ใบที่สิบเจ็ดเสร็จความว่างามเลิศ แสนประเสริฐสิ่งสมอารมณ์หมาย จะตกถิ่นฐานใดไม่อดตาย ทั้งหญิงชายเสน่หาเมตตาตน    อันลาภนั้นว่าเป็นศรีไม่มีขาด เปรียบดังพฤกษชาติที่ดื่นผล ทั้งแก่อ่อนมีคละอยู่ปะปน งอมก็หล่นเราลิ้มอิ่มอุรา ใบนี้ถามถึงคู่จะสู่สม คงได้ชมพูพักตร์เป็นหนักหนา ถามถึงบุตรสุดสวาทไม่คลาดคลา เป็นบุตราถูกแท้อย่างแน่นอน ถามญาติมิตรหรือหนี้ที่หน่ายพักตร์ ว่าคงจักได้พบสบสลอน อันเรื่องความนั้นเป็นต่อข้อสุนทร จบคำกลอนพาทีเท่านี้เอย ฯ