เราคบกันมา 8 ปีกว่า จนเค้ากลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเราไปแล้วค่ะ
สังคมของเค้า สังคมของเรา ก็สนิทชิดเชื้อกันหมดแล้ว
ติดอย่างเดียวคือ เราไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ ไม่ว่าจะแต่งงานหรือไม่แต่ง
เพราะพ่อแม่เราไม่ยอมรับเค้าเลยค่ะ หัวเด็ดตีนขาดก็ไม่เอาคนนี้
เนื่องด้วยเหตุผลเรื่องฐานะทางบ้านเป็นหลักค่ะ

ที่บ้านเราก็ฐานะปานกลางนี่แหละ ไม่ได้รวย แต่ก็ไม่มีภาระอะไร บ้านผ่อนหมดแล้ว มีรถให้ขับ(มือสอง) ส่งเสียให้เรียนจนจบป.โทโดยที่เราไม่ต้องลำบากเลย ในขณะที่เค้ายังมีบ้านต้องผ่อนร่วมกับครอบครัวของเค้า รถมี 1 คันเป็นของส่วนกลางของบ้าน เค้าไม่ได้มีสิทธิ์ใช้อะไรนัก เวลาไปเที่ยวกับเรา ต้องใช้รถเราค่ะ โดยที่เราเป็นคนขับให้เป็นหลัก นานๆ ทีก็เปลี่ยนมือบ้าง (เค้าก็ขับรถเป็นค่ะ) พ่อแม่เราก็มองว่าเค้าไม่มีสมบัติอะไรเลยหรอ จะมาจีบลูกสาวเค้า ยังต้องมาลำบากให้ลูกสาวเค้าขับรถไปรับไปส่งอีก เราช่วยเหลือตัวเองได้หมดทุกอย่าง ช่วยเค้าได้ด้วย แล้วเค้ามีอะไรที่ช่วยเราได้บ้างมั้ย แม้แต่รถมือสองสักคันก็ไม่คิดจะซื้อเพื่อแบ่งเบาภาระเราหน่อยหรอ
 
ตอนเราเรียนป.โท แฟนก็เรียนด้วยกันค่ะ ซึ่งมีค่าใช้จ่ายหลักแสนตลอดหลักสูตร แต่ของเราพ่อแม่ซัพพอร์ตค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมด ส่วนของแฟน ด้วยความที่ทางบ้านยังมีภาระ เลยไม่ได้มีเงินเก็บมากพอมาส่งเสียตัวเองเรียน ต้องกู้สินเชื่อบุคคลมาเรียนค่ะ เลยเสียทั้งเงินเก็บทั้งต้องกู้หนี้เพิ่ม เพิ่งเรียนจบกันปีที่แล้ว ถ้าจะแต่งงาน ก็ต้องรอใช้หนี้ให้หมดก่อน แล้วถึงเริ่มเก็บตังใหม่อีกครั้งค่ะ

ที่บ้านเราค่อนข้างเป็นห่วง เพราะกลัวเราเหนื่อยค่ะ กว่าจะได้แต่ง กว่าจะได้อยู่ด้วยกัน กว่าจะสร้างเนื้อสร้างตัวอีก กลัวว่าเราจะต้องไปแบกเค้า รวมถึงครอบครัวเค้าด้วย ไม่อยากให้เราเสียโอกาสในการเจอคนที่พร้อมกว่านี้ค่ะ

ตอนนี้เราสับสนมากค่ะ ยอมรับว่าเราก็รักเค้ามาก เรานิสัยเหมือนกันแทบทุกอย่าง เรียกว่าศีลเสมอกันนั่นแหละ ไม่อยากเสียคนที่ใช่แบบนี้ไป แต่อีกใจนึงก็กลัวค่ะ เพราะที่แม่พูดมาก็ถูกทุกอย่าง ที่ผ่านมามีเหตุการณ์เล็กๆน้อยๆ ที่ทำให้เราเสียความเชื่อมั่นใจตัวเค้าไปเรื่อยๆ เช่นเรื่องการตัดสินใจ เรื่องวินัยทางการงานและการเงิน เค้าไม่เคยวางแผนอนาคต (เพิ่งจะเริ่มไม่นานมานี้ค่ะ หลังจากเราทวงบ่อยๆ) เราซัพพอร์ตเค้าได้ทุกอย่าง ช่วยหางาน ช่วยวางแผนการเงิน รวมถึงให้ยืมเงิน แต่ถึงเวลาเรามีปัญหา เราไม่มั่นใจว่าเค้าจะซัพพอร์ตเราได้เลย ถ้าเค้าอยากอยู่กับเราจริงๆ 8-9 ปีที่ผ่านมา ทำไมเค้าไม่พยายามทำให้เราเห็น พยายามเข้าหาพ่อแม่เรา เพื่อพิสูจน์ว่าเค้าจริงจังกับเราจริงๆ เลยล่ะ เริ่มนึกถึงกระทู้แนวๆ เป็นคนดีแต่ไม่มีอนาคต ในพันทิป อีกหลายๆกระทู้เลยค่ะ
 
