---

ตามหัวข้อเลยค่ะ เราเหนื่อยมากเลยค่ะตอนนี้ตั้งคำถามกับทุกสิ่งอย่างที่เกิดขึ้นในแต่ละวันไม่หยุด ว่าทำไมต้องเป็นแบบนี้ ทำไมต้องทำแบบนั้น ถ้าทำอีกอย่างจะดีมั้ย ตั้งคำถามจนรู้สึกว่าการใช้ชีวิตมันยากไปอีก70% ทั้งๆที่ชีวิตเราดูง่ายกว่าคนอื่นๆ ไม่ต้องดิ้นรนขนาดนั้นแต่ทำไมถึงมีความคิดแง่ลบในสมองบ่อยๆ ทั้งๆที่เราควรปล่อยวางและช่างให้หมด หาอะไรที่มีความสุขทำ แต่ก็ตั้งคำถามใหม่ว่าอะไรละที่ทำแล้วมีความสุข ฉันทำมันหล่นหายไปตอนไหนกันนะ ทั้งๆที่ขีวิตกำลังจะดีกว่าเมื่อก่อนแล้วแท้ๆ แต่ตั้งคำถามกับชีวิตตัวเองไม่หยุดแม้กระทั่งเรื่องราวในอดีต แล้วทุกเรื่องที่นึกถึงก็มีแต่บั่นทอนจิตใจของตัวเอง  สุดท้ายก็เป็นบ้าอยู่คนเดียว ร้องไห้ก็ไม่หายเศร้า ยิ้มก็ยังไม่มีความสุข ตั้งแต่กันยาปี65 เรารู้สึกว่าสภาพเราแย่ลงเรื่อยๆ ผิวเราเริ่มแย่ลง หน้าตาไม่สดใส นอนวันละ3ชม.ก็เพียงพอ กินข้าวไม่ได้น้ำหนักลดลงเรื่อยๆ ตอนนี้เราต้องแอบแม่ใช้ยานอนหลับ ทำเหมือนทุกอย่างปกติ ออกกำลังกาย กินผักผลไม้แบบที่ชอบให้คนในบ้านเห็นว่าเราปกติ เราชอบต้นไม้ แต่ก็ไม่ได้ไปตลาดต้นไม้เป็นเดือนจนแม่เริ่มถาม เราชอบอ่านนิยายแต่ไม่ได้จับหนังสือมานานแล้วปกติวันหยุดเราจะมีอะไรทำตลอดแต่ช่วงนี้ไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากนอน เมื่อไหร่จะหยุดคิดเรื่องแย่ๆที่เกิดกับตัวเองค่ะ เมื่อไหร่จะมีความสุข เราพยายามอดทน และตั้งสติ แต่ตอนนี้มันแย่ขึ้นเรื่อยๆแล้วค่ะ  ทั้งร่างกายและจิตใจมันแย่ลงเรื่อยๆ มันส่งผลกับงานและการใช้ชีวิตของเรามากๆเลยค่ะ เริ่นทนไม่ไหวแล้ว