สวัสดีค่ะ เราเป็นเด็กอายุ15ย่าง16 แม่ให้ทำงานโรงงานแห่งหนึ่งแถวบ้านรายได้วันละ320 รับเงินทุกวันเสาร์ เราทำค่ะ แล้วช่วงก่อนเราจะทำแม่เรามีหนี้ ไม่มีเงินให้เราไปเรียนก็ให้เราไปหายืมคนอื่น เราก็ขอยืมแล้วขอเขาว่าถ้ามีค่อยคืนได้ไหมเขาก็ให้ค่ะ พอช่วงเราทำงานยาวๆช่วงวันหยุดเราทำได้เยอะเราเลยเอาเงินไปใช้หนี้ แม่มาขอเราไม่มีให้เราก็บอกเหตุผลไปแต่เขาหาว่าเราเอาไปให้แฟน(แฟนไม่เคยขอเราสักบาท เขามีแต่ให้เราไปเรียนให้เงินเรากินจนเขายอมโดนพ่อด่า) แล้วเขาให้เราหายืมพอเรายืมให้ไม่ได้เขามาด่ามาว่าเรา เอาไปบอกยายเรา ยายเราก็ถามเราก็บอกหมดทุกอย่างแต่แม่กลับบอกยายว่ายายฟังความฝ่ายเดียว แล้วช่วงสุดท้ายก่อนที่เราจะเลิกทำงานเราบอกเขาว่าวันเสาร์จะไปค้างบ้านแฟนนะ เขาก็ให้แต่มีวันที่เราไม่ไปทำงานเพราะไม่สบาย พอมาอีกวันเราไม่อยากไปแต่ก็ต้องไปเพราะเขามาขู่เราว่าไม่ไปทำงาน วันเสาร์ไม่ต้องไป เราเลยต้องฝืนตัวเองไปทำ พอเราไปหาแฟนตามที่เขาบอกเขาหาว่าเราหนีไปอยู่บ้านแฟนทั้ง ๆ ที่มันไม่ใช่เลย แล้ววันอาทิตย์เราบอกเขาจะกลับวันจันทร์เพราะโรงงานหยุด ซึ่งเขาไม่ให้เราก็บอกไปว่าออกหอไม่ได้เจ้าของหอปิดแฟนก็ยังไม่กลับมาเพราะไปทำงาน ไม่มีวินไม่มีรถกลับด้วย แต่เขาบอกให้เราเดินกลับค่ะ แล้วเขาก็ให้พี่มาด่าเรา พี่ก็ด่าก็สอนแต่เอาแฟนเราไปเปรียบเทียบกับแฟนตัวเอง เราเข้าใจนะคะว่ากลัวเราพลาดแต่เราก็อยากมีอนาคตเราทำอะไรเราคิดได้ค่ะ เรารู้ว่าเขากลัวเราเจอแบบเขาที่ท้องพี่คนละพ่อกับเราแล้วโดนทิ้ง แต่นี่ไม่ใช่เรื่องแรกที่พี่กับแม่ทำกับเราแบบนี้นะคะ มันหลาย ๆ เรื่องซึ่งเราทนมาตั้งแต่ม.1(อายุ12เราเข้าเรียนก่อน1ปี) เราร้องไห้และเสียสุขภาพจิตและคิดจะฆตต.เพราะเราทนไม่ไหวแต่เราไม่ทำเพราะเรามีน้องต้องดูแลเพราะแม่ใหัน้องหาเงินใช้เองแล้วน่าจะยืมเงินด้วยค่ะ เราควรจัดการความรู้สึกยังไงดีคะเราไม่ไหวเลย