เราเชื่อว่าความรัก ความคาดหวัง และความเชื่อมั่นในตัวกันและกัน เป็นสิ่งจำเป็นในชีวิตคู่ค่ะ ที่ผ่านมาเวลาเราคุยเรื่องนี้ แล้วความเห็นไม่ตรงกัน เราลดความคาดหวังในตัวเค้าลงเรื่อยๆ เค้าจะได้ไม่ต้องคิดมาก และไม่ลำบากใจในการคบกับเราต่อ แต่เราก็เพิ่งรู้ตัวว่า ความคาดหวังมันลดลงพร้อมๆกับความเชื่อมั่นในตัวเค้าด้วยค่ะ ไม่เชื่อว่าอยู่กับเค้าแล้วจะมั่นคงปลอดภัยไหม ไม่กล้าลงทุนอะไรร่วมกันแล้วค่ะ เราก็ยังอยากใช้ชีวิตกับเค้านะ แต่ไม่รู้ว่าถ้าเหลือแต่ความรักอย่างเดียว มันจะไปกันรอดไหม

เราเคลียร์ปัญหานี้กับแฟนเมื่อวาน เราบอกเค้าไปตรงๆ ว่าเราคงแต่งงานกันไม่ได้แล้ว เธอไม่ต้องพยายามอะไรเพื่อฉันอีกแล้ว เรายังคงรักเค้าเหมือนเดิม ปรารถนาสิ่งดีๆ ให้เกิดกับเค้าเสมอ อยากทำอะไรให้เค้ามีความสุข แต่ไม่ได้มีความคาดหวังหรือความเชื่อมั่นอะไรในตัวเค้าเหมือนเดิมแล้วค่ะ เรียกว่าไม่ได้มีเค้าในอนาคตของเราอีกแล้ว เค้าเองก็เสียใจมาก แล้วขอให้เราอย่าหายไปได้ไหม เชื่อในตัวเค้าอีกทีได้ไหม เรารู้ค่ะว่าเค้าพยายามอยู่ แต่มันคงสายเกินไป หรืออาจจะไม่มากพอในสายตาเราและครอบครัว เราเองก็รู้สึกผิดที่เสียความเชื่อมั่นในตัวเค้าไปแล้ว 

เราควรทำไงดีคะ ตัดใจไปเลยไหม หรือแยกย้ายกันไปเติบโต รอให้เค้าพิสูจน์ตัวเองให้ได้ มีฐานะดีขึ้น หรือพร้อมจะซัพพอร์ตเราได้ดีกว่านี้ ถึงแม้จะไม่รู้เมื่อไหร่ (ปีนี้เราอายุ 31 แฟน 32) ถึงวันนั้นค่อยให้เค้าจีบเราอีกครั้ง ให้พ่อแม่เราเห็นอีกครั้ง จะยังทันอยู่ไหม ความเชื่อมั่นในตัวเค้าจะกลับมาไหม แล้วในฐานะคนเป็นพ่อเป็นแม่ จะพอเปิดใจให้ได้ไหมคะ
 
เมื่อคืนนี้ร้องไห้เหมียนหมา นอนก็ไม่หลับ พอหลับก็ยังฝันเห็นภาพเค้าตอนที่เค้าดูแลเอาใจใส่เรา ตื่นมาก็รู้สึกผิด ร้องไห้ต่อ ตาบวมจนปวดตาไปหมด TT ยอมรับว่าตัดใจลำบากมากค่ะ เพราะผ่านอะไรด้วยกันมามาก ทำงานคนละที่ก็คอยเป็นที่ปรึกษาให้กัน เป็นที่ระบาย เป็นเซฟโซนให้กัน ตอนเรียนก็ช่วยกันเรียนจนจบ เราพยายามปรับจูนทัศนคติของกันและกันมาตลอด ไม่อยากให้ช่วงเวลาดีๆเหล่านั้นมันสูญเปล่าค่ะ แต่อีกหลายๆเสียงรอบข้างก็บอกว่า จะเสียดายความสุข 8 ปีที่ผ่านมา แล้วไปเจอความทุกข์อีก 30 ปีข้างหน้าก็เลือกเอา