เมื่อก่อนเคยคิดว่าโรคซึมเศร้า คือโรคที่สร้างความเสียหายให้จิตใจ เพราะสารเคมีในสมองผิดปกติ เมื่อรู้ตัวว่าเศร้าไม่มีเหตุผล ก็ไปรักษา รับยา และบำบัด อาการจะค่อยๆดีขึ้นและกลับมาเข้าสังคมได้
แต่พอเอาเข้าจริง มันกลับเป็นโรคที่ไม่ต้องการเหตุผล เพราะป่วย จะทำอะไรก็ได้ไม่งั้นจะฆ่าตัวตาย
อยากได้อะไรก็ต้องได้ อยากโทษใครก็โทษได้ จะเหวี่ยงวีน ไร้สาระแค่ไหนก็ห้ามตำหนิ ไม่มีอะไรบ่งบอกว่าจะหายเมื่อไหร่
การหาทางให้จิตใจแข็งแรงขึ้น เท่ากับยัดเยียดเจ้าตัวจะไม่พอใจ
การคอยโอ๋ คอยปลอบใจ จะทำให้เขาไม่พอใจ เพราะไม่อยากได้
การปล่อยเขาให้อยู่คนเดียว จะทำให้เขาไม่พอใจเพราะไม่เอาใจใส่
พอคิดว่าถ้าเราไม่อยู่แล้วเขาจะอยู่ยังไง เพื่อนก็ทนไม่ได้จนหายไปหมดแล้ว แล้วเขาก็จะโทษว่าต้องมีคนแกล้งเขาแน่ๆ เขาถึงไม่มีเพื่อนเลย
ทำไมเขาต้องทำงานด้วยในเมื่อมันเศร้า ทำไมเขาต้องเชื่อฟังคนอื่น ทำไมเขาต้องจะเป็นฝ่ายผิด ทุกอย่างมันความผิดของโรค และคนอื่นที่ทำให้เขาเป็นโรค
ถ้าเขาตายทุกคนต้องเสียใจ ทุกคนบูลลี่เขา เลยต้องตามเอาใจ
ถ้าเราบังคับให้อดทนบ้างล่ะ ให้ฝึกบ้างละ ก็จะบอกว่า "คนเราความเข้มแข็งจิตใจไม่เท่ากัน คุณอาจทนได้ คุณเก่ง แต่เขาอาจเจ็บปวดจนตาย"
สุดท้ายเขาก็จะไม่ปรับตัวอะไรเลย ซ้ำร้าย จิตใจกลับอ่อนแอไปเรื่อยๆเพราะถูกโอ๋ตลอด จนสุดท้ายก็แยกอะไรไม่ออกแม้แต่การหยอกการเล่น เคลียดไปกับทุกเรื่องจนไม่รู้จะหาอะไรทำให้เขาแฮปปี้ เอานิ้วจิ้มหน้า พูดหยอกๆเอย กลายเป็นเรื่องทะเลาะไหญ่โต สุดท้ายก็ได้แค่เงียบ เพราะฝืนเปลี่ยนแนวไปทางไหนเขาก็จะโมโหอยู่ดี แค่ยิ้มให้ก็ฉุน สุดท้ายก็อมทุกข์กันทั้งวัน แล้วเขาก็จะบอกขนาดคุณยังตีตัวห่าง รู้สึกแย่ อยากตาย
พอฟังคนนอกพูดก็พูดง่าย คอยอยู่เคียงข้างเขา ให้กำลังใจ เดี๋ยวสักวันเขาจะดีขึ้นเอง แล้วสักวันนี่คือเมื่อไหร่ 10ปี 50ปี
เงินก็เสกไม่ได้ ยังติดเหงกอยู่ด้วยกัน ห่างก็จะตาย
