บ้านเรามีพี่น้อง4คนนะคะ อายุ 18 16 13 12 ตามลำดับ เราเป็นคนที่2 ถ้าเทียบตามอายุและเวลาคือเรากำลังเข้าม.4นะคะ     คือ ตอนป.3-ป.6 แม่เราอัดเรียนพิเศษมาเน้นๆเลยค่ะ เลิกเรียน4.30  เรียนต่อ6.00-7.30 (ไม่รวมเรียนพิเศษวันเสาร์)กลับบ้าน กินข้าวอาบน้ำละก็นอนค่ะ ตอนนั้นคือเราไม่คิดอะไรมาก เเม่ให้เรียนเราก็เรียน ให้นอนเราก็นอน.ตอนป.6 เเม่ชอบบอกว่าปีสุดท้ายเเล้วตั้งใจเรียนให้มากๆ เก็บonetคะเเนนสูงๆ จะได้มีที่เรียนดีๆ เราตั้งใจทำมากนะ คณิต90เป็นคะเเนนที่เราภูมิใจมาก เเต่พี่ชายเราได้เต็ม100ไง เเม่เลยไม่ได้สนใจเราเเละบอกกลับมาว่า”ถ้าตั้งใจกว่านี้ก็คงได้100เต็มไปแล้ว” เราเสียใจมาก จนเป็นแผลในใจที่จำได้ไม่เคยลืมเลยตั้งเเต่นั้นมา เราทำได้เเค่ก้มหน้าฟังสิ่งที่เเม่ด่าเเม่บ่นตลอดมาโดยเถียงไม่ได้สักคำ พอเราจะขึ้นม.1 เเม่เราพาไปสอบรรดังต่างๆ ศิลปากร ราชภัฏ เเต่เราก็ไม่ติดสักที่เลยจนเเม่เริ่มทุบตีเราเเละด่าเราเเรงขึ้น มันเป็นครั้งที่หนักมากๆ มากเกินกว่าที่เด็กคนนึงจะรับไหวจนตัดสินใจกรีดแขนตัวเอง เอาเเต่โทดตัวเองว่าดีไม่พอ เกิดมาทำไม เเค่สอบเเค่นี้ก็ยังทำไม่ได้ เรานี่โคตรไร้ค่าเลยหวะ เคยคิดอยากจะตายมาหลายครั้งเเล้ว แค่เหตุผลว่าสอบไม่ติดยังไม่มีที่เรียน  จนมาสอบรรดังแห่งนึงที่กทมแล้วดันติด เเม่ตัดสินใจว่าจะเช่าหออยู่เพราะเเม่ก็ทำงาน ไม่มีเวลามารับมาส่งหรอก เราก็ไม่ได้อะไร ก้มหน้าตกลงไปโดยที่ไม่เคยได้ยินเเม่ถามเราสักคำว่าต้องการแบบไหน เราเรียนมาเรื่อยๆ 3ปีเเต่เรายอมรับว่าเราไม่ตั้งใจเรียนเลย งานก็ไม่ส่ง จนเกรดค่อยๆล่วงมาเหลือ2.7 แม่เราก็นั้นแหละค่ะ ตามสเต็ป เรารู้สึกผิดและเสียใจอยู่เเล้วเพราะไม่เคยเห็นเกรดตัวเองล่วงมาเยอะขนาดนี้มาก่อน แต่เรายังมีแม่ที่คอยซ้ำเติมอยู่ข้างหลังเสมอ บอกให้ลาออกบ้าง โตไปเป็นขอทานบ้าง เราเริ่มมาตั้งใจเรียนใหม่ตอนม.3 เกรดเราค่อยๆฟื้นมาเป็น3.4 สำหรับเราถือว่าโอเคเเล้วแต่เเม่เราไม่โอเค
