ผู้ใหญ่ในบ้านให้เราหาของเราหาไม่เจอ เราก็บอกให้มาหาเองแต่เขากลับว่าเราพอเราเอาโทรศัพท์มาชาจเราเป็นคนหน้าเหวี่ยงอยู่ละ เขาบอกว่าอย่ามาทำหน้าใส่นะ เราก็เลยอธิบายไปว่าก็ไม่เห็นทำอะไรเลย เขาบอกว่าทำใส่ เอ

เหตุการณ์คือวันนั้นเราต้องไปทำงานอยู่บ้านเพื่อนเลยปั่นจักรยานไปเพราะเราขับรถไม่เป็นซึ่งคือเรากับเพื่อนอยู่ในเขตชุมชนนะคะ พอทำงานเสร็จเรากำลังจะปั่นจักรยานกลับกับเพื่อนอีกคน คือเราเห็นข้างหน้าแล้วว่ามี

มีบ้านใครเป็นแบบนี้มั้ยคะ คนที่ตัดความมั่นใจที่สุดคือคนในบ้าน คนในครอบครัว เราเป็นคนที่ผิวไม่ได้ดำมากคืออยู่กลางๆระหว่างดำกับขาว แต่เราก็ความอยากขาวซื้อครีมมาใช้เยอะมากๆเวลาทาก็จะทาให้ครบทุกตัวมะนก้จะ

ตามหัวข้อเลย ไม่ได้เกิดขึ้นกับเราแต่เป็นคนรอบข้าง เล่าเลยนะคะ คือต้องตื่นมา7โมงเพื่ออาบน้ำเตรียมตัว ไปทำงานตอน8.40บางทีก็9.20 กว่าจะทำเสร็จเวลา 17.50-18.40 แล้วแต่บางวัน ไม่สะดวกบอกว่างานอะไรแต่คือฟัง

สมัยก่อนถูกพร่ำสอนว่าเลี้ยงลูกมาลำบากลำบน ถ้าไม่มีลูกเก็บเงินได้เป็นล้านแล้ว เพื่อนๆแถวบ้านก็ถูกกดดันเช่นกัน พอโตมาต้องพ่อแม่นะ แต่พอเรามีลูกกลับกลายเป็นว่าลูกสร้างสุขให้เราตลอดเวลา พอเลิกงานเครียดๆมา

ที่บ้านมีผู้สูงอายุ 4 คน ตอนนี้พิการ และติดเตียง 3 คน เหนื่อยมาก กลางวันเราทำงานประจำ กลางคืนต้องดูแลเปลี่ยนแพมเพิส เราไม่มีเวลาออกไปใช้ชีวิตเลย เครียดมาก จ้างคนดูแลในบางครั้ง แค่คนที่บ้านก็ไม่พอใจ ทั

พ่อเเม่ไม่ให้เรามีเเฟน ตอนนี้อยู่ม.3การมีเเฟนของเราไม่ได้หวังร่างกายอะไรที่มันไม่ดีเลย เเต่เราเเค่อยากมความรัก เรื่องของหัวใจเฉยๆ มีเเฟนเเบบเด็กๆทั่วไป อยากเห็นมุมมองผู้ใหญ่ หรือ มุมมองพี่ๆค่ะ ว่า เด็