ขอเล่าก่อนเราห่างกันกับสามีประมาน 10 ปีตอนนี่เราอายุ 31 ปี สามีประมาน 41 ปี โดยปกติสามีจะเป็นคนขี้หงุดง่าย ขี้บ่น มีทะเลาะกันบ่อย และไม่ค่อยเข้าใจกัน บางทีสามี ก็นอนคนละห้องบ้าง ตั้งแต่มีลูก ลูกจะนอนตรงกลางตลอด ซึ่งเรากับสามี แทบไม่ได้แตะเนื้อต้องตัวกันเลย ด้วยความที่ห่างกันมานานเราก็ไม่กล้าจะเป็นคนเริ่มก่อนคิดทีไร มันก็ทำไม่ได้สักที มีช่วงหลังๆ ลูกนอนขอบๆ สามีขยับมานอนตรงกลาง แต่ทำไมต่างคนต่างก็นิ่ง สักพักสามีก็เล่นโทรศัพท์ เราก็แหล่ตามอง แต่เขาก็ดูฟังหุ้น แล้วก็ลุกเข้าห้องน้ำ สักพัก ก็ออกจากห้องน้ำ นั่งเล่นที่โซฟาข้างนอกห้องโถ่ง
บางที เราก็เหงาและสับสน อดคิดไม่ได้ว่ามีใคร คุยอยู่หรือป่าว  นานๆทีมีแอบกดเข้าไปเช็คโทรศัพท์บ้างที่ไลน์ แต่ก็ไม่เจออะไร  ปกติเขาจะออกจากก็ตอนทำงาน กลับบ้านตรงเวลา เราก็อยู่บ้านคอยไปรับส่งลูก ที่โรงเรียน  ไม่รุ้จะทำยังไงดี ใจนึงก็คิดเองว่าหากเป็นแบบนี้ต่อไป เราคงทนไม่ไหวแล้วเลิกกันยังจะดีกว่า แต่ก็สงสารลูก  เรากับสามีจะไม่ค่อยคุยกัน บอกตรงๆเราก็เหงามาก  ทนกับสภาพนี้มานานแล้วอยากระบายแต่ไม่รู้จะคุยให้ใครฟัง