ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทั้งสองคนถูกเลี้ยงมาด้วยสภาพแวดล้อมใกล้เคียงกันคนน้องหน้าจะดีกว่านิดหน่อยด้วยแต่กลับมาความต่าง
กันที่เรียกว่ามากพอสมควร คนโตจะเข้ามัธยมแล้ว ส่วนคนน้องอยู่ประถม

เรื่องร่างกาย
คนพี่โตเร็วมากแม่แถบเงยหน้าคุยละถ้าเทียบกับน้องตอนอายุเท่าๆกันพี่สูงกว่าได้ชัดแต่ตรงนี้ผมว่าเป็นที่พัฒนาการ

เรื่องเรียน
คนพี่นั้นเรียนดีกีฬาเด่น เป็นเด็กประกวดของโรงเรียนก็ว่าได้ 
ส่วนคนน้องคือเรียนแถบไม่ได้เลยสอนไปก็ทำไม่ค่อยได้ผลการเรียนติดทอปนับจากท้ายตลอด
เรื่องกีฬาไม่ต้องพูดถึงไม่ค่อยเล่นอะไรเลย

เรื่องนิสัย
คนพี่เงียบๆไม่ค่อยคุยทำไรก็ก็มองโอเคได้ทำๆ เข้าใจงานดีแก้ปัญหาเป็น
คนน้องพูดเยอะทำไม่เรียบร้อยเท่าพี่แต่ชักแม่น้ำทั้ง 5 วานล้อมจนยอมได้ 

ทัศนคติ
คนพี่มองทุกอย่างในแง้ลบ ทุกอย่างหยิบจับเป็นปัญหาหมด ทำไมครูสอนแบบนี้ ทำไมตรงนี้ถึงทำไม่ได้
สงสัยในทุกเรื่องแถมมีทางออกมาให้พร้อม....... บางที่ก็มอง จริงจังไปไหมลูก
คนน้องเป็นคนมองโลกในแง่ดีแบบสุดคั่ว + ทุกด้าน เคยไปรับลูกที่โรงเรียนเห็นนั้งตักทรายอยู่คนเดียว เลยถามทำไมไม่เล่นกับเพื่อน
"ลูกตอบเพื่อนไม่เล่นด้วย แต่โชคดีนะที่ผมตัดสินใจไม่เล่นกับเพื่อนก่อน เลยเล่นคนเดียวสนุกกว่า"
 
ตอนนี้พอไปส่งลูกที่โรงเรียน ครู รุ่นพี่ เจอใครก็ทักแต่พี่ บางที่ก็ส่งสัยว่าครูเขาสอนคนละชั้นทำไมรู้จักลูกแถมเพื่อนเยอะ
ผิดกับน้องที่แถบไม่มีคนรู้จัก สังเกตุตอนไปรับทุกวันตอนเย็นน้องมักเล่นคนเดียวนั้งคนเดียวเสมอ
ผิดจากพี่ที่ตอนเย็นไปเจอแต่เพื่อน ครู นั้งคุยยืนคุยเป็นเพื่อน

ผมเองเป็นห่วงน้องนะ คนน้องชอบบอกเสมอโตขึ้นจะไปแข่งโน้นนี้อย่างพี่ จะไปติวอย่างพี่ พอตัวเองอายุเท่าพี่โรงเรียนก็ไม่ได้คัดไป
บางที่เห็นลูกพยายาม เราก็ช่วยนะ ก็ดีขึ้นมานิดนึง คือนิดเดียวจริงๆ 
และที่แปลกคือทั้งที่คนน้องเป็นคนคุยกับคนอื่นดี  มีความพยามมากกว่าพี่ด้วย แต่ก็ไม่ค่อยมีเพื่อน
ทำไงผมถึงจะแก้ปัญหาคนน้องได้ อย่างน้อยก็อยากให้ลูกมีเพื่อนเล่นบ้าง