เบื่อครอบครัว toxic มาก ไม่ซัพพอร์ต ไม่ใส่ใจ ไม่ให้ความสำคัญ ด่าลูกเหมือนไม่ใช่คน เครียดมากเลยค่ะ อยากตาย ตอนนี้ฉันอายุ 22 ปีแล้ว แต่ครอบครัวยังเลี้ยงดูเหมือนเด็ก ไม่มีโอกาสได้คิด ได้ทำในสิ่งที่เลือก เขาไม่เคยซัพพอร์ตเราด้วย เรียนมหาวิทยาลัยเราอยากได้ไอแพดไว้ทำงาน พกไปไหนก็สะดวกกว่าโน้ตบุ้ค เหตุผลนี้เขาบอกว่าเข้าใจนะคะ แต่เขาก็ไม่ซื้อให้เรา พอปิดเทอมเราจะทำพาร์ทไทม์ก็ไม่ให้เราทำ เขาอยากให้เราไปอยู่บ้าน ช่วยทำงานบ้านเขาต้องการให้เราทำตามใจเขา (หลักๆ คือแม่ค่ะ) เขาบอกว่าตัวเองเป็นแม่ เป็นผู้ให้กำเนิด เขาเป็นเจ้าชีวิตของเรา จะทำอะไรก็ได้ ถ้าเขาต้องการให้เราทำตามใจเขา เราก็ต้องทำ ถ้าเราไม่ทำเขาจะด่าและตีเรา ตั้งแต่เราจำความได้เราเจอปัญหาแบบนี้มาตลอดจนตอนนี้เรียนจะจบ ป.ตรี แล้ว ตอนเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 5 เราจำได้ว่าเราโดนตีหนักมาก เนื้อตัวถลอก โดนแก้วบาด เพราะเราไม่ทำตามใจเขา เวลาเขาไม่ได้ดั่งใจอะไรเขาก็จะวีน จะโมโห จนเรารู้สึกว่าตอนนี้เราเหมือนแม่ไปแล้วทุกที เราขี้หงุดหงิด ขี้โมโหมาก ไม่ได้ดั่งใจก็จะวีน ล่าสุดทุบโทรศัพท์พังไปแล้ว 1 เครื่อง สดๆร้อนๆเช้านี้เลย เราเครียดจริงๆค่ะ  แม่แท้ๆ ทำไมเขาทำกับเราได้ขนาดนี้ ไม่รับฟังกันไม่พอ ใช้คำด่าที่รุนแรงมาก เวลาเราคุยกับแม่ดีๆ แม่หาว่าเราดัจริต ใช้ภาษาทางการพูด หลักการ ทฤษฎีเยอะ ด่าเราตอแแหลก็มีนะคะ แต่คนเราเป็นคนมีจิตใจมีอารมณ์เนาะ บางครั้งเราก็ทำได้แต่เงียบ ภายใต้ความเงียบมีแต่ความเครียดและความกดดัน แต่เรารักแม่มากนะคะ มีอะไรเราจะปรึกษาแม่ตลอด คุยทุกเรื่องแลดูสนิทมากว่าเพื่อนสนิทอีกค่ะ ตอนที่เขาอารมณ์ดีคุยได้ เขาก็คุยปกตินะ แต่พอเขาโกรธเรามาเขาก็จะเอาเรื่องที่เราเล่าให้ฟังมาด่า มาแซะเลย เช่น ตอนนี้เราเรียนอยู่ปี 4 นะคะ อยู่หอพัก มีแฟนค่ะ แฟนช่วยจ่ายค่าหอ เรื่องนี้เราก็บอกแม่นะ เพราะคิดว่าอยากคุยให้แม่ได้รู้ว่ามีคนช่วยจ่ายค่าหอนะ ผ่อนแรงทางบ้านด้วยสักหน่อย แต่พอทะเลาะกันมาแม่ก็จะด่าเราว่า เห็นคนอื่นดีกว่า สารเลว มีผัวเลี้ยงน่ะสิ เลยไม่สนไม่แคร์ใคร แกจะทวงบุญคุณ บอกว่าเกิดมาใช้ตังหมดไปเป็นล้านๆแล้ว จบมาก็ต้องเลี้ยงดูเขาตอบแทน (ถึงแกไม่ย้ำให้เราเลี้ยงดูเราก็ไม่ได้คิดเป็นลูกอกตัญญูหรอกค่ะ) เราเรียนป.ตรี 4 ปีแล้ว เราค่าใช้จ่ายรายเดือน เดือนละ6000 บาท (รวมทุกอย่าง) ซึ่งเราไม่เคยขอพ่อเพิ่มด้วยซ้ำนะคะ แต่แม่บอกว่าเราใช้เงินเปลือง แกจะพูดเรื่องเงินๆทองๆบ่อยมาก บอกว่ามีลูกแล้วเป็นตัวปัญหา ตอนนี้เราได้ฝึกงานแต่เลือกมาลงแถวบ้าน แล้วก็ต้องมาอยู่บ้าน ซึ่งเรารู้สึกว่าคิดผิดมาก เราคิดแค่ว่าถ้าเราเรียนจบเราจะออกจากที่นี่ เราจะไปซื้อบ้านอยู่ต่างจังหวัดค่ะแค่เราพูดว่าเราจะไปซื้อบ้านอยู่ต่างจังหวัดแกก็โกรธแล้วค่ะ แกด่าเรารุนแรงมากว่าเกิดที่นี่ก็ต้องอยู่ที่นี่ แต่ใจนึงก็แอบเป็นห่วงพ่อแม่นะคะ เขาเลี้ยงดูเรามาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย แต่เราก็อยากมีชีวิตเป็นของตัวเอง ไม่อยากทนอยู่กับปัญหาแบบนี้ ครอบครัวแบบนี้ เพราะก็รู้สึกว่าเขาไม่ได้อะไรกับเรามากมาย เขาแค่เลี้ยงดูเรามาในแบบที่เขาอยากให้เราเป็น รู้สึกไม่มีเส้นทางชีวิตเป็นของตัวเอง หลังๆมาเราก็รู้มีความรู้สึกกับครอบครัวลดน้อยถอยหลังลงมากกว่าเดิม เรารู้สึกว่าบ้านไม่ใช่ที่เซฟโซน ไม่ปลอดภัยต่อความรู้สึกและจิตใจ อีกปีเดียวจะจบแล้ว เราอยากออกไปใช้ชีวิตเป็นของตัวเองมากค่ะ แต่ก็ไม่รู้จะแกร่งได้เหมือนที่พูดที่เปล่า เครียดมากเลยค่ะจนตอนนี้รู้สึกว่าอยากตายให้พ้นๆไป ไม่อยากมีชีวิตอยู่ ไม่รู้ว่าตัวเองเข้าข่ายโรคซึมเศร้าหรือยัง ใครมีวิธีแนะนำหรือข้อเสนอแนะ มาพูดคุยกันได้นะคะ