ผลักดันให้ฝึกความอดทน เผื่อสักวันจะต้องทำงาน เจออะไรที่มันหนักกว่านี้จะได้ทนได้ กลายเป็นสายตาชาวบ้านจับจ้อง "เขาทนไม่ได้ก็เรื่องของเขา คุณทนได้ คุณเก่ง แต่อย่าเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางของโลก ทุกคนมีจิตใจไม่เหมือนกัน โตมาไม่เหมือนกัน คุณมันเฮงซวย"
สุดท้ายก็อยู่ที่เดิม เงินลดไปเรื่อยๆพอๆกับสภาพจิต แค่หยอกขำๆให้อารมณ์ดียังทนไม่ไหว ทั้งที่ผ่านมานานไม่พัฒนาความทนกดดันขึ้นเลย กลับกันพอหยุด กลับอ่อนต่อโลกอย่างรวดเร็ว ต้องกลับไปจ้ะจ๋าไหม่ ออกไปเจอสังคมที่ไม่สนลูกเต้าเหล่าใครจะเป็นยังไง จะไม่พร้อมโดดตึกทันทีทีโดนตบบ่าเลยหรอ
จะมีบริษัทไหนที่ให้เงินเดือนเต็มกับคนขาดงานบ่อยๆ กดตันไม่ได้ ผิดใจไม่ได้ ปกติประชุมทีแทบจะฝาดหัวกันอยู่แล้ว นี่อยากไล่ออกยังไม่ได้เลยมั้งอยู่ดีๆก็เป็นบริษัทฆาตกร ล่มจมซะงั้น
เคยลองคิดดูเล่นๆว่า ไหนๆอยู่ไปก็ทรมาณ ไม่มีวี่แววจะไปข้างหน้าได้ เจอปัญหาก็ทำได้แค่เก็บกด เดี๋ยวชาวบ้านก็มาเสริมเรื่องจิตใจให้เอง อยู่ไปก็ไม่สร้างประโยชน์ ลองตายดูจริงๆดีไหม "ใครๆก็อยากอยู่ คุณมันเลว ไม่เห็นค่าชีวิต เกลียดไอ้คนอย่างคุณ
![ยิ้ม ยิ้ม](https://ptcdn.info/emoticons/emoticon-smile.png)
เลย พูดทำเท่ห์ ใช้ชีวิตเท่ห์ๆอย่างการต่อยมาก็สวน สู้ไม่ได้ก็ทนแล้วปรับตัว คุณทนได้ แก้ปัญหาเป็นก็ดีแล้ว แต่อย่ามาบูลลี่คนอื่น คนอื่นจิตใจไม่แข็งแรงเท่ากันทุกคน เขาปรับตัวไม่เป็น เรื่องที่คุณทนได้เขาทำไม่ได้หรอก อย่ามาโลกหมุนรอบตัวเอง มองความจริงบ้างไอ้โรคจิต ท่าทางจะประสาทไปหาหมอ รับยา แล้วออกมาดูโลกภายนอกบ้าง ใจเขาใจเรา คุณมันไม่เคยเจอของจริงกับตัวเองจังๆเลยทำพูด ไม่ไช่ตัวเองเก่งแล้วจะปากดีว่าคนอื่นได้"
สุดท้ายก็กลับมานั่งอมทุกข์กันอยู่ในบ้านเหมือนเดิม
ทำงานไม่ไหวแล้ว ใช้เงินยังกับน้ำ อะไรก็จะเอา แล้วแปปๆก็ทิ้ง
เลยคิดจะรับบริจาคจากชาวบ้าน แต่ยอดดันเป็น 0.
