สวัสดีค่ะเรากับแฟนคบกันมาได้1ปี1เดือนกว่าแล้วค่ะเราอยู่กันมาอาศัยอยู่กินด้วยกันเหมือนเดิมกันทุกอย่างไม่เคยรักกันน้อยลงสนใจแคร์กันดีทุกอย่างแต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมคือนิสัยทั้งสองคนเริ่มออกมีอาการควบคุมตัวเองไม่ได้ ทะเลาะกันเป็นไฟทั้งสองคน ทะเลาะกันบ่อยเกินไปส่วนมากเรื่องไร้สาระปัญญาอ่อนสุดๆเหมือนเด็ก3ขวบทะเลาะกันเลยค่ะ เข้าเรื่องนะคะเมื่อวาน20/03/66เราสองคนกลับมาจากทำงานคนละที่กลับมาเจอกันประมาณ3ทุ่มแม่ของเราใช้เราให้ไปอุ่นกับข้าวตอนแรกก็หยอกล้อกันดี แต่เราหิวเลยไปหยิบของกินมากินกับแฟนในครัวแฟนเราอยากกินด้วยประมาณว่าอยากให้ป้อนแต่เราหยอกแฟนเราว่าหยิบกินเองไม่เป็นหรอ แล้วแฟนก็ทำหน้าปกติหันไปแล้วเราก็ถามกินมั้ย?เขาก็เงียบเราก็มานั่งที่โต๊ะกินข้าวแฟนเราก็มาถามว่ากินข้าวกันไหม?เราก็ไม่ตอบเพราะกำลังโกรธแล้วก็ถามซ้ำๆๆจนเราพยักหน้าไปเราก็ขึ้นข้างบนแฟนเราก็ตามมา เขาก็ถามเราเป็นอะไรถามอะไรก็ไม่ตอบ เราก็บอกว่าไม่!!!!แฟนเราก็พูดเรื่อยๆเราก็พยายามไม่สนใจทำเมินเขาให้เขามาง้อจนแฟนเราพูดขึ้นมาว่า ยม.และโยนโทรศัพท์ลงบนที่นอนด้วยความโมโหร้าย แล้วพูดอีกมาว่าเป็นไอเปตรอะไรหนักหนาว่ะ (ขออภัยในคำหยาบค่ะ)พอเราได้ยินหึ้ย!!เราโคตรตกใจมากๆๆแล้วเราก็โต้ไปว่านี่หรอคำพูดของคนที่รักกู!!เป็นใครมาพูดแบบนี้กับกู!!!ไม่มีใครเคยพูดแบบนี้กับกูยังเห็นหัวกูบ้างมั้ย!!!แฟนเราก็ตะตอกกลับมาเออกูไม่เคยดีเหมือนคนเก่า(อันนี้เราโคตรเกลียดเลยไม่ว่าทะเลาะกันกี่รอบชอบเอาเรื่องคนเก่ามาโยงเราพูดใจเย็นก็แล้วขู่ก็แล้วไม่รู้จะทำไงเลยค่ะเสียใจที่สุด)แล้วมันก็บอกว่าแฟนเก่าไม่เคยปากหมาเหมือนที่กูปากหมาใส่สินะ แล้วมันก็จ้องเราตาเขม็งเหมือนคนโกรธมากๆน้ำตาคลอเบ้าแล้วพูดเสียงสั่นว่าไม่ได้รักกูแล้ว ไม่ได้รักกูๆๆๆพูดซ้ำๆมันก็เอามือเราให้ไปตบหน้ามัน พอเราสะบัดมือออกมันก็ตบชกหน้าตัวเองหลายๆรอบจนเรามัดไว้ เราโต้เถียงกันใหญ่โตเรากบอกไม่เคยเป็นแบบนี้ทำไมถึงตอนนี้มาเป็น อะไรที่ไม่เคยพูดเคยทำกลับทำเราร้องไห้หนักมาก จนบอกมันไปว่าถ้ายังอารมณ์ร้อนแบบนี้ก็อย่ามาคุยกับกู จนทั้งสองสงบจริงๆแล้วเรามานั่งคุยกัน มันก็พูดออกมาว่าเธอพูดแบบนั้นออกมาไงพูดให้เห็นชัดเจนเลยว่าเธอไม่ได้รักเค้าแล้วจริงๆเธอไม่เคยเห็นกับความรักที่เค้าให้เธอ จริงๆแล้วเค้าอยากไปจากเธออยากกลับไปอยู่บ้านด้วยซ้ำ อยากหนีออกไปไม่ให้เธอรู้มันไม่ใช่บ้านตัวเองมันอึดอัดเธอไม่เข้าใจหรอกว่ามันเหนื่อยมาก อย่างน้อยบ้านเขาก็บ้านตัวเองสบายใจกว่า แล้วตบท้ายมาว่า แต่ทำใจไม่ได้ เค้ารักเธอเค้าติดเธอเค้าขาดเธอไม่ได้จริงๆ เราเงียบแล้วพูดขึ้นมาว่ากลับไปอยู่บ้านตัวเองไหม?แฟนเราก็บอกว่าไม่ต้องถาม เค้าไม่ได้อยากไป แล้วแฟนเราก็ว่ารู้ไหมทำไมถึงพูดแบบนั้นไปถ้าเค้าบอกว่าเป็นเพราะเธอนี่เธอเชื่อไหม?เราบอกเชื่อ!แฟนเราก็ว่ามันก็เหมือนเธอที่เธอไม่เคยทำอะไรแล้วมาทำมันก็เหมือนกันที่อารมณ์เสียก็เพราะเวลาถามอะไรเธอไปเธอไม่ตอบต้องให้พูดซ้ำๆจนหัวร้อนทำให้กลายเป็นคนอารมณ์เสีย แต่จะโทษอารมณ์ก็ไม่ได้มันก็มาจากตัวเองด้วย ก็พูดกันไปยาวๆเลยค่ะ เราก็พูดบ้างสะอื้นบ้างพูดตามความรู้สึกอยากพูดอะไรพูดจนแฟนเรากอดเราแล้วก็ดีกันหยอกกันเหมือนเดิมมันเหมือนจะไม่มีอะไรแล้ว แต่เรากลับรู้สึกว่าเราไม่มั่นใจอะไรแล้วทั้งนั้นเราก็บอกแฟนไปถ้าเธออยากกลับอยู่บ้านเธอจริงๆเค้าจะไม่ตามไม่ห้ามเลยเพราะเป็นการตัดสินใจเธอ ถ้าเธอกลับมาก็จะไม่เหมือนเดิมเพราะไม่อยากประวัติซ้ำรอยให้ทั้งสองคนเสียใจอีก คร่าวพอเนาะ55555เยอะเกินไปแต่มันสำคัญ แต่เราฝังใจที่สุดไม่เคยมีอะไรฝังใจแบบนี้มาก่อน เราอยากถามทุกคนค่ะว่าเราควรเอาไงต่อดีค่ะ?แต่ที่เกิดขึ้นเพราะอารมณ์ทั้งสองคน ที่พูดที่เป็นเหตุคืออารมณ์ล้วนๆยิมรับเลยค่ะหรือควรแก้ไขค่ะ เพราะแฟนเราก็บอกถ้าเธอทำให้เค้าได้ก็จะอยู่ด้วยกันตลอดไปแน่นอนแต่นี่1-2วันทะเลาะกันตลอด อยู่บ้านเธอตลอดไปยังได้ขอแค่มีเธอ