่ายายหมายถึงอะไร ก็บอกว่ารวมกันแต่ไม่พอใช้ และเราก็ขอวางสายเลย

เงินนี้ยังไม่รวมค่าหนี้ส่วนตัวเราที่เราต้องจ่ายเองเพราะส่งตัวเองเรียนจนจบด้วยนะ(เรามีหนี้ค่าหอที่ต้องจ่าย 2000 บาททุกเดือน  ซึ่งเราเคยบอกทางบ้านไปแล้ว) แต่เหมือนทางบ้านจะคิดว่าเราอยู่ต่างประเทศคงเงินเยอะมั้งถึงลืมไปว่ามีหนี้เรียน หนี้หอที่เราต้องจ่ายเองอีก

พ่อเราหยุดส่งเงินให้เราตอนช่วงปี 2 เทอม 2
ส่วนแม่ก็ติอต่อไม่ได้อีกเลยตอน ปี 2 (ค่าหอแม่เป็นคนรับผิดชอบ) เราต้องหาค่าหอเอง
ยาย ไม่ได้ส่งอะไรให้เลยตั้งแต่เราย้ายมาอยู่กับพอตอนอายุ12

และแฟนเป็นคนส่งค่ากินให้แทนเพราะรู้ว่าเราไม่มีเงินจริงๆ 

การเรียนเรากู้กยศ. ค่าใช้จ่ายอื่นๆก็ร่วมอยู่ในที่แฟนส่ง

(ล่าสุดพ่อโทรมาขอเงิน 5000 บอกว่าจะไปเที่ยวหายาย)

เฮ้อ นั้นแหระค่ะหลักๆคือเหมือนทุกคนจะคาดหวังที่เรา ว่าต้องมีเงินเยอะส่งไปให้

อยากทราบว่าทุกคนคิดยังไงบ้างค่ะ