สวัสดีค่ะหนูเป็นเด็กคนนึงที่มีฐานะพอมีพอกินค่ะไม่ได้รวยมากหนูอยากมีอนาคตที่ดีค่ะหนูเคยใฝ่ฝันว่าอยากเป็นหมอเเละครูหนูอายุเเค่14 หนูเคยเป็นโรคซึมเศร้าค่ะเเต่ทางครอบครัวเข้าใจยากมาก ผู้ใหญ่บางคนคิดว่าหนูเป็นประสาทค่ะเอาง่ายๆก็คือบ้าหนูเป็นโรคนี้มา2ปีค่ะตั้งเเต่ตอนป.6ทำร้ายตัวเอง ฆ่าตัวตายเเต่ก็ผ่านมาได้จนโรคเริ่มเบาบางลงหนูไม่ได้ไปบำบัดหรือรักษานะคะหนูเปิดPantip หรือกูเกิ้ลค่ะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดเเล้วตอนนั้นะ พ่อหนูอายุจะ55เเล้วค่ะเเม่หนูจะ53เเล้วค่ะ เเม่หนูมีลูกทั้งหมด3คนคนเเรกเป็นทอมอายุ30กว่าๆค่ะคนที่2ผู้ชายอายุ20กว่าหนู่3ก็คือหนูเองค่ะ พี่คนที่2มีลูกเเล้วค่ะไปทำงานที่กรุงเทพพี่คนที่1ก็ไปทำงานที่กรุงเทพ ชีวิตตอนนั้นก็ปกติไม่ได้ขาดอะไรมากมาย เเต่อยู่มาวันนึงที่คนโตโทรมาหาเเม่ว่าเปิดร้านเสริมเช่าที่เขาต้องจ่ายเดือนละ10,000บาทพี่เขามีเเฟนใหม่เเล้วนะคะพี่เขาเคยมีเเฟนทั้งหมด3คนคนนี้ก็คนที่3เเม่หนูเลยบอกว่าให้ลองมาเปิดร้านที่บ้านดูบ้านอยู่ต่างจังหวัดค่ะอยู่ในชนบทเลยเเหละตอนเเรกเเฟนพี่ก็ไม่ค่อยอยากมาค่ะเพราะคนน้อยรายได้ไม่ค่อยดีเเต่สุดท้ายก็มาจนได้ค่ะ พี่หนูไม่จ่างคนมาทำร้านนะคะเเต่ให้พ่อกับเเม่หนูทำค่ะฟรีๆเลยท่านก็อายุเยอะเเล้วเเต่ก็ร่างกายเเข็งเเรงอยู่เเต่หนูก็เป็นห่วงค่ะทั้งทำห้องน้ำให้ด้วยตอนมาพี่โทรมาหาเเม่หนูว่าเงินไม่พอเติมน้ำมันเเม่หนูจ่าย1,200ให้พอกลับมาบ้านให้เรามาหาข้าวหาน้ำให้กินเเฟนพี่ค่อนข้างรวยมากอยู่นะคะ คือมันมีตอนนึงที่เเม่หนูไม่มีเงินจ่ายค่าน้ำมันไปตลาดเลยบอกให้เเฟนพี่จ่าย500บาทเเฟนพี่บอกว่า รู้ยังงี้ไม่น่ามาเเละเงียบทั้งตลอดทางค่ะเหมือนไม่พอใจเเม่ เเม่หนูก็ซื้อกล่องขนมให้ค่ะคือสรุปสั้นๆนะคะเดียวมันยาวค่ะพี่เเฟนคนนี้เป็นคนที่ห่วงของค่ะไม่ชอบให้ใครเข้ามาพื้นที่ส่วนตัวเวลาคนเข้ามาในบ้านต้องเช็คของตัวเองค่ะว่าขาดครบไหมพี่คนนี้เงียบๆเเต่เดาทางยากเหมือนกันค่ะพ่อเเม่หนูต้องจ่ายให้ตลอดเวลาซื้ออะไรนั้นเเหละค่ะคือสิ่งที่หนูกลัวอย่างบอกไม่ถูกพี่ซื้อมาให้เเม่พี่บอกว่าส้มมันหวานนะก็เลยลองซื้อมาเเต่เเม่ไปเห็นส้มของพี่ที่คุณภาพขนาดเเตกต่างกันมากเลยของพี่จะดูสดเเถมใหญ่มากดูของที่เเม่ได้รับค่อนข้างมีรอยดำเหี่ยวค่ะ จนมีวันนึงรถพี่มีคนมาชนค่ะต้องเลยไปซ้อมรถค่าใช่จ่ายๆรวมๆ7,000กว่าค่ะเเม่หนูยังต้องจ่ายหนี้อีกค่ะทั้งค่าไฟค่าน้ำเเม่จำน่ายสมบัติทองจนไม่เหลือเเล้วค่ะพี่บอกให้เเม่ไปหามาจ่ายเเม่ก็หาไม่ได้เเล้วค่ะเพราะจำหน่ายไปหมดเเล้วจนเกิดทะกันพี่ใช่ค้อนปาใส่เเม่ค่ะคือมันน่ากลัวมากค่ะด่าสารพัดต่างๆนาเเม่หนูร้องให้หนักมากจนหนูโกรธเเต่ด่าพี่กลับค่ะจนยายเดินมาก็มาว่าหนูจนเเม่หนูตัดสินใจขายที่ดินเเละจะมาเเบ่งให้เท่าๆกันให้ลูกว่าจะตัดสินใจไปเริ่มต้นใหม่ที่ตราดค่ะพอยายรู้ก็ประชดว่าเดียวก็กลับมาอีกดูถูกครอบครัวเราด้อยค่าต่างๆนาว่าจะขายพื้นที่ให้ลุงคนที่เป็นญาติกันค่ะเเต่ยายไม่ค่อยยากให้ขายพูดให้ครอบครัวเหมือนรู้อนาคตเราว่ามันจะเป็นยังไงเลยหนูเป็นคนโกรธเเล้วสวนกลับนะคะอารมณ์ร้อนค่ะยายเป็นเเม่เเท้ของเเม่หนูด้วยจนหนูสวนกลับยายเเละบอกเเม่ว่าอย่าไปฟังจะพูดไปก็พูดไปยายยังมาว่าหนูว่าสวนกลับผู้ใหญ่มันไม่ได้ดีหรอกชีวิตตกต่ำเหมือนไปตายพี่หนูเดินเข้าไปในห้องเเล้วบอกว่าหนูตอเเรลค่ะเเบบตอเเรลเกินไรงี้หนูเข้าข้เเม่อ่ะค่ะ555ราวๆ3ทุ่มกว่าหนูออกมานั่งร้องให้คนเดียวเลยพิมพ์หาคนที่ให้กำลังใจหรือคำคมชีวิตจนหนูเริ่มยิ้มได้ก็เลยกลับเข้ามาในห้องจะไปเอาสบู่ที่ห้องน้ำพี่บ้านเเม่กับพี่ติดกันค่ะตอนออกมาพี่ก็ออกมาพอดีได้ยินไร่หลังว่าเอาออกไปเลยเหมือนไร่ค่ะตอนนี้หนูนอนเเค่2ชั่วโมงเพราะเครียดมากค่ะไปตราดใช่ว่าจะสุขสบายต้องไปขยาผลไม้ช่วยกันสามพ่อเเม่ลูกหนูว่าจะพักเรียนสักนิดนึงจึงไปเข้าเรียนต่อถ้าขีวิตไม่ดีขึ้นม.4-6ตะเรียนกศนค่ะเเละต่อมหาวิทยาลัยหนูไม่เลิกล้าความฝันนะคะไปเรอ่มต้นชีวิตที่ตราดเก็บเงินให้ได้เยอะๆเเละไปอยู่กรุงเทพเลยค่ะเเต่ก็กลัวค่ะช่วงนี้เสพข่าวเยอะมีข่าวฆ่า ข่มขืน ลักพาตัวบ่อยๆค่ะ จนจอตตกหดหู่นอนไม่หลับกลัวโดนฆ่าตายกลัวพี่มาฆ่าอยู่บ้านโดนสังคมดูถูกมากๆค่ะชีวิตตกอับพ่อทำงานในข้าราชการก็โดนใช้เหมือนทาสค่ะเเต่ไม่ปริปากพูดคือไปทำงานในสวนในป่าเลยเเหละค่ะหนูก็กลัวค่ะนูนอนไม่หลับน่าตสทรุดโทรมมากกลัวเเบบคนดเสียสติ เเต่หนูก็อยากจะหนีไปจากตรงนี้อยู่เเล้วค่ะ ขอคำปรึกษาหน่อยนะคะพิมพ์ผิดตรงไหนก็ขอโทษนะคะกระทู้นี้คือที่ปรึกษาสุดท้ายของหนูเเล้ว ถ้าจะตายจริงหนูขอตายเเทนพ่อเเม่ดีกว่าค่ะ