ขอเกริ่นก่อนนะคะ คือหนูเกิดมาในครอบครัวที่มีแค่ ตา ยาย แม่ และพี่ชาย พี่สาว เพราะพ่อกับแม่แยกทางกันตั้งแต่ตอนที่หนูอายุแค่3เดือน เพราะพ่อทิ้งแม่ไปมีคนใหม่ ตอนเด็กๆ พี่ชายพี่สาวไปเรียน แม่ไปทำงาน หนูอยู่กับแค่ตากับยาย ซึ่งตอนนั้นแม่ก็เป็นหนี้เยอะมาก อดมื้อกินมื้อตลอด ผ่านไปจนหนูอายุได้4ขวบ ยายก็เสีย ทำให้เมื่อแม่ไปทำงาน พี่ๆไปเรียน หนูเลยอยู่แค่กับตา ตาดูแลหนูดีมากๆ หนูหิวก็ไปหาปลามาทอดให้กิน จะอาบน้ำตาก็ตักน้ำใส่กะละมังให้เล่นตลอด ตารู้ว่าหนูชอบอะไร ไม่ชอบอะไร ทำให้หนูรักและผูกพันธ์กับตา และรักตามากๆ
จนตอน5ขวบ หนูเริ่มเรียนอนุบาล ตอนนั้นจากที่จำความได้ หนูไม่รู้เลยว่าพ่อหนูคือใคร เพราะหนูเติบโตมาในครอบครัวที่มีสมาชิกอยู่แค่นี้ จนมีครั้งหนึ่งเพื่อนล้อว่าหนูไม่มีพ่อ ตอนนั้นหนูก็เสียใจนั่นแหละค่ะ เพราะเพื่อนๆดูสนิทกับพ่อ พ่อมารับที่โรงเรียนบ้างไรบ้าง จนหนูกลับไปถามแม่ว่าทำไมคนอื่นมีพ่อ แม่ก็เสียใจกับคำถามที่หนูถามนั่นแหละค่ะตอนนั้น ทุกคืนหนูจะได้ยินเสียงแม่ร้องไห้ตั้งแต่เด็กๆ แล้ว
จนผ่านมาไม่นาน พ่อก็มาหาหนูเป็นครั้งแรก เพราะรู้เรื่องที่หนูโดนล้อที่โรงเรียน(เท่าที่หนูจำความได้) ตอนนั้นก็ดีใจนั่นแหละค่ะ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกผูกพันธ์หรือรักอะไรมากเลย จนตั้งแต่ อนุบาล2ถึงป.4พ่อมาหาหนูที่โรงเรียน แต่เดือนนึงถึง2เดือนพ่อจะมาสักครั้ง จนตอน ป.5 แม่ขายที่ดินที่ตาให้เพื่อมาปลดหนี้และเลี้ยงลูกๆ หลังจากนั้น พ่อก็มาหาหนูบ่อยขึ้นเป็นเดือนละ2-3ครั้ง(ทุกครั้งที่พ่อมาหาจะแอบตาตลอดเพราะตาไม่ชอบพ่อ เพราะพ่อทิ้งหนูทิ้งแม่ไป)
พอหนูเรียน ม.ต้น แม่ก็ไม่ได้ทำงานเพราะร่างกายเริ่มไม่แข็งแรง ตอนนั้นพ่อก็เลิกกับแม่เลี้ยงแล้วมาอยู่กับปู่ แต่ช่วง ม.2-ม.3 เป็นช่วงที่ตาหนูป่วยบ่อยและร่างกายทรุดโทรมลงมากๆ จนป่วยนอนกับที่ แต่หนูก็ไปหาพ่อบ้างนะคะ เดือนนึงก็1-2ครั้ง แต่ส่วนใหญ่ก็จะอยู่ดูแลตามากกว่า
