เข้ามาอีกที ตกใจคอมเม้นท์เยอะมาก และกระทู้ตอนนี้ไปไกลมากกก
แชร์กันเยอะ มีทั้งเข้าใจ เห็นใจ และด่าบ้างประปราย
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ทุกคำแนะนำ ทุกกำลังใจ และทุกๆคำติชมค่ะ

ขอเพิ่มเติมนิดนึงค่ะ 
ที่เราบอกโกรธน้อง ไม่ใช่โกรธที่น้องไปมีครอบครัวแล้วทิ้งแม่ แค่เราโกรธที่ไปแบบกระทันหัน ไม่มีการบอกกล่าวใดๆกับแม่  น่าจะบอกแม่ว่ามีแฟนพามาเจอ ไปมาหาสู่สักพัก รอให้แม่ปรับตัวปรับใจว่าลูกกำลังจะไปสร้างครอบครัว แล้วค่อยๆเฟดออกไปค่ะ

✅✅✅✅✅✅✅✅✅✅

ปกติพ่อแม่เรา อยู่กับน้องชายมาตั้งแต่เด็กๆจนเรียนจบ ป.ตรี เรียนจบก็ทำธุรกิจส่วนตัวอยู่ที่บ้าน ดูแลพ่อแม่เป็นอย่างดีมาตลอดเกือบ 20 ปี  

ส่วนเราไปทำงานกรุงเทพฯตั้งแต่เรียนจบ นานๆกลับบ้านที แต่ส่งเงินมาให้ตลอดทุกเดือน เรากับพ่อแม่ไม่ค่อยสนิทกัน เค้าจะรักและสนิทกับน้องชายมาก เพราะอยู่ด้วยกันตลอด 24 ชั่วโมง

ก่อนหน้าน้องชายเคยมีแฟน แต่เลิกกันไปตั้งแต่อายุ 20 นิดๆ ตั้งแต่นั้นก็ไม่คบใครอีกเลย จนตอนนี้เกือบ 40 แล้ว ทำให้แม่เราคิดว่าคงไม่มีครอบครัวแล้ว

แต่เมื่อเดือนก่อน แฟนเก่าน้องเรากลับมาหาขอคืนดีด้วย จู่ๆน้องเราก็ทิ้งพ่อแม่ไปอยู่กับผู้หญิงคนนั้น ทำให้แม่เราเสียใจ เหงา และเศร้ามากๆ คล้ายๆตรอมใจอะค่ะ กินไม่ได้ นอนไม่หลับ บางทีก็แอบร้องไห้

เราเป็นห่วงแม่มาก ทุกครั้งที่โทรหา แม่มักจะดราม่าทำให้เราไม่สบายใจ จนเราต้องลาออกจากงานมาอยู่บ้านดูแลเค้า แต่เค้าก็โหยหาแต่น้องชายตลอด เราเอาใจแค่ไหนเค้าก็เอาแต่เศร้า จนเราเครียดมาก เราพูดให้กำลังใจตลอด บอกแม่ไม่ต้องเป็นห่วงว่าจะไม่มีใครดูแล เราอยู่ตรงนี้แล้ว แต่แม่ก็ยังซึมเศร้าอยู่ดี

เราควรทำยังไงกับชีวิตดี ตอนนี้ก็กำลังจะเป็นโรคซึมเศร้า เผลอๆจะเป็นหนักกว่าแม่อีก รบกวนขอคำแนะนำหน่อยค่ะ
1. เราควรกลับไปทำงานเหมือนเดิมดีมั้ย เพราะแม่ก็ยังไม่ได้ป่วยหนักอะไร ถึงกับต้องมาเฝ้า
2. ถ้าเราทิ้งคนแก่ 2 คนให้อยู่ที่บ้าน เราจะเป็นคนเลวและดูแย่มั้ยคะ ไม่กล้าตัดสินใจเลย
3. สิ่งที่น้องชายทำลงไป ถือว่าผิดมากมั้ย ลึกๆในใจบางทีเราก็แอบโกรธน้อง 

อยากถามความรู้สึกของแม่ๆ ทั้งที่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้หรือใกล้เคียง ช่วยแชร์ประสบการณ์และคำแนะนำให้หน่อยค่ะ