คือผมเป็นเด็กคนนึงที่ขึ้นม.6 เดือนหน้าแล้ว แล้วแน่นอนอีกไม่ถึงปี ผมจะต้องสอบเข้ามหาลัยแล้วซึ่งผมจะสอบเข้าทางพวกสายแพทย์ มันก็ต้องอ่านหนังสือหนักใช่ไหมครับ แต่ตอนนี้มีปัญหาคือ ผมจะกังวลตลอดเวลาว่าแบบ เราจะต้องไปแล้วเหรอ เราจะต้องไปใช้ชีวิตตัวเองแล้วเหรอ เรายังอยากเป็นเด็กมัธยมที่ใช้ชีวิตสนุกสนานกับเพื่อน กับแฟน และพ่อแม่ พอผมคิดผมก็จะนอยยาวเลยร้องไห้ยาว แล้วก็ไม่ได้อ่านหนังสือ ฝืนที่จะไปอ่านได้ แต่ก้ไม่เข้าหัวเลย ผมก้เลยเลือกที่จะปิด แล้วมาพัก แต่มันก้วนอยู่แบบนี้หลายวัน ไม่หายซักทีครับ ต้องบอกก่อนว่า จะหาว่าผมเป็นเด็กขี้แง ก็ได้นะครับ แต่ผมไม่รู้ว่าครอบครัวอื่นเป็นอย่างไร แต่ครอบครัวผม ทั้งพ่อทั้งแม่ ผมรักพวกท่านมาก ท่านดูแลผมดีมาก ดูแลๆผมในทุกๆอย่าง ผมไปเที่ยวหรืออะไรกับพ่อแม่ก็สนุกตลอดครับ จนผมคิดว่าชีวิตนี้ ผมไม่ต้องมีใครก็ได้ ผมขอแค่มีพ่อแม่ ขอแค่อยู่กับพ่อแม่ ดูแลกันและกันอะคับ ด้วยความที่พวกท่านทั้งรักและดูแลดีขนาดนี้ พอรู้ว่าเราจะต้องเสียสิ่งนั้นไป มันก้ใจหายอยู่แล้วใช่ไหมคับ แฟนผมก็ทำให้ผมมีความสุขตลอด ชีวิตม.ปลายผมมีความสุขมากแบบมากๆเลย
สรุปง่ายๆนะครับ ผมต้องเข้ามหาลัยแล้วในปีหน้า ผมไม่พร้อม ผมรู้สึกว่าผมยังไม่พร้อมที่จะไป ยังอยากอยู่ตรงนี้ในจุดนี้ของชีวิตอยู่ อยากสนุกกับจุดนี้ให้มากกว่านี้ก่อนอะครับ ผมควรทำยังไงต่อดีครับ ขอคำปรึกษาหน่อยคับ และขอบคุณล่วงหน้านะครับ (ขอแบบดีๆนะครับ ผมเครียดจริงๆคับไม่ตลกเลย)
ต้องเข้ามหาลัย แต่ยังไม่พร้อม อยากเป็นเด็กอยู่กับพ่อแม่?
สรุปง่ายๆนะครับ ผมต้องเข้ามหาลัยแล้วในปีหน้า ผมไม่พร้อม ผมรู้สึกว่าผมยังไม่พร้อมที่จะไป ยังอยากอยู่ตรงนี้ในจุดนี้ของชีวิตอยู่ อยากสนุกกับจุดนี้ให้มากกว่านี้ก่อนอะครับ ผมควรทำยังไงต่อดีครับ ขอคำปรึกษาหน่อยคับ และขอบคุณล่วงหน้านะครับ (ขอแบบดีๆนะครับ ผมเครียดจริงๆคับไม่ตลกเลย)