ผมไม่เข้าใจ ว่าทำไมทุกคนถึงถอยห่างผม ไม่เข้าหาผมเลย ผมทำดี ชนะใจก็โดนทำเลว ทำเเย่ ตอบเเทนกลับดเวยความเกลียดชัง โดดเดี่ยวตลอด เสมอมา ไม่เคยเป็นส่วนหนึ่งของใครสักคนนึง ดูจากที่ทำงาน ผมเหนื่อย มาทำงานเเล้วบั่นทอนตลอดๆ ผมไม่เคยอยู่ในสายตาของใครเลยเหรอ ทุกคนคงจะไม่สงสาร เเละสมเพช หัวเราะเยาะผมที่ผมต้องไม่มีใคร เหมือนมีรังสีอะไรออกจากผมตลอดๆ เหมือนมีใครไปกระซิบหูคนุกคนในสังคมว่า ไม่ต้องไปยุ่งกับผม บางคนก็เกลียดผมทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไร จะมีวันไหนบ้างที่ผมไม่ต้องบั่นทอนกับสังคมรอบข้าง หรือสังคมนี้ไม่เคยเหมาะกับผมเเต่เเรก สังคมโลกมันโหดเหี้ยม โหดร้ายกับผทไปไหม ผมก็ adjust แล้วนะ อย่าว่าผมไม่ adjust 
คนบอกก็อย่าคิดมาก อย่าสนใจคน ถามจริงเถอะทำได้ไหมครับ พูดง่ายเเต่ทำยากครับ