สวัสดีครับผมเป็นคนนึงที่มีเลือดบวก ผมรู้ตัวมาได้สักพักนึงแล้วครับ วันนี้ผมขอมาพูดถึงความในใจของผมที่เจอมานะครับ  หลังจากที่ผมทราบว่าตัวเองได้รับเชื้อผมก็ทานยามาโดยตลอด แต่ทุกครั้งที่ผมมีความรัก ผมต้องมักจะเป็นฝ่ายที่ขอเลิกก่อน มันเป็นว่า ผมไม่อยากทำให้ใครเดือดร้อน ทั้งที่ผมก็รักเค้าจริงๆนะครับ ผมไม่ได้อยากมีเชื้อเลยผมอยากกลับไปในวันที่ผมบริสุทธิ์ผมอยากจะเจอคนที่ใช่ไปเลยจะได้ไม่ต้องหาต่อ แต่โชคชะตามันก็เล่นตลกกับคนเราเสมอให้ผมเจอแฟนผ่านมาหลายต่อหลายคน ผมไม่เคยเจอใครเลยที่รักผมจริงๆ ผมอยู่ในครอบครัวที่แตกแยก พ่อกับแม่ต่างคนก็ติดการพนัน ผมขาดซึ่งความรักผมเลยต้องไปหาจากที่อื่น หลังจากที่ผมพบเชื้อสิ่งนึงที่ผมสัมผัสได้เลยคือ คนรอบข้างจะคิดว่าเราเป็นคนหลายใจเป็นคู่นอนไม่ซ้ำหน้า แต่จริงๆรู้ไหมครับว่า ถ้าผมเจอคนที่ใช่ที่รักผมจริงๆแล้วผมจะเปลี่ยนทำไม คนอื่นที่เค้าเปลี่ยนบ่อยจริงๆบางคนก็ไม่เป็นไร แต่ผมคือผู้โชคร้าย สังคมรักเพศเดียวกันแบบผม ผมเจอมาหลายรูปแบบ ทั้งรักแบบเดียวกัน และคนที่มาหลอกผมว่าไม่มีแฟนแต่มีแฟนเป็นผู้หญิงอยู่แล้ว บางคนบอกว่าการเป็นมะเร็งมันน่ากลัวใช่ครับคือเป็นแล้วรอวันตาย แต่ถ้ามีเชื้อเหมือนผมไม่ได้รอวันตายแต่ผมตายเลย เพราะคนบางคนก็รังเกลียดหลังจากที่รู้ กินยาร่างกายไม่ตายและเหมือนคนปกติเลยแต่คนทั่วไปบางคนไม่รู้ว่าถ้ามีเชื้อน้อยกว่า 40 ก็อปปี้ ก็ไม่สามารถแพร่เชื้อได้ และเมื่อสมัครงาน งานบางทีก็ถูกจำกัดว่าผมมีเชื้อไม่สามารถทำงานได้ โลกของผมมันโคตรมืดเลย อยากบอกว่าสิ่งที่คนมีเชื้อต้องการมากที่สุดเลยคือ การเข้าใจและกำลังใจ โลกใบนี้มันมีโรคอีกหลายโรคที่เราอาจจะเจอ อยากฝากไว้เรื่องนึงคือ คนที่น่ากลัวไม่ใช่แค่คนที่ติดเชื้อรวมทั้งเป็นคนปกติที่ไม่เคยตรวจหาเชื้อเลยหรือไม่ตรวจแบบต่อเนื่องเลยทำให้ไม่รู้ โลกของผมมันมืดมาก เคยคิดฆ่าตัวตายนะตอนที่ผมรู้ตัวตอนแรก แต่เพราะผมกลัวพ่อแม่พี่น้องลำบากผมเลยไม่ทำ 

ล่าสุด ผมเพิ่งหาเรื่องเลิกกับแฟนเพราะผมไม่กล้าพอที่จะบอกเค้าว่าผมมีเชื้อ ผมกลัวเสียงานของผมแล้วทำให้ครอบครัวผมเดือดร้อนผมจึงจำใจต้องทำแบบนั้นทั้งที่ผมรักเค้าจริงๆผมต้องยอมปล่อยเขาไป

ขอร้องอย่าด่าผมเลยนะครับเรื่องที่ผมเจอก็ช้ำมากพอแล้วครับ

ใส่โค้ด