สวัสดีครับ วันนี้ผมอยากพูดถึงสิ่งที่ผมกำลังต่อสู้กับมันครับ

ผมรู้ตัวว่าเป็นโรคซึมเศร้าโดยวินิจฉัยจากคุณหมอมาได้ปีกว่าแล้วครับ ผมไปเจอคุณหมอในวันที่ปมแน่มากๆแล้ว วันที่ผมเขียนจดหมายลาและนำมีดคัตเตอร์พร้อมจดหมายลาไว้ใต้ที่นอน เหมือนผมพร้อมจะไปตลอดเวลา ผมรู้ตัวนะครับว่าจะทำอะไร แต่ช่วงเวลานั้นผมแค่รู้สึกว่า ผมไร้ค่า ผมคือตัวปัญหา เพราะผมคนที่ผมรักทุกคนถึงไม่มีความสุข ถ้าไม่มีผมทุกคนจะมีความสุขมากกว่านี้

จนวันนึงที่ผมนั่งร้องไห้ไม่ใช่แค่วันนึงหรอกครับ หลายครั้งที่ผมเสียใจหรือนั่งร้องไห้ มันจะมีมีดคันเตอร์อยู่ในมือผมเสมอ ผมเลยตัดสินใจไปหาคุณหมอจิตเวช

ผมก็ไปเล่าทุกอย่างที่ผมเจอมาให้คุณหมอฟัง จนเข้ากระบวนการรักษา ผมรักษามาปีกว่าแล้วครับ ตอนนี้ผมกำลังต่อสู้กับมันอยู่ เพียงแต่มีแค่ไม่กี่คนที่ทราบว่าผมรักษา ทุกคนรู้เองครับ ผมไม่เคยบอกใคร ผมกลัวทุกคนรู้ครับ ผมกลัวทุกคนไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมเป็น

บางทีผมก็ยังมีความคิดเรื่องฆ่าตัวตายนะครับ เพียงแต่ ณ เวลานี้ผมยับยั้งชั่งใจ และพยายามทานยาเพื่อปรับเคมีสมองให้ได้มากที่สุด

ตอนนี้งานที่ทำงานเหนื่อยมากเลยครับ ตื่นเช้ามาผมไม่อยากไปทำงานเลย (เป็นครูครับ) ผมเจองานเอกสารที่มีแต่ความเครียดเยอะมาก และต้องทำงานให้โรงเรียนเยอะมาก จนผมหมดพลังใจไปหลายครั้งเลยครับ

แล้วผมเป็นคนอ่อนไหวต่อคำพูดมากเลยครับ บางคำพูดถ้าคนอื่นเขาคงไม่เป็นไร แต่ผมกลับเสียใจ

หลายๆคำพูดจากคนในครอบครัว คนที่ผมรัก มักจะทำให้ผมไม่อยากอยู่

แต่ตอนนี้ผมกำลังพยายามต่อสู้กับมันอยู่นะครับ

ผมไม่รู้ว่าอนาคตผมยังจะได้กลับมาพิมพ์กระทู้ใหม่ไหม
แต่ผมจะพยายามสู้จนถึงวันที่ผมกลับมามีความสุขกับชีวิตได้อีกครั้งนะครับ

ขอบคุณทุกคนที่สละเวลามาอ่านกระทู้ของคนไร้ค่าคนนึงนะครับ ขอบคุณครับ🙂