เรื่องมีอยู่ว่าแฟนเราเป็นโรคซึมเศร้าเพราะนางโดนแฟนคนแรกทิ้ง ด้วยความคนแรกของชีวิตบวกกับนางเป็นคนทุ่มเทมากถึงระยะเวลาคบกันจะไม่นานและค่อนข้างมีความทรงจำที่แย่มากกว่าก็ตามแต่นางก็เป็นโรคซึมเศร้าหลังจากเลิกกับแฟนเก่า นางรักษาตัวเป็นปีแต่ก็ไม่หายมันหนักถึงขั้นต้องดรอปเรียน แต่ถึงอย่างนั้นนางก็มาคุยกับเราและคบกับเราจนตอนนี้จะย่างเข้า 8 เดือนแล้วเรากับนางก็บอกเลิกกันบ่อยมากเพราะด้วยสิ่งที่นางเป็นมันทำให้นางบกพร่องในเรื่องการดูแล เอาใจใส่แฟน จนมีวันนึงหมอกับน้าของนางบอกว่าไม่อยากให้มีแฟนตอนนี้ อยากให้โฟกัสที่ตัวเองก่อน ซึ่งเราก็เห็นด้วยเพราะเอาเข้าจริงเราก็เจ็บเหมือนกันที่โดนนางเมิน ละเลย ไม่สนใจ วันนึงคุยกันไม่ถึงห้าประโยค ทุกคืนจะคอลกันแต่ตอนนี้คืออาทิตย์นึงครั้งสองครั้งได้ ด้วยความที่นางสร้างไว้เยอะ พอวันนึงนางหยุดสร้างมันเลยทำให้เรารู้สึกไม่โอเค อีกอย่างคือเรากับนางเคยคุยกันมาก่อนแต่เพราะนางดันเปิดตัวแฟนเก่าเราเลยเจ็บฝังใจเหมือนโดนหักหลังบวกกับช่วงเรียนปวส.ยุคโควิทเราเครียดเรื่องเรียน เรื่องที่บ้าน หลายอย่างปนกันไปเราเลยเป็นโรคซึมเศร้าเหมือนกัน พออยู่ในช่วงฝึกงานมันยิ่งเครียดเข้าไปอีกจนตอนนี้เรามีโรคเครียดสะสมเพิ่มเข้ามาและช่วงนี้ก็สังเกตุตัวเองอยู่ว่าจะเป็นแพนิคด้วยมั้ย เรารู้ตัวว่าตัวเองเป็นโรคทางจิตเยอะพอสมควรเรากลัวว่าความไม่ปกติทางอารมณ์ของเราจะไปทำร้ายนาง ไหนจะความน้อยใจที่เราสะสมมาจากการกระทำของเค้า เรากลัวว่าเค้าจะไม่หายเพราะเราเอาแต่พลังด้านลบไปใสเค้า ทุกวันนี้บอกเลิกกันวันเว้นวันแต่นางก็ไม่ยอมเลิก ไม่ใช่ไม่รักแต่เราอยากให้นางรักตัวเองก่อนและเราก็ไม่อยากเอาตัวเองไปอยู่ใกล้เค้า เวลาที่เรารู้สึกแย่เราก็จะไประบายที่แชทนาง ไปบอกเลิกนาง แต่พอคิดได้ว่าคนรักกันต้องผ่านอุปสรรคไปด้วยกันไม่ว่าจะหนักแค่ไหน คนเป็นโรคซึมเศร้าตัองการคนอยู่ข้างๆ รับฟังเค้าอย่างเข้าใจ พอมีคำพวกนี้ในหัวเราก็จะไปลบข้อความ ทุกวันนี้เราพยายามหาความรู้เกี่ยวกับโรคซึมเศร้า ทำยังไง คิดยังไง ปฏิบัติยังไง อยู่ร่วมกับเค้ายังไง ห้ามพูดคำไหนกับคนเป็นโรคนี้ เราพยายามอย่างมาก ที่จะไม่น้อยใจ ไม่นอยด์ ไม่แสดงความงี่เง่าต่อหน้าเค้า เพราะลึกๆแล้วเราอยากให้เค้าหาย อยากให้เค้ากลับไปเป็นคนเดิมที่มีแต่ความสุข กลับไปเป็นคนนั้นเมื่อ 2 ปีที่แล้ว แต่เรากลับลืมคิดไปว่าเราก็เป็นโรคนี้เหมือนกันแต่แค่ไม่แสดงอาการเพราะเราคิดว่าถ้ามีคนนึงล้มอีกคนจะต้องยื่น ถ้าอีกคนอ่อนแอ อีกคนต้องเข็มแข็งไม่ว่าในใจเราแล้วอยากจะร้องไห้หรือระบายความในใจออกมามากแค่ไหนก็ตาม จริงๆอยากเลิกเพราะกลัวว่าถ้าวันนึงนางหายเราจะทรุดแทนสุดท้ายนางก็จะทรุดตามเพราะพึ่งหายใหม่ๆ หรือไม่ก็ระหว่างที่เรารักษานาง อยู่ข้างๆนาง เรากลัวว่าเราจะชินกับการอยู่คนเดียว ไม่คอลกับนาง คุยกันวันละห้าประโยค เร่ไม่อยากชินเพราะเรายังรักนางและยังอยากอยู่กับนาง แต่ใจเราดันไม่เข็มแข็งพอที่จะตัดนางและนางไม่ผิดอะไรที่เป็นแบบนี้เพราะนางเองก็ไม่อยากเป็น เราสงสารนางด้วยที่นางโดนเราทิ้งทั้งที่นางก็พยายามและต่อสู้กับโรคทุกวัน เราเลยเก็บสิ่งที่เราเป็น เรารู้สึกเอาไว้แล้วเดินหน้าดูแลนางให้ดีที่สุด ทุกคนคิดว่าเราทำถูกมั้ยคะ หรือเราควรถอยออกมาดูแลตัวเองดี