ผมขอไม่เกิ่นนำอะไรเยอะ
"แค่อยากเรื่องนี้ ที่พึ่งผ่านมาไม่ถึงชัวโมงหลังจากที่ผมตื่นขึ้นมา เกี่ยวกับสิ่งที่ฝันที่อาจจะไม่ได้ตื่น"

จำได้ว่าต้องขึ้นไปทำภาระกิจอะไรสักอย่างบนด่านฟ้าตึกสูง
ช่วงเวลานั้นเป็นกลางคืนราวๆ 5ทุ่ม ถึงเที่ยงคืน

เราไปกัน 4 คน อีกคนแยกตัวไปทำอีกที่ในอาคาร
ส่วนผมไปกับเบียและไอซ์ (น้องที่รู้จักกันตั้งแต่เด็ก)

พวกเราขึ้นไปแบะทำภาระกิจเสร็จ ซึ้งไม่รู้เหมือนกันว่าทำทำไม เป้าหมายของภาระกิจคืออะไร รู้แค่ว่ามันคือสิ่งสำคัญ

ระหว่างทำภารกิจลมมันเริ่มแรงขึ้นโดยที่พวกเราไม่รู้ตัว
หลังจากเสร็จภารกิจ พวกเราใส่ชุดเหินกับกระเป๋าร่มชูชีพ เหมือนในหนัง 

เบียเริ่มกระโดดลงไปก่อน ลมตอนเทียงคืนนั้นเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ  

ส่วนไอซ์นั้นกล้าๆกลัวๆ แต่ก็โดดลงไป
ในตาของผมเห็นไอซ์โดดลงไปข้างล่าง ชุดสีดำของเทอเริ่มมืดกลืนไปกับเมฆที่ลอยต่ำกว่าชั้นของหัวตึก

ผมหันหลังไปหยิบกระเป๋าชูชีพ และทำใจอยู่ไม่นานพร้อมวิ่งขึ้นโดด

ตอนนั้นมีความรู้สึกโดดเดี่ยวที่คนอื่นโดดไปหมด และไม่มีใครสามารถช่วยเหลือได้หากเกิดอะไร นอกจากตัวเอง

ผมวิ่งไปสุดแรงและโดด แต่ลมแรงและชุดเหินที่ผมใส่มันทำให้ลมตีผมดันขึ้นบน แทนที่จะลงข้างล่าง 

รู้สึกตัวเบาเหมือนแผ่นพลาสติก
ถึงแม้พยายามม้วนตัวยังไงให้ลบกับแรงต้านลม ตัวก็ลอยขึ้นอยู่ดี 

ผมขึ้นเรื่อยๆ สูงแบบสุดๆ เหมือนกับจะหลุดออกจากโลก ทุกอย่างบนพื้นโลกเริ่มมืดเพราะขึ้นสูง บนฟ้าก็มืดไปหมด จนไม่ได้ยินเสียงลม เหมือนอยู่บนชั้นที่ไม่มีอากาศ ไม่รับรู้ถึงแรงลมอีกต่อไป

ผมรอดู และคิดว่า ถ้าไม่ลอย สักพักก็ตก แต่ก็คงรู้ว่าโชคไม่ได้ช่วยขนาดนั้น 

ผมเริ่มเห็นตึกไรๆเหมือนตัวผมจะย้อนลงที่ไปที่พื้นโลก  ผมตกจากที่เดิมสู่โลก เพียงแค่กระพริบตาเดียว

ผมมืดดับ คิดว่าตัวเองตายแล้ว...

หมันหยุดไปชัวขณะ เหมือนหัวใจในชีวิตจิงของผม ดับไปด้วยเลย

ในฝันเริ่มได้ยินเสียงไรไร ของเครื่องวัดหัวใจ ตี๊ดๆ ๆ
แม่ และคนอื่นๆอยู่รอบข้างผม คนที่ผมคิดว่าสำคัญ

ผมไม่เสียดายเลยที่ผมจะตายถึงแม้ว่าจะอายุเพียงแค่ อายุ 22

ผมรักษาได้แต่หมอบอกเหลือเวลาไม่มาก ให้ผมไปใช้ชีวิตกับครอบครัว

แม่เหมือนทำใจกับเรื่องนี้ เราไปเที่ยวกันสักพัก (บ้าจิงขนาดพิมพ์ท่อนนี้ อยู่ๆน้ำตาก็ไหลเอง)

แม่ถามว่า ไม่มีไรค้างคาแล้วใช่มั้ย
ผมบอกว่าไม่ ผมไม่ต้องการอะไรและพร้อมที่จะเจอ โดยที่ไม่เสียใจอะไรเลย

คนอื่นไปไหน เหลือแค่แม่ นั่งดูห่างๆ ผมค่อยๆหลังตา รู้สึกได้ถึงแรงหัวใจที่เต้นช้าลง แต่ไม่รู้สึกทรมาณ
วินาทีนั้นผมไม่เสียใจ ไม่มีความฝัน ไม่มีเป้าหมาย และไม่มีสิ่งที่อยากทำอีกต่อไป อาจไม่มีเรื่องพวกนี้ เลยไม่คิดเสียดายเลย อาจจะเจอทุกอย่างมาเยอะเกินพอแล้ว

หลังจากที่ผมหลับตา ทุกอย่างมืดและสัมผัสได้ถึงแรงกด

ผมไม่เคยฝันว่าตัวเองตาย แบบ ตายจิงๆมาก่อน 
ปกติจะสะดุ้งไม่ก็ ตื่นก่อนที่จะเกิด

หลังจากฝันนั้น ผมตื่นและลืมตาขึ้นช้าๆ รู้สึกเจ็บที่ยอดอก พูดไม่ออก และตัวชาทั้งลำตัว

ด้วยความที่พึ่งเลิกกับแฟนเลยต้องอยู่บ้านคนเดียว หากมีอะไรขึ้นมาจิงๆ 3 4 วันคงยังอยู่ไม่มีใครรู้