อยากถามหน่อย.. คือเพื่อนเราเหมือนจะตีตัวออกห่างอะ แล้วอธิบายก่อนว่ากลุ่มเรามีสามคนนะ แต่ก่อนตอนเด็กเราเป็นคนที่ชอบการเข้าสังคมมากม๊ากแต่ตอนป4-ป5นี่แหละ เพื่อนในกลุ่มเราที่ตอนนั้นมีสี่คน สองคนในนั้นก็ตีตัวออกห่างเหมือนตอนนี้เลยแล้วจากนั้นพวกเค้าก็ตามดูถูกเราไปทุกที...เพื่อนอีกคนก็ไม่ได้หยุดพวกเค้าเลย แถมบางครั้งพอเราเล่าเรื่องอะไรให้ฟังก็เหมือนทำท่ารังเกียจตลอด..เราผิดมาก็หรอ..แต่พอจะขึ้นป6พวกเค้าก็มาปรับควาเข้าใจกับเราแต่ตอนนั้นเรากลายเป็นคนเงียบๆ ไม่ชอบพูดแล้วไง.. อันที่จริงเราก็รู้นิดหน่อยว่าพวกเค้าตีตัวออกห่างเพราะนิสัยของเรา..ตั้งแต่ที่รู้ว่าเพราะอย่างงั้นเราเลยพยามที่จะเปลี่ยนตัวเอง ไม่ได้จะเพื่อให้พวกเค้ายอมรับแต่เราย้อนกลับมาคิดดีๆ แล้วเราก็นิสัยแย่จริงๆ เพื่อไม่ให้กระทบกับคนรอบตัวเราเลยเปลี่ยนตัวเอง แต่พอขึ้นป6 ก็มีเพื่อนจากโรงเรียนเก่าสองคนที่อยู่ห้องเดียวกับเรามาตีสนิท ตอนแรกเราก็ระวังตัวไม่ให้เผลอปล่อยสิสัยแย่ๆ ไป แต่พอขึ้นมอ1 พวกเราก็สนิทกันมากขึ้น แล้วเราเผลอปล่อยนิสัยแย่ๆ ไป ด้วยความที่ตอนเด็กเราเป็นคนที่เรียนรู้ไวทำให้เรียนเก่งตอนที่เราได้คะแนนดีๆ เขาคนที่ตีตัวออกห่างก็มาพูดประมาณว่าอิจฉา อย่างงั้นอย่างงี้ ตอนที่เขาพูดเราก็ไม่ได้ขัดเพราะกลัวพูดอะไรไม่ถูกจะถูกเกลียด เราระวังมาตลอดเลยแต่..ก็มาตกม้าตาย..เรารู้ว่าเรามันขี้ขลาดมากๆ เราชอบอยู่กับเพื่อนอีกคนมากกว่าเพราะเขาให้บรรยากาศที่เราสบายใจมากกว่าอีกคน.. ทั้งที่ระวังมาตลอดที่จะหาเพื่อนแต่..เฮ้อ เรารู้อีกอย่างว่าเขามาคบกับเราเพราะคำสัญญาตอนป5ที่เคยสัญญากับเราเอาไว้.. เรารู้สึกสมเพชตัวเองจังไม่กล้าที่จะทำอะไรเลย..เขามาดูถูกก็ได้แต่ก้มหน้ารับ... เรารู้ว่าเรานิสัยแย่จนยากที่จะมีคนยอมรับ ถึงจะมีคนเคยพูดเอาไว้ว่าโตขึ้นจะมีคนที่เข้าใจเราโผล่มา..แต่สังคมที่เราอยู่มันไม่ใช่ไง..เราผิดมากหรือเปล่าที่เป็นตัวของตัวเองจนรบกวนคนอื่น....