ตลอด4ปีที่ผ่านมาคิดว่าลืมเขาได้แล้ว แต่พอได้บังเอิญเจอเขาวันนี้ถึงได้รู้ว่าตัวเองไม่เคยหยุดรักเขาน้อยลงสักนิด วันนั้นตอนเจอกันมีโอกาสได้เดินเข้าไปหาได้กอดได้หอมถามไถ่ถึงเรื่องราวชีวิตในปัจจุบันว่าเป็นยังไงบ้าง เขาก็ดูปกติดีคุยกันเหมือนคนคุ้นเคยต่างคนต่างโสด แล้วหนูและเขาต่างคนต่างกลับบ้าน หนูเลยตัดสินใจโทรหาเขาทางแชทเป็นหนูเองที่เอ่ยปากบอกขอให้เรากลับมาคุยกันจริงจังได้มั้ย เขาก็ตอบแบบปัดๆว่าให้เลิกเล่นหมายถึงเที่ยวเล่นก่อนแล้วเขาก็เปลี่ยนเรื่อง ส่วนตัวหนูไม่ใช่คนเที่ยวหรอกแต่เขาคงไม่อยากคุยถึงได้พูดไปเรื่อยแบบนั่นหนูเองก็พอเข้าใจ พอวางสายไปหนูร้องไห้แทบใจจะขาดหลายวันต่อมาหนูก็เลยทักหาเขาบอกคิดถึงจนถึงตอนนี้เขาก็หายไปเลยไม่แม้แต่จะกดเข้าอ่านแชทแต่ก็อัพสตอรี่ตลอดหนูเองก็พอรู้ตัวแล้วว่าเขาไม่ได้สนใจอะไรในตัวหนูเลย ในตอนที่เจอเขาเขายังคงดูสดใสดวงตาคู่นั้นมันยังคงเหมือนเดิมเหมือนตอนที่เราเรียนมัธยมมันทำให้หนูคิดถึงเขามากจริงๆ เราเคยคบกันในตอนที่หนูอยู่ม.1แล้วเขาอยู่ม.6พอเขาเรียนจบไปเราก็เลิกลากันไปเพราะเขาเองก็ขึ้นมหาลัยไปใช้ชีวิตที่กว้างใหญ่ เสียใจนะตอนที่เลิกกันจำได้ว่าร้องไห้เกือบทุกคืนทำใจเป็นปีค่ะเพราะรักเขามากจริงๆ ตอนเราเลิกกันเราไม่มีได้คำว่าเลิกกันเลยสักนิดแต่มันเป็นแบบหายไปห่างไปจนไม่ได้คุยกัน จนปัจจุบันเขาน่าจะอายุ25หนูเองก็กำลังจะ18 ที่ผ่านมาหนูเองก็ไม่ได้ปิดใจนะคะมีคนเข้ามาแต่ไม่เคยคุยได้ถึงเดือนสักคนเป็นหนูเองที่ตีตัวออกห่างก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมมันรู้สึกเหมือนว่ามันไม่ใช่ สรุปคือสี่ปีที่ไม่ได้เห็นหน้ากันนั้นมันไม่ได้หมายความว่าหนูเลิกรักเขาเลยค่ะแต่จะทำไงได้เพราะเขาเองไม่ได้คิดเหมือนเราเขาไม่ได้สนใจเราขนาดนั้น อย่างน้อยถึงจะเห็นเขาแล้วไม่ได้รู้สึกรักยังจะดีกว่า แต่มันไม่ใช่นี่สิใจมันบอกว่ายังรักเหมือนเดิมเป็นหนูเองที่ยังยืนอยู่ตรงที่เดิมไม่เคยไปไหนเลย ลืมบอกนะคะว่าเราเป็นผู้หญิงทั้งคู่ ตอนนั้นมันเป็นความรักที่สวยงามมากจริงๆ