หนูก็ใช้ชีวิตแบบเรียน-กลับบ้านมาดูแลตา-ทำการบ้าน-นอน แล้วก็ตื่นไปเรียน วนลูปอยู่แบบนี้ตั้งแต่ตอน ม.2-ม.4 และจุดพีคสุดในชีวิตหนูคือตอน ม.4ต้นๆ แม่ตรวจพบว่าเป็นมะเร็งเต้านม ทำให้หนูต้องดูแลทั้งแม่และตา จนก่อนวันที่แม่จะผ่าตัด3วัน หนูต้องเข้าโรงพยาบาลกะทันหันเพราะตับอักเสบรุนแรงเนื่องจากกินยาพาราเกินขนาด(ช่วงนั้นกินวันละ6-7เม็ดต่อวันเพราะคิดสั้นนั่นแหละค่ะ) แต่ก็ออกจากโรงพยาบาลมาทันเฝ้าแม่ผ่าตัดพอดี ช่วงนั้นพี่ๆก็มาช่วยดูแลแม่และตาอยู่ด้วย(ที่พี่ๆไม่ค่อยมีบทบาทเยอะเพราะพี่ทั้ง2คนอายุ20กว่าๆแล้วและเรียนจบไปทำงานหาเงินให้น้องกับแม่จ่าย) ตอนนั้นพ่อไม่ค่อยได้ใส่ใจอะไรกับครอบครัวหนูเยอะ โทรมาบ้างแต่ไม่ได้บ่อย
จนตอนที่หนูและแม่อาการดีขึ้น หนูก็กลับมาเลี้ยงตากับแม่ต่อ จนหนูจบ ม.4 ช่วงปิดเทอม วันที่4เมษา2565 ตาป่วยหนักมากๆ จนรู้ว่าตาร่างกายไม่ไหวแล้ว (ตาเคยบอกว่าถ้าตาป่วยหนักอย่าพาตาไปโรงพยาบาลเพราะตาไม่ชอบโรงพยาบาลแลตาไม่อยากทรมานร่างกายตัวเอง) จนตอนนั้นหนูเฝ้าตาจนไม่หลับไม่นอน จนวันที่7เมษา2565 ตาก็ได้จากหนูไปในวัย85ปี ทำให้หนูเสียใจหนักมากที่สุดในชีวิต ตอนนั้นแม่ก็ป่วยอยู่ให้คีโมอยู่ พี่ชายก็ติดโควิด พี่สาวก็ท้องอ่อนอยู่ หนูเลยต้องจัดการภายในงานเองทั้งหมด แต่มีลูกของลุงมาช่วยอยู่บ้าง พ่อก็มานะคะแต่ก็ไม่ได้มาช่วยอะไรเลยด้วยซ้ำ หลังจากเสร็จงานตา หนูก็คิดสั้นเหมือนเดิมค่ะ (ขอย้อนความนิดนึงนะคะ แม่หนูเป็นคนที่ชอบลูกชาย แม่เลยรักพี่ชายมากกว่า พ่อหนูรักพี่คนกลางมากสุดเพราะตอนพ่อยังไม่เลิกกับแม่ พ่อเลี้ยงพี่คนกลางเอง แต่หนูมีแค่ตาที่รักและเป็นห่วงหนูสุด) ตอนนั้นหนูรู้สึกเคว้งคว้างเหมือนไม่เหลือใครเลยค่ะ จนหนูต้องเข้าโรงพยาบาลและต้องพบจิตแพทย์ ทุกครั้งที่หมอนัดหนู หนูก็ไปเองคนเดียวตลอด เพราะหนูอยู่บ้านกับแม่แค่2คนแล้ว แม่ก็ป่วยด้วย แต่หลังจากงานตา พ่อก็มาบ้านหนูบ่อย มานอนค้างคืนบ้าง แต่ก็หนูไม่รู้สึกถึงความรักหรือความผูกพันธ์เลยค่ะ แม่ก็ดูเกลียดพ่อมากๆจนแม่ไม่อยากเข้าไกล้ พ่อก็ขอโอกาสแม่แต่แม่ก็ไม่ให้อภัยเลย ตอนนี้หนูเลี้ยงดูแลแค่แม่ กับเรียนแค่นั้นค่ะ พ่อก็ยังอยู่กับปู่ หนูก็ไปเยี่ยมบ้างนั่นแหละค่ะ
จนตอนนี้ตาเสียไปจะครบ1ปีแล้ว หนูยังเสียใจและคิดถึงตาตลอดเลยค่ะ จนพ่อก็แอบพูดเชิงประมาณว่าหนูรักแค่ตาแต่หนูเหมือนไม่รักพ่อเลย หนูเลยสงสัยว่าหนูควรทำไงดีคะ หรือหนูผิดไหมคะที่รักตาจนทำให้พ่อแอบน้อยใจ
ผิดไหม ถ้าเรารักตามากกว่าพ่อ?
