ตอนนี้เรากำลังเรียนสถาปัตย์ปี 1
ตอนแรกที่เลือกเข้ามาเรียนก็เพราะว่าคิดว่าน่าจะเป็นสิ่งที่ชอบและรายได้ดี
แต่พอเข้ามาเรียนจริงๆแล้วเรียนไม่ไหวค่ะ งานเยอะและเหนื่อยมาก รู้สึกไม่เป็นตัวเองสักอย่าง
อยากลาออกตั้งแต่ช่วงกลางเทอมแรกแล้วแต่พ่อแม่ไม่เห็นด้วย ก็เลยอดทนเรียนมา
จนเทอม2ก็รู้สึกเหมือนจะดีขึ้น แต่ก็กลายเป็นแบบเดิมและหนักกว่าเดิมค่ะ
เจอคอมเม้นอาจารย์แต่ละทีก็กลับมาร้องไห้ตลอด แค่นึกถึงก็จะร้องไห้ เพราะเราทำมันได้ค่อนข้างแย่ค่ะ จริงๆก็ไม่ได้โทษอาจารย์แต่บางคำหรือบางมุมก็เหมือนเค้าอคติกับเราไปแล้ว
แล้วการเงินทางบ้านก็เหมือนจะแย่ลงเรื่อยๆเพราะใช้เงินเยอะมากในการเรียนและใช้ทำงานในแต่ละวีค แต่พ่อแม่ก็บอกว่าไม่ต้องกังวลด้านนี้ให้ตั้งใจเรียน แต่มันก็ปิดไม่มิดนะคะ บางวีคได้เงินไม่เต็มจำนวน บางทีสิ้นวีคก็มายืมเงินเรากลับ บวกกับหนี้ที่มีอยู่และรายจ่ายต่างๆมันเยอะมาก
จนเรารู้สึกว่ามันเป็นทางที่ผิดรึป่าว แต่พ่อแม่คาดหวังว่าเราจะจบสายนี้ได้สบาย และเค้าก็จะได้สบายเหมือนกัน เราก็อยากเรียนให้เค้า แต่ยิ่งเรียนมันยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ
อีกอย่างคือจริงๆแล้วเราก็มีทางที่เราถนัดแบบทำได้ดีเลยกะว่าจะไปสายนั้น แต่มันก็รายได้ไม่ดีเลยไม่ได้เลือกไปในตอนแรก
ถ้าเลือกที่จะทนมันจะคุ้มกับตัวเรามั้ยคะ เรากลัวว่าจบไปแล้วเราจะหนีจากสายงานนี้ เรียนไปก็เหมือนไม่ได้ใช้ เพราะเรารู้สึกไม่ไหวแล้ว พ่อแม่จะเข้าใจเรามั้ยคะ หรือเราอคติกับมันเกินไปคะ

ปล.เทอมแรกได้เกรด 2.42 ค่ะ