โยนให้คนอื่นก็ไม่มีใครเอา ทำอะไรไม่เป็น เพราะจบมาเพราะโอ๋ ใส่ร้ายคนอืน พูดจาจิกกัด ไม่ส่งงาน ไม่ช่วยเพื่อน ทิ้งวีกรรมสารพัดแย่ ไม่ให้เกรด ไม่ให้จบ จะฆ่าตัวตาย
เรื่องมันดูมีอะไรมากมาย จนน่าปล่อยให้ตาย แต่ถ้าเขาตายขึ้นมาจริงๆ ล่ะ คนที่คอยรับกรรมอาจจะโล่งใจ แต่แค่แปปเดียว คนที่มองแค่หน้าจอ ทั้งประเทศ ทั้งโลก "เขาฆ่าตัวตายเพราะพวกแย่ๆรอบตัว ถึงจะตายเพราะเหตุผลที่ดูไร้สาระ แต่สำหรับเขามันคงไหญ่ คงปวดใจมากๆและต้องโดนมานานแล้วด้วยไม่งั้นไม่มืด8ด้านจนฆ่าตัวตายหรอก ถึงแม้จะตายเพราะแค่ไม่อยากกินยาแต่ก็ยังตื้อให้กิน เอายาฟาดหัว เอายาฟันจนเป็นแผล แทงด้วยยา คงเป็นแบบนี้แน่ๆมั่นใจเลย คนสมัยนี้มันบูลลี่กันแรง คนบูลลี่มันขยะรกโลก ต้องยกพวกตามไปสั่งสอนมัน"
ก็นั่นแหล่ะพอคนมันโมโห เลือดแห่งความยุติธรรมพลุ่งพล่าน ก็ชอบคิดไปเรื่อย บางครั้งยังสงสัยว่าคนที่เป็นโรคกับคนคอยดูแล ใครมันน่าสงสารกว่ากัน
แล้วสรุปทุกวันนี้ต้องทำไงดี นี่ยังคิดว่าตัวเองตายยังง่ายกว่า แล้วเมื่อไหร่จะมีเพื่อนกับเขาสักที ครอบครัวยังไม่ขอคบ ยิ่งคนเก่าคนแก่ด้วย ไม่ฮึดก็โดนกระทืบ เห็นมีแต่คนออกมาปกป้อง แต่ก็ยังให้เรารับปัญหาคนเดียว
นี่บอกเลยทุกวันนี้ไม่ได้อิ่มข้าว แต่อิ่มกำลังใจ มีแต่กำลังใจเต็มไปหมด กองจนแทบจะไม่มีที่เดิน
แล้วเราเป็นอะไรกับเขา ไม่รู้ดิ ทำไมต้องคอยช่วยด้วย ก็งงตัวเอง รู้แค่เคยทิ้งไป ตำรวจก็ลากกลับมาให้อยู่ดี เดาว่าพาไปบ้านก่อนแล้วไม่ยอมละมั้ง เหมือนถูกคนรอบข้างระบุใส่มโนครัวไว้ให้แล้ว กลายเป็นหน้าที่ที่ต้องทำเพื่อรับใช้ชาติ ถ้าไม่ทำก็เตรียมตัวลำบากไว้ แบบว่าจะทำอะไรก็จะตามมาขัด
เอาเลย จะทำอะไรก็ทำ ไว้จิตใจแข็งแรงขึ้นมาเมื่อไหร่ก็บอกด้วย ถ้าจะบอกว่าไม่มีวันก็แล้วแต่ ปลงละ
สิ่งที่อยากขอมีเพียงอย่างเดียว อยากให้ระดมนักวิทยาศาสตร์ สร้างเครื่องวัดความอ่อนแอทางจิตใจให้หน่อย เวลาเห็นเลขขึ้นลงสัก 0.01 เผื่อจะชื้นใจขึ้นมาบ้าง ดีกว่าไม่รู้อะไรเลย
แด่โรค ที่มีความเป็นไปได้เป็นอนันต์ แต่คน ที่ต้องรับภาระแต่โดนด่า เอ้า ชน...
บางทีก็เผลอคิดว่าโรคซึมเศร้าเนี่ย อาจจะมีชื่อเรียกอีกชื่อว่าโรคพระเจ้าได้เลย
แต่พอเอาเข้าจริง มันกลับเป็นโรคที่ไม่ต้องการเหตุผล เพราะป่วย จะทำอะไรก็ได้ไม่งั้นจะฆ่าตัวตาย
อยากได้อะไรก็ต้องได้ อยากโทษใครก็โทษได้ จะเหวี่ยงวีน ไร้สาระแค่ไหนก็ห้ามตำหนิ ไม่มีอะไรบ่งบอกว่าจะหายเมื่อไหร่
การหาทางให้จิตใจแข็งแรงขึ้น เท่ากับยัดเยียดเจ้าตัวจะไม่พอใจ
การคอยโอ๋ คอยปลอบใจ จะทำให้เขาไม่พอใจ เพราะไม่อยากได้
การปล่อยเขาให้อยู่คนเดียว จะทำให้เขาไม่พอใจเพราะไม่เอาใจใส่