จนตอน5ขวบ หนูเริ่มเรียนอนุบาล ตอนนั้นจากที่จำความได้ หนูไม่รู้เลยว่าพ่อหนูคือใคร เพราะหนูเติบโตมาในครอบครัวที่มีสมาชิกอยู่แค่นี้ จนมีครั้งหนึ่งเพื่อนล้อว่าหนูไม่มีพ่อ ตอนนั้นหนูก็เสียใจนั่นแหละค่ะ เพราะเพื่อนๆดูสนิทกับพ่อ พ่อมารับที่โรงเรียนบ้างไรบ้าง จนหนูกลับไปถามแม่ว่าทำไมคนอื่นมีพ่อ แม่ก็เสียใจกับคำถามที่หนูถามนั่นแหละค่ะตอนนั้น ทุกคืนหนูจะได้ยินเสียงแม่ร้องไห้ตั้งแต่เด็กๆ แล้ว
จนผ่านมาไม่นาน พ่อก็มาหาหนูเป็นครั้งแรก เพราะรู้เรื่องที่หนูโดนล้อที่โรงเรียน(เท่าที่หนูจำความได้) ตอนนั้นก็ดีใจนั่นแหละค่ะ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกผูกพันธ์หรือรักอะไรมากเลย จนตั้งแต่ อนุบาล2ถึงป.4พ่อมาหาหนูที่โรงเรียน แต่เดือนนึงถึง2เดือนพ่อจะมาสักครั้ง จนตอน ป.5 แม่ขายที่ดินที่ตาให้เพื่อมาปลดหนี้และเลี้ยงลูกๆ หลังจากนั้น พ่อก็มาหาหนูบ่อยขึ้นเป็นเดือนละ2-3ครั้ง(ทุกครั้งที่พ่อมาหาจะแอบตาตลอดเพราะตาไม่ชอบพ่อ เพราะพ่อทิ้งหนูทิ้งแม่ไป)
พอหนูเรียน ม.ต้น แม่ก็ไม่ได้ทำงานเพราะร่างกายเริ่มไม่แข็งแรง ตอนนั้นพ่อก็เลิกกับแม่เลี้ยงแล้วมาอยู่กับปู่ แต่ช่วง ม.2-ม.3 เป็นช่วงที่ตาหนูป่วยบ่อยและร่างกายทรุดโทรมลงมากๆ จนป่วยนอนกับที่ แต่หนูก็ไปหาพ่อบ้างนะคะ เดือนนึงก็1-2ครั้ง แต่ส่วนใหญ่ก็จะอยู่ดูแลตามากกว่า
หนูก็ใช้ชีวิตแบบเรียน-กลับบ้านมาดูแลตา-ทำการบ้าน-นอน แล้วก็ตื่นไปเรียน วนลูปอยู่แบบนี้ตั้งแต่ตอน ม.2-ม.4 และจุดพีคสุดในชีวิตหนูคือตอน ม.4ต้นๆ แม่ตรวจพบว่าเป็นมะเร็งเต้านม ทำให้หนูต้องดูแลทั้งแม่และตา จนก่อนวันที่แม่จะผ่าตัด3วัน หนูต้องเข้าโรงพยาบาลกะทันหันเพราะตับอักเสบรุนแรงเนื่องจากกินยาพาราเกินขนาด(ช่วงนั้นกินวันละ6-7เม็ดต่อวันเพราะคิดสั้นนั่นแหละค่ะ) แต่ก็ออกจากโรงพยาบาลมาทันเฝ้าแม่ผ่าตัดพอดี ช่วงนั้นพี่ๆก็มาช่วยดูแลแม่และตาอยู่ด้วย(ที่พี่ๆไม่ค่อยมีบทบาทเยอะเพราะพี่ทั้ง2คนอายุ20กว่าๆแล้วและเรียนจบไปทำงานหาเงินให้น้องกับแม่จ่าย) ตอนนั้นพ่อไม่ค่อยได้ใส่ใจอะไรกับครอบครัวหนูเยอะ โทรมาบ้างแต่ไม่ได้บ่อย
