คำว่าครอบครัว ไม่ใช่เซฟโซนมันคือเรื่องจริงที่สุดสำหรับผม ตั้งแต่เด็ก ผมชอบโดนพ่อกับอา/ด่า/ตีอยู่เป็นประจำเพราะแค่ทำการบ้าน เวลาไปโรงเรียนก็โดนเพื่อนแกล้ง   โดนด่า โดนล้อ  เข้าสู้วัยรุ่น ผมได้ย้ายกลับไปเรียนที่บ้านเกิด ตอนนั้นพ่อผมเลิกเหล้าเลยไม่ทุบตี แต่แกจะด่าแทน แบบว่า ไล่ให้ไปผูกคอตายไม่ก็เกิดมาทำไม ประมาณนี้ ส่วนย่าผมแกก็ด่าผมอยู่บ้าง แต่ไม่แรงเท่าพ่อ ขึ้นม.3ผมทนไม่ไหว เพื่อนที่โรงเรียน ชอบ เหยียด ศักดิ์ศรี ทำเหมือนผมเป็นคนใช้ ทำอะไรไม่พอใจก็ทำร้าย โดนดูถูกอยู่ตลอด จนผมทนไม่ไหวกับชีวิต เลยต้องหนีออกจากบ้าน แต่ก็โดนเจอภายใน3วัน หลังจากนั้นก็หยุดเรียนไป2เดือน แล้วก็กลับไปเรียนต่อให้จบ ม.3 ซึ่งตอนที่กลับไปเรียน ทุกคนในโรงเรียน เค้าเลิกทำร้ายหรือเลิกดูถูก ผมเลยผ่านมันไปได้ จากนั้นคือเก็บตัวอยู่แตในห้อง พร้อมทั้งโดนพ่อด่าทุกๆวัน จนเคยติดที่จะผูกคอตาย แต่ก็ไม่ทำ ไม่รู้เพราะอะไร จนอาผมบอกให้มาช่วยงาน อาจะยกธุรกิจให้ แต่ก็เหมือนกันกับพ่อ แต่คราวนี้จะหนักกว่าคือ คนทีผ่านไปมาแถวๆนั้นได้ยิน หรือมองมาที่ผม กำลังโดนดุ อาผมด่าแบบมีเหตุผม แต่ผมไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึก ตัวสั่นทุกครั้งที่โดนอาดุเสียงดังๆ รู้สึกอับอาย อยากเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง อาผมแกเป็นคนเก่ง แต่มีอีโก้สูงมากๆ คิดว่าผมจะฟังแกรู้เรื่อง แบบว่าสมองหรือการวิเคราะห์ของคนเรามันไม่เหมือนกัน แต่แกคิดแบบตรงข้ามกับผม ล่าสุดแกตะคอกใส่ผมจนคนที่ติดไปแดงเค้ามองมา ตอนนี้ผมรู้สึก สมเพชตัวเองเหลือเกิน นอนก็นอนไม่หลับเพราะโดนกดดัน มีเรื่องเครียดเยอะ อ่อนเพลีย ผมได้แต่คิดในใจว่า ทั้งครอบครัว มีใครเข้าใจผมบ้าง ผมไม่เคยได้ตอบโต้เลย 'ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับผมก็พูด คิดว่าสิ่งที่ตัวเองคิดมันถูก' (อันนี้หมายถึงอา) ทำไมผมต้องเกิดมาในครอบครัวนี้ด้วย ตอนนี้ เวลานี้ ผมรู้สึกเหมือนผมอยู่คนเดียว จริงๆ ใครก็ได้ ช่วยบอกทีว่าผมเกิดมาทำไม ในเมื่อไม่มีคนเข้าใจผม
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ใส่ข้อความ