คือเราอยู่ม.ปลายค่ะ พ่อเเม่ชอบบอกให้เราตั้งใจเรียนต้องได้เกรดเท่านี้นะ พอเราได้เกรดเท่านั้นพ่อเเม่เราก็จะบอกถ้าได้เท่านั้นถึงจะดีกว่าอ่ะค่ะ เราก็รู้นอยด์บ้าง พอไม่นานพี่ส่างก็ได้เข้าคณะพยาบาลค่ะครอบครัวเลยคาดหวั่งให่เราเข้าพยาบาลบ้าง โดยไม่ถามความคิดเราเลยค่ะว่าอยากเข้ามั้ย พ่อเเม่บอกกับเราเสมอว่าต้องเข้าพยาบาลไม่ก็ครูเท่านั้นจะได้มีอนาคตที่ดี เเต่เราก็มีเล็งไว้บ้างนะคะว่าอยากเข้าคณะอะไรเเต่พอมาได้ยินที่พ่อเเม่พูดส่าดูลูกเพื่อนเเม่ซิเรียนคณะนั้นจบมาก็ไม่มีงานทําดูคนนั้นซิอะไรเเบบนี้จนทําให้เรากลัวที่จะมุ่งเป้ายังเป้าหมายที่เราวางไว้ค่ะ พอมาวันนี้เพื่อนเเม่มาเล่านะคะว่าลูกเค้าสอบด้านสุขภาพเเต่ไม่ติดเเม่เรามาเล่าให้ฟังนะคะ เเล้วเเม่ก็เสริมให้เราให้ตั้งใจเรียนให้มากๆ จะได้ไม่ต้องมาเสียใจ เราก็บอกว่าหนูไม่ได้อยากเข้าสายสุขภาพซะหน่อย เเม่หนูก็พูดว่านี่เรียนสายวิทย์เเล้วจะไปเข้าคณะอะไร หนูเงียบค่ะเพราะรู้ว่าพูดไปเค้าก็ไม่อนุญาตให้เรียนอยู่ดีเพราะเคยพูดมาหลายครั้งเเล้ว เเม่เราเลยหันไปพูดกับพ่อเราค่ะว่าคนที่เรียนสาววิทย์เเล้วตุดมุ่งหมายก็เดียวกันนั้นเเหละคือได้ทํางานในโรงบาลส่วนคนที่เรียนสายวิทย์เเล้วไปเรียนอย่างอื่นที่ไม่เกี่ยวกับสายวิทย์ก็คือพวกที่ไม่ตั้งใจเรีนนนั้นเเหละ เราไม่พูดอะไรค่ะเพราะบ่อนํ้าตากําลังไหลพูดไปก็เท่านั้น เราอยากรู้อ่ะค่ะว่าจะพูดยังให้พ่อเเม่เปลี่ยนความคิดเเบบนั้นอ่ะค่ะคือเราก็เป็นคนนึ่งที่มีความฝันเเละอยากให้ถึงเป้าหมายนั้นด้วยเราไมาอยากละทิ้งความฝันเพียงเพราะพ่อเเม่ให้เป็นอย่างนี้นะอย่างนู้นนะคะ เราควรพูดยังไงหรือทํายัฃไงได้บ้างหรอค่ะ.