พอคิดว่าถ้าเราไม่อยู่แล้วเขาจะอยู่ยังไง เพื่อนก็ทนไม่ได้จนหายไปหมดแล้ว แล้วเขาก็จะโทษว่าต้องมีคนแกล้งเขาแน่ๆ เขาถึงไม่มีเพื่อนเลย
ทำไมเขาต้องทำงานด้วยในเมื่อมันเศร้า ทำไมเขาต้องเชื่อฟังคนอื่น ทำไมเขาต้องจะเป็นฝ่ายผิด ทุกอย่างมันความผิดของโรค และคนอื่นที่ทำให้เขาเป็นโรค
ถ้าเขาตายทุกคนต้องเสียใจ ทุกคนบูลลี่เขา เลยต้องตามเอาใจ
ถ้าเราบังคับให้อดทนบ้างล่ะ ให้ฝึกบ้างละ ก็จะบอกว่า "คนเราความเข้มแข็งจิตใจไม่เท่ากัน คุณอาจทนได้ คุณเก่ง แต่เขาอาจเจ็บปวดจนตาย"
สุดท้ายเขาก็จะไม่ปรับตัวอะไรเลย ซ้ำร้าย จิตใจกลับอ่อนแอไปเรื่อยๆเพราะถูกโอ๋ตลอด จนสุดท้ายก็แยกอะไรไม่ออกแม้แต่การหยอกการเล่น เคลียดไปกับทุกเรื่องจนไม่รู้จะหาอะไรทำให้เขาแฮปปี้ เอานิ้วจิ้มหน้า พูดหยอกๆเอย กลายเป็นเรื่องทะเลาะไหญ่โต สุดท้ายก็ได้แค่เงียบ เพราะฝืนเปลี่ยนแนวไปทางไหนเขาก็จะโมโหอยู่ดี แค่ยิ้มให้ก็ฉุน สุดท้ายก็อมทุกข์กันทั้งวัน แล้วเขาก็จะบอกขนาดคุณยังตีตัวห่าง รู้สึกแย่ อยากตาย
พอฟังคนนอกพูดก็พูดง่าย คอยอยู่เคียงข้างเขา ให้กำลังใจ เดี๋ยวสักวันเขาจะดีขึ้นเอง แล้วสักวันนี่คือเมื่อไหร่ 10ปี 50ปี
เงินก็เสกไม่ได้ ยังติดเหงกอยู่ด้วยกัน ห่างก็จะตาย
ผลักดันให้ฝึกความอดทน เผื่อสักวันจะต้องทำงาน เจออะไรที่มันหนักกว่านี้จะได้ทนได้ กลายเป็นสายตาชาวบ้านจับจ้อง "เขาทนไม่ได้ก็เรื่องของเขา คุณทนได้ คุณเก่ง แต่อย่าเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางของโลก ทุกคนมีจิตใจไม่เหมือนกัน โตมาไม่เหมือนกัน คุณมันเฮงซวย"
สุดท้ายก็อยู่ที่เดิม เงินลดไปเรื่อยๆพอๆกับสภาพจิต แค่หยอกขำๆให้อารมณ์ดียังทนไม่ไหว ทั้งที่ผ่านมานานไม่พัฒนาความทนกดดันขึ้นเลย กลับกันพอหยุด กลับอ่อนต่อโลกอย่างรวดเร็ว ต้องกลับไปจ้ะจ๋าไหม่ ออกไปเจอสังคมที่ไม่สนลูกเต้าเหล่าใครจะเป็นยังไง จะไม่พร้อมโดดตึกทันทีทีโดนตบบ่าเลยหรอ
จะมีบริษัทไหนที่ให้เงินเดือนเต็มกับคนขาดงานบ่อยๆ กดตันไม่ได้ ผิดใจไม่ได้ ปกติประชุมทีแทบจะฝาดหัวกันอยู่แล้ว นี่อยากไล่ออกยังไม่ได้เลยมั้งอยู่ดีๆก็เป็นบริษัทฆาตกร ล่มจมซะงั้น
เคยลองคิดดูเล่นๆว่า ไหนๆอยู่ไปก็ทรมาณ ไม่มีวี่แววจะไปข้างหน้าได้ เจอปัญหาก็ทำได้แค่เก็บกด เดี๋ยวชาวบ้านก็มาเสริมเรื่องจิตใจให้เอง อยู่ไปก็ไม่สร้างประโยชน์ ลองตายดูจริงๆดีไหม "ใครๆก็อยากอยู่ คุณมันเลว ไม่เห็นค่าชีวิต เกลียดไอ้คนอย่างคุณ
สุดท้ายก็กลับมานั่งอมทุกข์กันอยู่ในบ้านเหมือนเดิม
ทำงานไม่ไหวแล้ว ใช้เงินยังกับน้ำ อะไรก็จะเอา แล้วแปปๆก็ทิ้ง
เลยคิดจะรับบริจาคจากชาวบ้าน แต่ยอดดันเป็น 0.
