สวัสดีค่ะชาวโลก...
วันนี้จะมารีวิวการเดินทางไปสหรัฐอเมริกาให้ทุกๆคนดูนะคะ เผื่อเอาไปประดับความรู้ถ้าอยากจะเดินทางไปเมกา....
จะบอกว่าขณะที่เขียนอยู่นี้ยังนั่งอยู่ที่ร้าน Starbucks ในสนามบินลอสแอนเจลิสอยู่เลยค่าา เพราะต้องรอเพื่อนอีกคนที่กำลังเดินทางมาจาก Washington DC เพื่อมาเจอกัน (หลังจากนั้นจะได้ลั่นล้า) ซึ่งตอนนี้นางยังอยู่บนเครื่องอยู่เลย เอาละ เมาเข้าเรื่องเลยดีกว่าค่ะ...
เราเดือนทางด้วยสายการบิน Phillipine Airline ออกเดินทางจากกรุงเทพวันที่ 12 มีนาคม 2566 ตอน 23.20 น. ไปเปลี่ยนเครื่องที่สนามบินมนิลา หรือที่เรียกว่า นินอย อินเตอร์เนชั่นนัล แอร์พอร์ต นั่นเองค่ะ การเดินทางจากกรุงเทพไปนินอย ใช้เวลาประมาณ 3 ชั่วโมงค่ะ เครื่องลงถึงสนามบินนินอย มนิลา ตอนเวลา 03.30น. (เวลาที่ฟิลิปปินจะนำเราไป 1 ชั่วโมงนะคะ) แล้วต้องรอต่อเครื่องเพื่อที่จะไป LA ตอน 11.00น ของวันถัดไปคือวันที่ 13 มีนาคม (รอ 8 ชั่วโมงยาวไปค่ะ)..
พอไปถึงที่สนามบินนินอย(ซึ่งเป็นสนามบินเล็กๆ ถ้าเทียบกับบ้านเรานะคะ บรรยากาศก็ประมาณว่าต้องการการปรับปรุง) จะมีเจ้าหน้าที่มาแจ้งให้เข้าไปรอในห้องรับรองสำหรับคนที่ต้องรอต่อเครื่องนานๆค่ะ บรรยากาศในห้องก็จะประมาณว่า มีทั้งคนนั่งและนอนเกลื่อนกลาด เค้ามีเก้าอี้แบบปรับนอนได้ให้ปรมาณ 4 ตัว ซื่งก็ถูกจองเต็มหมด สภาพของเก้ากี้ก็จะขาดๆ เก่าๆ ส่วนที่เหลือก็จะเป็นเก้าอี้แบบโซฟา นั่งสบายค่ะ กลิ่นในห้องก็จะประมาณอับๆ เก่าๆ แต่เค้ามีน้ำและผ้าห่มไว้ให้ด้วยค่ะ จะบอกว่าถึงแม้สภาพแวดล้อมไม่ค่อยดี แต่พนักงานที่นั่นใจดีค่ะ ดูแลผู้โดยสารเป็นอย่างดี...
ประมาณตี 4 ครึ่ง ก็จะมีเจ้าหน้าที่มาเรียกเพื่อไปเปิดกระเป๋าเดินทางของแต่ละคนก่อนที่จะทำการ Transfer ไป terminal 1 เพื่อไปต่อเครื่อง หลังจากนั้นก็จะมีรถบัสมารับ และพาไป terminal 1 ซื่งใช้เวลาประมาณ 10 นาทีหรืออาจน้อยกว่า การเดินทางก็จะทุลักทุเลนิดหน่อยตามประสาค่ะ 5555...