แม่เราบอกเราว่า ก็ไม่ได้หวังจะให้ได้เกรด4หรอกนะ เเต่คะเเนนแค่นี้จะไปสู้ใครเขาได้ ใช่ค่ะ เเม่เราเลือกที่จะดูลำดับที่ คะเเนน3.4แต่เราได้ที่490จาก530ของระดับชั้น เราจะไม่เล่ายาวมากเพราะผลลับก็โดนด่าเหมือนเดิม แต่แม่เราก็ไม่ได้บังคับห้องที่จะเรียน
ตอนม.4หรอกนะคะ เราเลือกห้องวิด-คนิดมาเพราะโดนเเม่เป่าหูให้เรียน แต่ไม่ได้บังคับนะ555..เห้อเกรด5เทอมของเราได้คณิต 3.1 และวิท 2.7 ซึ่งเราอาจจะมีโอกาสน้อยที่จะได้ห้องวิท-คณิต(รรจัดห้องให้ตามเกรดเเละห้องที่เราต้องการ) แม่เลยมาเครียดเเละดร่ามาต่างๆ บอกเราสัญญาจะตั้งใจเรียนขึ้นสุดท้ายก็ไม่ได้ดีกว่าคนอื่นเลย ไม่ทำอะไรสักอย่าง ไม่รักษาสัญญา เราก็บอกเราพยายามแล้ว แต่แม่ก็จะสวนกลับ มาว่าพยายามมากพอรึยังหละ ทั้งๆที่เราก็พยายามที่สุดที่เราจะทำได้เเล้ว แค่ยังไม่พอสำหรับเเม่ แม่เราบอกไม่เคยเชื่ออะไรในตัวเราได้เลย เราทำให้พ่อแม่ผิดหวังอยู่ตลอด ทั้งเรียน สอบเข้าเตรียมอุดม เกรด ตอนปิดเทอมเราก็อยากจะพักอยู่บ้านเล่นเกมไปวันๆ พออยู่ได้สัก2สัปดา เเม่เราก็บ่นว่าไม่ทำอะไรเลยวันๆ ให้พักมาพอเเล้ว  ไปช่วยขายของบ้าง เเต่เราก็เรียนมา10เดือนนะ คือพ่อกับเเม่ต้องการอะไรจากเราหรอคะ เเค่เห็นว่าเขาลงทุนกับเรา เขาอยากได้กำไรกลับมา โดยไม่สนว่าหุ้นตัวนั้นกำลังบอบซ้ำและใกล้ตายขนาดไหนจากคำพูดของคุณอะหรอ เราอ่ะไม่ได้เสียใจเลยนะถ้าจะมาตำหนิเราให้เห็นข้อเสียเเละชี้เเนะเเนวทางต่างๆอ่ะ เเต่คำพูดของพวกคุณมันเหมือนกับหนามที่เเทงมาที่หัวใจเด็กอะ ทุกวันนี้เห็นเกรดเป็นทุกอย่างเลยออ เราวาดรูปและสนุกไปกับมันไม่เห็นเคยจะมาสนใจเเละสนับสนุนเลย เเต่อิพวกดนตรีเนี่ย ยัดให้เรียนกันจังไม่เคยพูดอยากเรียนสักครั้งลงคอสให้เป็นเดือน ทำไมต้องคอยมาบอกข้างหูตลอดว่าคนอื่นเขาไม่มีโอกาสอย่างหนูนะ ดูเด็กนั้นเป็นตัวอย่างบ้างนะ  ตั้งใจเรียนเอาเกรดดีๆ จบสูงๆนะ  ไม่เห็นจะทำได้อย่างคนอื่นเขาเลยนะ  ชีวิตใครกันเเน่วะเนี่ย

ปล.ขอโทษทุกคนที่เข้ามาอ่านเเล้วเรียบเรียงไม่ค่อยดี เนื้อหาอาจจะไม่ครบหรือยาวไปนะคะ เราเเค่อยากจะระบายอารมณ์ในใจออกมาถึงเเม้มันจะไม่มีอะไรเปลี่ยนไปก็ตาม แม่ก็ยังเป็นแม่คนเดิมที่เห็นว่าเราไร้ค่าอยู่ตลอดเวลา