เข้าเรื่องเลยล่ะกันนะคะ หนูเป็นลูกคนเดียวที่ต้องดูแลแม่ที่ป่วยเป็นSLEค่ะ แล้วแม่ก็มีโรคไตกับภาวะลำใส้อักเสปด้วยค่ะ หมอเลยให้งดของเค็มหวานมันเผ็ดทุกชนิด แต่แม่จะชอบดื้อ แอบกินตลอด เราเรียนอยู่นะคะ ตอนเราไปเรียนแม่ก็จะแอบๆกิน กลับบ้านมาวัดค่าน้ำตาลกับความดันก็จะสูงมาก เราห้ามก็เหมือนจะไม่ค่อยฟัง จะเถียงเราตลอด ด้วยสาเหตุนี้เลยทำให้แม่เข้าโรงบาลบ่อย แล้วเราก็ต้องไปเฝ้า เพราะแม่เดินเองไม่ไหวเวลาโรคกำเริบ เป็นอันไม่ได้เรียน ไม่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากจะทำ นอนโรงบาลครั้งนึงน่าจะอาทิตย์ได้ หมอนัดก็ต้องไปกับแม่ ครั้งล่ะเดือน แถมตากับยายอีกสองคนที่ต้องพาไปตรวจสองเดือนหริอสามเดือนรอบ บอกได้เลยว่า แทบจะเป็นเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลอยู่แล้วค่ะ เราควรทำใจยังไงคะ เราไม่รู้ว่าเราเป็นลูกหลานที่แย่รึเปล่า ที่รู้สึกเบื่อกับ การที่ต้องดูแลคนป่วยอยู่คนเดียว ตอนนี้ทุกคนต่างสงสารคนป่วย แต่ไม่ได้สงสารคนที่ต้องคอยดูแลคนป่วยบ้างเลย เราแค่อยากมีชีวิตวัยรุ่นเหมือนเพื่อนๆ เราไม่ต้องการคำชมเชยว่าเราเป็นลูกที่ดี เราเริ่มเครียด การเรียนก็ไม่ดีเลย รู้สึกหมดกำลังใจในการใช้ชีวิตค่ะ