พอไปถึง terminal 1 ก็นั่งรอนอนรอเครื่องกันไปค่ะ จนถึง 10.30น. เค้าก็เรียกขึ้นเครื่อง
เครื่องออก 11.00น ของวันที่ 13 มีนาคม ถึง LA (Los Angeles International Airport LAX) ตอน 08.35 ของวันเดืยวกันค่ะ คือวันที่ 13 มีนาคม เดี๋ยวๆๆๆ ไม่ต้องงงนะคะ เพราะเราเดินทางจากอนาคตมาหาอดีตไงล่คะ 5555 เวลาของสหรัฐอเมริกาจะเดินช้ากว่าบ้านเรา 12 ชั่วโมงค่ะพี่น้อง
(เดี๋ยวจะมาเล่าประสบการณ์บนเครื่องให้ฟังในหัวข้อถัดไปนะคะ ซึ่งมันจะมีเรื่องน่าตกใจอยู่ในนั้นด้วย)
เอาละ พอมาถึงสนามบิน Los Angeles เราก็ต้องไปที่ ตม หรือ ด่านตรวจคนเข้าเมือง หรือ Customs ก่อนค่ะ พอเข้าไปคิวก็ยาวถึงยาวมากๆๆๆกันไปเลยค่า เราก็เตรียม (ไม่พร้อม) เพราะเป็นการเดินทางมาครั้งแรก เคยอ่านรีวิวแล้วก็จากประสบการณ์จากการเดินทางไปหลายๆประเทศที่จะต้องมีการกรอกแบบฟอร์มการเข้าราชอาณาจักร (Arrival card) แล้วส่วนใหญ่จะบอกว่าของเมกาเค้าจะสัมภาษณ์แบบว่ามีถามคำถามเยอะมาก นุ่นนี่นั่น เราก็เป็นกังวลว่า เค้าจะถามอะไรฉันบ้างหนอ...แล้วฉันต้องเตรียมเอกสารอะไรบ้างหนอ ซึ่งจะบอกว่าไม่มีเอกสารอะไรเลย มีแค่พาสปอร์ตเล่มเดียว...arrival card ก็ไม่ต้องกรอก ไม่เหมือนกับตอนไปอังกฤษ โหดสุดๆ
พอถูกเรียกตัว เราก็ยิ้มทักทายก่อนเลยค่ะ (ตามสไตล์สาวสยาม) เจ้าหน้าที่ก็ให้เราไปยืนเอาหน้าใส่ที่กล้องเพื่อถ่ายรูปก่อนเลยค่ะเป็นอันดับแรก...จากนั้นก็เริ่มตั้งคำถาม คำถามที่ 1. Why are you here? คุณมาทำอะไรที่นี่ ประมาณนี้ เราก็ตอบกลับไปว่า มาเที่ยวค่ะ For a vacation. คำถามที่ 2. How long are you here for? จะอยู่นานมั้ยคะ ประมาณนี้ เราก็ตอบกลับไปว่าอยู่หนี่งเดือนจ้า I will be here for a month แล้วก็ต่อด้วย My departure date is on 08 April. คำถามที่ 3. Where are you going to stay? คุณพักที่ไหนคะ เราก็ตอบว่า I am going to stay at the hotel in Sata Barbara for the first week then go to Washington DC and stay with friend for the rest of the vacation. ย่อๆก็คือ ฉันจะไปพักที่โรงแรมที่ซานต้า บาบาร่า ก่อน 1 อาทิตย์ แล้วก็จะไปพักกับเพื่อนที่ วอชิงตัน ดีซี ในส่วนที่เหลือค่ะ. คำถามที่ 4. Do you have a job at home? ประมาณว่าอยู่ที่บ้านน่ะมีงานทำรึป่าว เราเลยตอบว่า ฉันก็ทำงานโรงแรมบริษัที่กำลังจะไปพักที่ซานต้า บาร์บาร่าละค่า นางเลยว่า Ok, enjoy your trip. ง่ายๆซะงั้น ไม่ได้ยากอย่างที่คิดเล้ยยย.. ถามตอบไม่ถึง 5 นาที...ทั้งหมดทั้งมวลนี้จะบอกว่า ที่เค้าปล่อยเราไปง่ายๆ น่าจะเพราะว่าเวลาตอบคำถามเรามีความมั่นใจในการตอบ เรามีการเตรียมข้อมูลมาเป็นอย่างดี และเวลาตอบก็ต้องให้เป็นธรรมชาติที่สุด มันไม่ยากอย่างที่คิดเลยค่ะ
ตอนนี้ก็นั่งเน่ารอเพื่อนอยู่ที่สนามบินที่ LA เอาไว้จะกลับมาเล่าประสบการณ์บนเครื่องของสายการบินฟิลิปปิน แอร์ไลน์ให้ฟังนะคะ
รีวิวการเดินทางไปสหรัฐอเมริกาครั้งแรก + วิธีการตอบคำถาม ดม
วันนี้จะมารีวิวการเดินทางไปสหรัฐอเมริกาให้ทุกๆคนดูนะคะ เผื่อเอาไปประดับความรู้ถ้าอยากจะเดินทางไปเมกา....
