ตอนนี้หนูอายุ17ค่ะ กำลังขึ้นปวช.2 ที่อยากหนีออกจากบ้านเพราะรู้สึกว่าไม่อยากทนแล้วค่ะ ที่บ้านไม่มีความสุขเลย ไม่ใช่เซฟโซน ต้นเหตุสำหรับหนูคือพ่อค่ะ เค้าชอบหาเรื่องแม่ทะเลาะ หึงหวง ดูถูกแม่ เวลาเค้าโมโหก็จะทำอะไรไม่คิด คนในครอบครัวทำไรไม่ได้เลยค่ะ ต้องยอม ไม่ว่าเค้าจะโมโหจะพูดอะไรจะโวยวาย ก็ไม่มีสิทธิ์จะเถียงทั้งนั้น จับผิดคิดไปเองแล้วเอามาหาเรื่องกับอะไรหลายๆอย่าง แม่จะเลิกก็ไม่ได้ พ่อไม่ยอม พูดกันเรื่องนี้ก็ทะเลาะกันทุกที หนูกับน้อง 5 ขวบกว่า ต้องมาทนฟังพวกเค้าทะเลาะกันตลอดเรื่องซ้ำๆซากๆ ถึงมันจะไม่ใช่เรื่องของหนู แต่หนูอึดอัดค่ะ หนูเกลียดพ่อ ไม่อยากอยู่กับเค้า แค่ได้ยินเสียงเค้าพูดแทบอยากหนีออกจากห้อง พ่อก็จะขู่ตลอด ว่าไม่ให้ใครไปไหน ถ้าจะไปก็คือต้อง xายทุกคน หนูกับแม่เลยได้แต่ทน ไปไหนไม่ได้ เหมือนติดคุก สงสารแม่มากค่ะ แต่ไม่มีทางออก ญาติก็ไม่ค่อยมี ทุกวันนี้เหมือนเป็นเด็กเก็บกดเลยค่ะ หนูบอกกับตัวเองให้ทนเรียนทนอยู่ ทน ทน ทนไปจนกว่าจะจบปวช.แล้วทำงานหาเงิน จากนั้นค่อยออกมา แต่ตอนนี้รู้สึกว่าไม่อยากรอแล้วค่ะ ถ้าหากว่ามันทนไม่ได้ เราก็หนีออกมาเลยไม่ดีกว่าหรอ ถึงจะเห็นแก่ตัวมากมากมาก แต่หนูอยากมีความสุขค่ะ ถ้าหากว่าต้องดรอปเรียนเพื่อที่จะทำงาน แต่แลกกับไม่ได้อยู่กับพ่อหนูก็คิดว่ามันดีกว่า แต่มันก็ยังมีปัญหาหลายอย่าง ทั้งที่อยู่ ทั้งเงิน แถมวุฒิก็น้อย  
ไม่รู้จะทำยังไงเลยค่ะ หรือหนูต้องกัดฟันทนอยู่แบบนี้จริงๆ ทุกคนแนะนำหนูได้มั้ยคะว่าหนูต้องทำยังไง  ไม่มีที่ปรึกษาเลยค่ะ ขอบคุณค่ะ