สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นเลยอยากบอกว่านี่เป็นกระทู้แรกของเรา อาจจะติดแท็กไม่ถูกหรือทำอะไรผิดพลาดไปบ้าง ขอโทษด้วยนะคะ

ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ เรามาเรียนที่กรุงเทพ อยู่หอคนเดียว ช่วงแรกก็มีร้องไห้อยากกลับบ้านเหมือนกันค่ะ แต่หลังจากวันนั้นก็ไม่มีความรู้สึกอยากกลับบ้านเลย ไม่ใช่ว่าเรามีปัญหากับคนที่บ้านนะคะ ทุกคนดีกับเรามาก คุยกันได้ทุกเรื่องเลย แต่สำหรับเรา การอยู่หอคนเดียวที่กรุงเทพกับการกลับไปอยู่ที่บ้านมันไม่ได้ต่างอะไรกันเลยค่ะ เพราะตอนอยู่บ้าน ทุกคนก็ไม่ได้มาสนใจเราอะไรขนาดนั้น เขาไม่ได้เมินหรืออะไรนะคะ แค่บางทีมันไม่มีอะไรให้คุย

เวลาเขาโทรมาถามไถ่สารทุกข์สุขดิบใด ๆ ก็คือทราบนะคะว่าเป็นห่วง เราเข้าใจค่ะ แต่มันก็อดคิดไม่ได้ว่าจะโทรมาทำไมอยู่ตลอด พอเราลองสังเกตเวลาเพื่อนคุยกับที่บ้านแล้วเขาดูมีความอยากคุย ดูอยากกลับบ้านไปหาพ่อแม่ เราเลยเริ่มคิดว่าตัวเองมีปัญหาอะไรหรือเปล่าที่ไม่ได้รู้สึกแบบนั้น

เหตุผลที่เขียนกระทู้นี้ขึ้นมาก็เหมือนว่าอยากจะระบายมากกว่าค่ะ มีใครเป็นเหมือนกันไหมคะ อยากทราบว่าควรจัดการความรู้สึกนี้ยังไง