ปีนี้เราอายุ22ค่ะ​ กำลังจะมีลูกคนที่2​ เราได้บอกสามีเราก่อนและได้บอกพี่สาวเรา​ แต่เรายังไม่บอกแม่ค่ะ​แต่ก็ใช้เวลาอยู่นานกว่าจะบอกเพราะเราเองจำคำพูดของเค้าได้ตอนที่เราคบกับสามีเราใหม่ๆ​ ว่าถ้าท้องเค้าจะให้เอาเด็กออก​ ท้องแรกเราไม่บอกเค้าค่ะ​ และอีกอย่างเราไม่ได้อยู่ในความดูแลของเค้าตั้งแต่เด็ก​เราอยู่กับพี่สาว​ ตอนนั้นที่ท้องเราเริ่มใหญ่เราก็มาอยู่กับสามี​ สามีเรียนอยู่แต่เค้ากับเราก็ทำงาน
เราพูดได้เต็มปากว่าเราเลี้ยงลูกเองทุกอย่าง​ ไม่รบกวนใครเลย​ ลูกเราคนแรกแม่ไม่เคยช่วยอะไรเลยและเราก็ไม่ได้หวังด้วย​ จนตอนนี้ลูกเรา​ 6​ ขวบ​ เสื้อผ้าของเล่น​ เค้าก็ไม่เคยซื้อให้ค่ะ​ แต่ท้องนี้ที่ต้องบอกเพราะเราต้องมาช่วยเค้าขายของค่ะ​ เค้าจ้างเราวันล่ะ400​ เพราะเราหยุดงานที่ทำประจำบ่อย​ เนื่องจากป่วยเกี่ยวกับระบบโลหิตเลยตัดสินใจออก​ สิ่งที่ได้ยินเค้าพูดให้เอาออก​ มันทำให้เราเสียใจมากค่ะ​ เราร้องไห้​และคิดจนเลือดกำเดาใหล​ ในเหตุผลของเค้า​ เค้าบอกว่าเรายังไม่มีความพร้อมในเรื่องเงิน​ รถยนต์ก็ยังต้องผ่อนอีก3ปี​ ลูกคนแรกก็กำลังจะเข้าเรียน​ ป.1​ต้องซื้อเสื้อผ้ากระเป๋า​ รองเท้าใหม่หมด​ เค้าบอกว่าไม่อยากเห็นลูกเห็นหลานตัวเองลำบาก​ ไม่อยากเห็นเราเป็นแบบเค้า​ แม่เรามีลูกทั้งหมด​ 4​ คน​ เค้าบอกว่าเวลาเค้าเห็นลูกคนอื่นมีอะไร​ แต่เค้าไม่สามรถหามาให้ลูกเค้าได้​ เค้าเจ็บและเสียใจทุกครั้ง​และก็เสียตลอดเวลาที่ทิ้งตัวเราไปตั้งแต่เด็ก​ อยากให้เราเต็มที่กับลูกคนแรก​ เรามั่นใจในตัวเองว่าเราเลี้ยงลูกคนแรกเราได้อย่างดี​ เนื้อตัวลูกก็ไม่เคยปล่อยให้มอมแมม​ เสื้อผ้ารองเท้าลูกก็ดูแลให้ก็สะอาด​ ลูกก็แข็งแรงไม่เคยจบป่วยจนต้องนอน​ รพ.​ โรงเรียนก็ส่งเรียนตามกำลังทรัพย์​ อยากกินข้าวอะไรเราก็ทำให้​ ของเล่นก็ซื้อให้​ สอนให้ลูกรู้ว่าซื้อได้แค่ใหน​ ซื้อให้แล้วต้องเก็บและรักษายังไง​ เงินทองเก็บในส่วนลูกก็มีที่จะให้เค้าเป็นสมบัติติดตัวไป​ เรากับสามีมั่นใจมาก​ ว่าถ้ามีอีก​ 1คน​ เราก็สามรถที่จะดูแลเค้าได้เป็นอย่างดีเหมือนที่เราเลี้ยงดูลูกคนแรกมา​ ตอนนี้พอมีเวลาว่างเค้าก็จะพูดจุงใจให้เราเอาเด็กออกอย่างเดียว พูดอะไรต่างๆนาๆ​ พูดว่าเค้าจะไม่ช่วยเลยสักบาท​ ซึ่งเราไม่ได้หวังเลยเพราะที่ผ่านมาเค้าก็ไม่เคยช่วย เราจะผ่านความรู้สึกตรงนี้ไปยังไงดี​ ตอนนี้ไม่อยากมองหน้าแม่มากๆค่ะ​ แต่ต้องมาช่วยเค้าขายของอยู่ไม่งั้นก็จะโดนว่าได้​