เรากับแฟนคบกันมา 7ปี คบกันตั้งแต่เรียนอยู่ ม.4 ปัจจุบันเราเรียนจบแล้วนะคะ ตอนนี้เหมือนว่าจะถึงทางตันของความรัก น่าจะไปต่อไม่ได้ เพราะด้วยทัศนคติไม่ตรงกัน ไลฟ์สไตล์ อะไรต่างๆ เราก็รู้มาหลายปีแล้วแหละว่าความคิดและการใช้ชีวิตของเราไม่เหมือนกัน แต่ก็ยังเลือกที่จะอดทนมา เขาดื่มทุกวัน ในขณะที่เราไม่ดื่มเลย  ตลอด7 ปีที่ผ่านมาเราคอยดูแลเขาเวลาเขาเมามาตลอด เลือกที่จะไม่บ่น ไม่ว่า ไม่พูด เราเลือกที่จะเอาความดีเข้าสู้ พอวันนึงเราพูด เขาก็บอกว่าเราไม่เข้าใจเขา โดยที่เขาไม่ก้ไม่เคยคิดที่จะเข้าใจเรา เขากลับบอกเราว่าที่ผ่านมาเรายังทนได้เลย แต่ทำมาวันนี้เราถึงพูด เขาคิดว่าเรามีคนใหม่เราอยากไปจากเขา แต่เราแค่อยากให้เขาดีขึ้นค่ะ
        ตอนนี้เราเข้ามาทำงานในกรุงเทพฯ เขาทำงานอยู่ต่างจังหวัด แล้วช่วงนี้เราทำงานเลิกดึกมาก เราเหนื่อยกับงาน เคลียดมากทุกวัน เรารู้ไม่อยากคุยกับใคร ไม่อยากตอบคำถามใคร ไม่ชอบอะไรที่จู้จี้จุกจิก เพราะหน้าที่การงานเราก็เป็นงานจุกจิกมาทั้งวันแล้ว (เราทำงานสำนักงานบัญชีนะคะ คนที่มีแฟนทำงานสำนักงานบัญชีน่าจะเจอแบบนี้บ่อย หรือเป็นแค่เราก็ไม่รู้นะ) แล้วเขาไม่เข้าใจเรา เขาชอบโทรมาแล้วเราไม่ได้รับ หรือทักแชทมาแล้วเราไม่ได้ตอบ ช่วงแรกๆก็เหมือนจะเข้าใจแหละ แต่พอไปๆมาๆ ทะเลาะกัน แต่เราเลือกจะไม่ตอบโต้ค่ะ เพราะเรารู้สึกเหนื่อยมากค่ะ   

        มีครั้งหนึ่งทางฝ่ายเขาถามเราว่า ไม่อยากหมั่นหมายไว้หรอ เราบอกเขาไปว่าอยากต่อป.โท แต่ทางฝ่ายเขากลับบอกว่าตะเรียนต่อทำไมเปลืองตังค์ และอีกอย่างเราอยากใช้ชีวิตในกรุงเทพฯ เพราะเรายังคิดว่าเรายังเด็กอยู่ อยากสนุกกับการใช้ชีวิต และยังไม่อยากมีพันธะผูกพันกับใครในตอนนี้ แต่เหมือนเขาไม่เข้าใจเราค่ะ เขาอยากใช้เรากลับไปทำงานที่ต่างจังหวัด 
      
       เราเลยรู้สึกว่าเราน่าจะอยู่ด้วยกันไม่ได้แน่ๆ แต่เรารักเขามากนะคะ รักมาจนคิดว่าถ้าเราเลิกกันจริงๆ นั้นคือต่อไป เราจะไม่มีเขาอยู่ในชีวิตไปตลอด เราจะอยู่ยังไง คิดไปก็ร้องไห้ไป แต่ถ้าเราไม่เลิกเราก็จะเป็นฝ่ายฝ่ายอดทนไปตลอดเหมือนกัน และก็ไม่รู้ว่าวันไหนมันจะพังลงไม่เป็นท่า  เราควรทำยังไงดีคะ แนะนำเราที