โยนให้คนอื่นก็ไม่มีใครเอา ทำอะไรไม่เป็น เพราะจบมาเพราะโอ๋ ใส่ร้ายคนอืน พูดจาจิกกัด ไม่ส่งงาน ไม่ช่วยเพื่อน ทิ้งวีกรรมสารพัดแย่ ไม่ให้เกรด ไม่ให้จบ จะฆ่าตัวตาย
เรื่องมันดูมีอะไรมากมาย จนน่าปล่อยให้ตาย แต่ถ้าเขาตายขึ้นมาจริงๆ ล่ะ คนที่คอยรับกรรมอาจจะโล่งใจ แต่แค่แปปเดียว คนที่มองแค่หน้าจอ ทั้งประเทศ ทั้งโลก "เขาฆ่าตัวตายเพราะพวกแย่ๆรอบตัว ถึงจะตายเพราะเหตุผลที่ดูไร้สาระ แต่สำหรับเขามันคงไหญ่ คงปวดใจมากๆและต้องโดนมานานแล้วด้วยไม่งั้นไม่มืด8ด้านจนฆ่าตัวตายหรอก ถึงแม้จะตายเพราะแค่ไม่อยากกินยาแต่ก็ยังตื้อให้กิน เอายาฟาดหัว เอายาฟันจนเป็นแผล แทงด้วยยา คงเป็นแบบนี้แน่ๆมั่นใจเลย คนสมัยนี้มันบูลลี่กันแรง คนบูลลี่มันขยะรกโลก ต้องยกพวกตามไปสั่งสอนมัน"
ก็นั่นแหล่ะพอคนมันโมโห เลือดแห่งความยุติธรรมพลุ่งพล่าน ก็ชอบคิดไปเรื่อย บางครั้งยังสงสัยว่าคนที่เป็นโรคกับคนคอยดูแล ใครมันน่าสงสารกว่ากัน
แล้วสรุปทุกวันนี้ต้องทำไงดี นี่ยังคิดว่าตัวเองตายยังง่ายกว่า แล้วเมื่อไหร่จะมีเพื่อนกับเขาสักที ครอบครัวยังไม่ขอคบ ยิ่งคนเก่าคนแก่ด้วย ไม่ฮึดก็โดนกระทืบ เห็นมีแต่คนออกมาปกป้อง แต่ก็ยังให้เรารับปัญหาคนเดียว
นี่บอกเลยทุกวันนี้ไม่ได้อิ่มข้าว แต่อิ่มกำลังใจ มีแต่กำลังใจเต็มไปหมด กองจนแทบจะไม่มีที่เดิน
แล้วเราเป็นอะไรกับเขา ไม่รู้ดิ ทำไมต้องคอยช่วยด้วย ก็งงตัวเอง รู้แค่เคยทิ้งไป ตำรวจก็ลากกลับมาให้อยู่ดี เดาว่าพาไปบ้านก่อนแล้วไม่ยอมละมั้ง เหมือนถูกคนรอบข้างระบุใส่มโนครัวไว้ให้แล้ว กลายเป็นหน้าที่ที่ต้องทำเพื่อรับใช้ชาติ ถ้าไม่ทำก็เตรียมตัวลำบากไว้ แบบว่าจะทำอะไรก็จะตามมาขัด
เอาเลย จะทำอะไรก็ทำ ไว้จิตใจแข็งแรงขึ้นมาเมื่อไหร่ก็บอกด้วย ถ้าจะบอกว่าไม่มีวันก็แล้วแต่ ปลงละ
สิ่งที่อยากขอมีเพียงอย่างเดียว อยากให้ระดมนักวิทยาศาสตร์ สร้างเครื่องวัดความอ่อนแอทางจิตใจให้หน่อย เวลาเห็นเลขขึ้นลงสัก 0.01 เผื่อจะชื้นใจขึ้นมาบ้าง ดีกว่าไม่รู้อะไรเลย
แด่โรค ที่มีความเป็นไปได้เป็นอนันต์ แต่คน ที่ต้องรับภาระแต่โดนด่า เอ้า ชน...