จะบอกว่าขณะที่เขียนอยู่นี้ยังนั่งอยู่ที่ร้าน Starbucks ในสนามบินลอสแอนเจลิสอยู่เลยค่าา เพราะต้องรอเพื่อนอีกคนที่กำลังเดินทางมาจาก Washington DC เพื่อมาเจอกัน (หลังจากนั้นจะได้ลั่นล้า) ซึ่งตอนนี้นางยังอยู่บนเครื่องอยู่เลย เอาละ เมาเข้าเรื่องเลยดีกว่าค่ะ...
เราเดือนทางด้วยสายการบิน Phillipine Airline ออกเดินทางจากกรุงเทพวันที่ 12 มีนาคม 2566 ตอน 23.20 น. ไปเปลี่ยนเครื่องที่สนามบินมนิลา หรือที่เรียกว่า นินอย อินเตอร์เนชั่นนัล แอร์พอร์ต นั่นเองค่ะ การเดินทางจากกรุงเทพไปนินอย ใช้เวลาประมาณ 3 ชั่วโมงค่ะ เครื่องลงถึงสนามบินนินอย มนิลา ตอนเวลา 03.30น. (เวลาที่ฟิลิปปินจะนำเราไป 1 ชั่วโมงนะคะ) แล้วต้องรอต่อเครื่องเพื่อที่จะไป LA ตอน 11.00น ของวันถัดไปคือวันที่ 13 มีนาคม (รอ 8 ชั่วโมงยาวไปค่ะ)..
พอไปถึงที่สนามบินนินอย(ซึ่งเป็นสนามบินเล็กๆ ถ้าเทียบกับบ้านเรานะคะ บรรยากาศก็ประมาณว่าต้องการการปรับปรุง) จะมีเจ้าหน้าที่มาแจ้งให้เข้าไปรอในห้องรับรองสำหรับคนที่ต้องรอต่อเครื่องนานๆค่ะ บรรยากาศในห้องก็จะประมาณว่า มีทั้งคนนั่งและนอนเกลื่อนกลาด เค้ามีเก้าอี้แบบปรับนอนได้ให้ปรมาณ 4 ตัว ซื่งก็ถูกจองเต็มหมด สภาพของเก้ากี้ก็จะขาดๆ เก่าๆ ส่วนที่เหลือก็จะเป็นเก้าอี้แบบโซฟา นั่งสบายค่ะ กลิ่นในห้องก็จะประมาณอับๆ เก่าๆ แต่เค้ามีน้ำและผ้าห่มไว้ให้ด้วยค่ะ จะบอกว่าถึงแม้สภาพแวดล้อมไม่ค่อยดี แต่พนักงานที่นั่นใจดีค่ะ ดูแลผู้โดยสารเป็นอย่างดี...
ประมาณตี 4 ครึ่ง ก็จะมีเจ้าหน้าที่มาเรียกเพื่อไปเปิดกระเป๋าเดินทางของแต่ละคนก่อนที่จะทำการ Transfer ไป terminal 1 เพื่อไปต่อเครื่อง หลังจากนั้นก็จะมีรถบัสมารับ และพาไป terminal 1 ซื่งใช้เวลาประมาณ 10 นาทีหรืออาจน้อยกว่า การเดินทางก็จะทุลักทุเลนิดหน่อยตามประสาค่ะ 5555...
