สวัสดีค่ะ

เราคบกับแฟนมา 7 ปีแล้วค่ะ ปัจจุบันคืออยู่ด้วยกันค่ะ ครอบครัวทั้งสองรับรู้ และเรามีแพลนที่จะแต่งงานตอนสิ้นปีนี้ค่ะ

5ปีแรกเรามีเซ็กส์กันบ่อย สัปดาห์ละประมาณ 4 ครั้งค่ะ อาจจะเพราะตอนนั้นชีวิตเราไม่มีเรื่องให้เครียดเท่าตอนนี้ค่ะ
ต่อมาในปีที่ 6 เราทั้งสองย้ายมาทำงานอยู่ กทม และทุ่มเทกับงานกันมากค่ะ ยุ่งกันมาก เหนื่อยกันมากกับการเดินทางและงาน เราเริ่มมีเซ็กส์กันเดือนละ 1-2 ครั้ง ตอนนั้นก็ยังคิดว่ามันปกติค่ะ

จนช่วงที่ผ่านมาประมาณ 5 เดือนที่ผ่านมา เรามีเซ็กส์กัน 3 ครั้งได้  แต่ช่วงนี้เป็นช่วงที่เราเองเปลี่ยนงาน และเราเรียนต่อป.โทด้วยจนไม่มีเวลาเลย แต่ก็ยังมีเวลากว่าแฟนเรา เราก็พยามแบ่งเวลาให้แฟนนะคะ เช่น ขับรถ2ชั่วโมงไปกินข้าวกับแฟนหลังเราเลิกงงานเพราะแฟนเลิกงานดึก ส่วนแฟนก็ทำงานแบบถวายชีวิตเช่นกัน เขาไม่มีเวลาเลยสักนิด ในส่วนนี้เราเข้าใจค่ะเราเลยพยามเอาตัวเองไปอยู่กับแฟนทุกเวลาที่เราว่าง

จนวันนึงเราอยากมีอะไรกับแฟน เราเข้าหาเขาแล้วเขาปฏิเสธ ครั้งต่อมาเราบอกไปตรงๆว่าขอมีอะไรด้วย แฟนก็ยังปฏิเสธ เพราะบอกว่าเครียด เหนื่อยกับงาน เหนื่อยกับรถติด ผ่านไปเป็นเดือนเราเลยลองถามเราตรง ๆ แฟนเราบอกว่า "ที่ไม่มีอะไรกัน ก็เพราะว่าไม่ได้รู้สึกอยากมีอะไรกับเรา ไม่รู้เหตุผลว่าเพราะอะไร อยากให้เราเข้าใจเขา แต่ถ้าเรื่องนี้เป็นปัญหาจะเลิกกันไปก็ได้ เพราะแฟนเราเองก็ไม่รู้ว่าจะกลับมาอยากมีด้วยเมื่อไร"  เรื่องอื่น ๆ แฟนเราเหมือนเดิมทุกอย่างค่ะ มีแค่เรื่องเซ็กส์เท่านั้น 

ตอนนี้เรายังไม่ค่อยเข้าใจค่ะว่าปัญหามันอยู่ที่อะไรกัน หรือว่าจริง ๆ คนเราไม่จำเป็นต้องมีเรื่องเซ็กส์กันก็ได้
เราก็ยังอยากมีอะไรกับแฟนนะคะ แต่แฟนเราไม่ได้อยากมี เราไม่ได้อยากต้องเลิกกันเพราะเรื่องนี้ เราเลยพยามทำความเข้าใจในเรื่องนี้อยู่ค่ะ แต่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดี

เราจะจัดการกับความคิดตัวเองยังไงดีคะ เราจัดการกับความคิดตัวเองไม่ได้เลยค่ะ ที่จะทำให้เราไม่รู้สึกเสียใจหรือบั่นทอนความสัมพันธ์ ทำให้เรื่องนี้ไม่มาเป็นปัญหาสำหรับเราอีก

ขอบคุณค่ะ