จนตอนที่หนูและแม่อาการดีขึ้น หนูก็กลับมาเลี้ยงตากับแม่ต่อ จนหนูจบ ม.4 ช่วงปิดเทอม วันที่4เมษา2565 ตาป่วยหนักมากๆ จนรู้ว่าตาร่างกายไม่ไหวแล้ว (ตาเคยบอกว่าถ้าตาป่วยหนักอย่าพาตาไปโรงพยาบาลเพราะตาไม่ชอบโรงพยาบาลแลตาไม่อยากทรมานร่างกายตัวเอง) จนตอนนั้นหนูเฝ้าตาจนไม่หลับไม่นอน จนวันที่7เมษา2565 ตาก็ได้จากหนูไปในวัย85ปี ทำให้หนูเสียใจหนักมากที่สุดในชีวิต ตอนนั้นแม่ก็ป่วยอยู่ให้คีโมอยู่ พี่ชายก็ติดโควิด พี่สาวก็ท้องอ่อนอยู่ หนูเลยต้องจัดการภายในงานเองทั้งหมด แต่มีลูกของลุงมาช่วยอยู่บ้าง พ่อก็มานะคะแต่ก็ไม่ได้มาช่วยอะไรเลยด้วยซ้ำ หลังจากเสร็จงานตา หนูก็คิดสั้นเหมือนเดิมค่ะ (ขอย้อนความนิดนึงนะคะ แม่หนูเป็นคนที่ชอบลูกชาย แม่เลยรักพี่ชายมากกว่า พ่อหนูรักพี่คนกลางมากสุดเพราะตอนพ่อยังไม่เลิกกับแม่ พ่อเลี้ยงพี่คนกลางเอง แต่หนูมีแค่ตาที่รักและเป็นห่วงหนูสุด) ตอนนั้นหนูรู้สึกเคว้งคว้างเหมือนไม่เหลือใครเลยค่ะ จนหนูต้องเข้าโรงพยาบาลและต้องพบจิตแพทย์ ทุกครั้งที่หมอนัดหนู หนูก็ไปเองคนเดียวตลอด เพราะหนูอยู่บ้านกับแม่แค่2คนแล้ว แม่ก็ป่วยด้วย แต่หลังจากงานตา พ่อก็มาบ้านหนูบ่อย มานอนค้างคืนบ้าง แต่ก็หนูไม่รู้สึกถึงความรักหรือความผูกพันธ์เลยค่ะ แม่ก็ดูเกลียดพ่อมากๆจนแม่ไม่อยากเข้าไกล้ พ่อก็ขอโอกาสแม่แต่แม่ก็ไม่ให้อภัยเลย ตอนนี้หนูเลี้ยงดูแลแค่แม่ กับเรียนแค่นั้นค่ะ พ่อก็ยังอยู่กับปู่ หนูก็ไปเยี่ยมบ้างนั่นแหละค่ะ
จนตอนนี้ตาเสียไปจะครบ1ปีแล้ว หนูยังเสียใจและคิดถึงตาตลอดเลยค่ะ จนพ่อก็แอบพูดเชิงประมาณว่าหนูรักแค่ตาแต่หนูเหมือนไม่รักพ่อเลย หนูเลยสงสัยว่าหนูควรทำไงดีคะ หรือหนูผิดไหมคะที่รักตาจนทำให้พ่อแอบน้อยใจ