พอไปถึง terminal 1 ก็นั่งรอนอนรอเครื่องกันไปค่ะ จนถึง 10.30น. เค้าก็เรียกขึ้นเครื่อง
เครื่องออก 11.00น ของวันที่ 13 มีนาคม ถึง LA (Los Angeles International Airport LAX) ตอน 08.35 ของวันเดืยวกันค่ะ คือวันที่ 13 มีนาคม เดี๋ยวๆๆๆ ไม่ต้องงงนะคะ เพราะเราเดินทางจากอนาคตมาหาอดีตไงล่คะ 5555 เวลาของสหรัฐอเมริกาจะเดินช้ากว่าบ้านเรา 12 ชั่วโมงค่ะพี่น้อง
(เดี๋ยวจะมาเล่าประสบการณ์บนเครื่องให้ฟังในหัวข้อถัดไปนะคะ ซึ่งมันจะมีเรื่องน่าตกใจอยู่ในนั้นด้วย)
เอาละ พอมาถึงสนามบิน Los Angeles เราก็ต้องไปที่ ตม หรือ ด่านตรวจคนเข้าเมือง หรือ Customs ก่อนค่ะ พอเข้าไปคิวก็ยาวถึงยาวมากๆๆๆกันไปเลยค่า เราก็เตรียม (ไม่พร้อม) เพราะเป็นการเดินทางมาครั้งแรก เคยอ่านรีวิวแล้วก็จากประสบการณ์จากการเดินทางไปหลายๆประเทศที่จะต้องมีการกรอกแบบฟอร์มการเข้าราชอาณาจักร (Arrival card) แล้วส่วนใหญ่จะบอกว่าของเมกาเค้าจะสัมภาษณ์แบบว่ามีถามคำถามเยอะมาก นุ่นนี่นั่น เราก็เป็นกังวลว่า เค้าจะถามอะไรฉันบ้างหนอ...แล้วฉันต้องเตรียมเอกสารอะไรบ้างหนอ ซึ่งจะบอกว่าไม่มีเอกสารอะไรเลย มีแค่พาสปอร์ตเล่มเดียว...arrival card ก็ไม่ต้องกรอก ไม่เหมือนกับตอนไปอังกฤษ โหดสุดๆ
พอถูกเรียกตัว เราก็ยิ้มทักทายก่อนเลยค่ะ (ตามสไตล์สาวสยาม) เจ้าหน้าที่ก็ให้เราไปยืนเอาหน้าใส่ที่กล้องเพื่อถ่ายรูปก่อนเลยค่ะเป็นอันดับแรก...จากนั้นก็เริ่มตั้งคำถาม คำถามที่ 1. Why are you here? คุณมาทำอะไรที่นี่ ประมาณนี้ เราก็ตอบกลับไปว่า มาเที่ยวค่ะ For a vacation. คำถามที่ 2. How long are you here for? จะอยู่นานมั้ยคะ ประมาณนี้ เราก็ตอบกลับไปว่าอยู่หนี่งเดือนจ้า I will be here for a month แล้วก็ต่อด้วย My departure date is on 08 April. คำถามที่ 3. Where are you going to stay? คุณพักที่ไหนคะ เราก็ตอบว่า I am going to stay at the hotel in Sata Barbara for the first week then go to Washington DC and stay with friend for the rest of the vacation. ย่อๆก็คือ ฉันจะไปพักที่โรงแรมที่ซานต้า บาบาร่า ก่อน 1 อาทิตย์ แล้วก็จะไปพักกับเพื่อนที่ วอชิงตัน ดีซี ในส่วนที่เหลือค่ะ. คำถามที่ 4. Do you have a job at home? ประมาณว่าอยู่ที่บ้านน่ะมีงานทำรึป่าว เราเลยตอบว่า ฉันก็ทำงานโรงแรมบริษัที่กำลังจะไปพักที่ซานต้า บาร์บาร่าละค่า นางเลยว่า Ok, enjoy your trip. ง่ายๆซะงั้น ไม่ได้ยากอย่างที่คิดเล้ยยย.. ถามตอบไม่ถึง 5 นาที...ทั้งหมดทั้งมวลนี้จะบอกว่า ที่เค้าปล่อยเราไปง่ายๆ น่าจะเพราะว่าเวลาตอบคำถามเรามีความมั่นใจในการตอบ เรามีการเตรียมข้อมูลมาเป็นอย่างดี และเวลาตอบก็ต้องให้เป็นธรรมชาติที่สุด มันไม่ยากอย่างที่คิดเลยค่ะ
ตอนนี้ก็นั่งเน่ารอเพื่อนอยู่ที่สนามบินที่ LA เอาไว้จะกลับมาเล่าประสบการณ์บนเครื่องของสายการบินฟิลิปปิน แอร์ไลน์ให้ฟังนะคะ