คือว่าตอนที่ผมเรียนจบม.3 ผมได้ไปเรียนที่เทคนิคเเห่งนึง เปิดหออยู่ เมื่อตอนที่ผมเข้าเรียนใหม่ๆเพื่อนพี่น้องๆที่โรงเรียนเก่าเข้าหาผมเยอะมากครับมีเเต่คนทักหาไปไหนก็มีเเต่คนชวนพอกลับมาจากในเมืองก็จะเจอพวกเพื่อนพี่น้องมานั่งตั้งวงที่บ้านผม รอผมตลอดทุกอาทิตย์เเละรีบอยากเจอผมมาก มีเเต่คนบอกคิดถึงเมื่อไหร่จะลงมาหา ทั้งๆที่ผมก็กลับบ้านทุกอาทิตย์ ตอนนั้นผมมีความสุขมากครับ รู้สึกเป็นที่ยอมรับในกลุ่มเพื่อน รู้สึกว่ามีคนให้ความสำคัญมีคนดีใจด้วยเวลาประสบความสำเร็จไม่ว่าจะเรื่องใด    เเต่ทุกอย่างกลับเปลี่ยนไปเมื่อผมไม่มีทุนที่จะเรียนต่อ ในตอนนี้เเหละคือจุดเปลี่ยน เมื่อผมไม่ได้เรียนต่อเเละได้กลับมาอยุ่ที่บ้าน พวกพี่น้องที่เคยนั่งด้วยกันก็เริ่มพากันย้ายที่ตั้งวงจากบ้านผมไปบ้านน้องอีกคนนึง เเละเริ่มไม่พูดกับผม เมินเเชทผม ล่ะก็เริ่มไม่มาหาผมเจอผมที่ไหนเเทบไม่สบตาหรือไม่ทักทายเป็นเเบบนี้มาเรื่อยทีละคนจนตอนนี้ เหลือคนที่นั่งกับผมเพียง4-5คน จากเมื่อก่อน10-20คน และพวกน้องๆเริ่มไม่มีใครเคารพผมเเละตอนนี้เเชทผมก็ไม่มีใครทักมาชวนไปเที่ยวไหนอีกเเล้ว