คืออย่างงี้ค่ะเราผิดไหมที่เบื่อพ่อตัวเองมาก
คือพ่อเรามีโรคประจำตัว แต่เป็นเซลล์ทำงานตจว แล้วไปติดหนี้เขาไว้1ล้านบาท แล้วแม่เราต้องเอาเงินเก็บที่เหลือเล็กน้อยไปช่วย พี่เราจะเข้ามหาลัยปีนี้ เรากำลังขึ้นม.5 แม่เราแทบไม่เหลือเงินเลยต้องขายที่ ขายทอง เพื่อเอาตังส่วนนั้นไปช่วย แล้วนี่ไม่ใช่รอบแรก เคยทำแบบนี้สองีอบแล้วตั้งแต่เราเด็กๆ แล้วพ่อเราก็ไม่ยอมไปทำงานเป็นปีแล้วตั้งแต่โควิดนั่งอยู่แต่บ้านจนอาการเริ่มไปใหญ่ เคลื่อนไหวช้า นั่งหลังค่อม มือสั่น ยกของแทบไม่ได้ (ของในชีวิตประจำวัน ) ตอนนั้นเราไปเจอญาติก็มีแต่คนถามว่าพ่อเราเริ่มเป็นใหญ่แล้ว เราบอกให้พ่อไปหาหมอเป็นสิบรอบแล้ว โดนด่ากลับมาทุกที ทุกวันนี้เราแทบไม่อยากจะมองหน้าพ่อเราเลย พี่เรากับแม่เราก็เหมือนกัน ผิดหวังมาก เราเคยรักพ่อมากแต่ทำไมเปลี่ยนไปขนาดนี้ เราก็โตในระดับนึงแล้วการที่เราจะทำอะไรพ่อเราต้องคอยมาคิดแทนตลอดเบื่อมาก เรื่องเล็กๆน้อย ทำอาหาร หั่นผัก เปิดแก๊ส ใช้ไมโครเวฟ เราก็ไใ่ใช่เด็กแล้วอะ ทำไมต้องคิดแทนตลอด