คือเราอยู่บ้านกับพ่อกับเเม่ค่ะละทุกวันนี้คือไม่รู้ว่าคนในบ้านเขาเป็นอะไรชอบมากดดันเราทั้งเรื่องเรียนเรื่องเงินเรื่อฃการทำงาน คือเรารู้นะคะว่าควรทำอะไรเราพยายามหาเงิน ตอนเราทำงานเราก็ส่งในพ่อเเม่เเต่เราเเต่อายุ19นะคะ

เรารู้สึกว่าเราไม่อยากตื่นมาใช้ชีวิตหลังจากที่หลับเเล้วต้องตื่นมาเจออะไรเเบบนี้ เราเเค่ขยับตัวก็โดนด่าเเล้ว เราพยายามทำให้ดีที่สุดสุดท้ายมันก็ไม่ดีพอสำหรับเขา เขาเอาเเต่ว่าทุบตีเราตลอดค่ะ เราก็ไม่เคยตอบโต้เลยเพราะไม่อยากมีปัญหากับคนในครอบครัวเราเงียบมาตลอด เขาจะว่าจะด่าจะทำร้ายร่างกายหรือจิตใจเราก็ไม่เคยตอบโต้เขา

เขาชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่นเเต่เขาก็บอกตลอดว่าไม่อยากเอาเราไปเปรียบเทียบเรารู้สึกว่าถ้าพูดขนาดนี้ก็เปรียบเทียบเถอะ คำพูดคำจาที่ออกมาจากปากคนในล้านเรารู้สึกเสียใจมากค่ะ

เราออกไปหาเพื่อนไปหาไรทำทำให้เราเข้าบ้านดึกเพราะเราไม่อยากอยู่ละอยู่กับคนในบ้านที่ชอบtoxicเราเลยเลือกที่จะออกไปหาอะๆรทำเเต่พอกลับมาก็รู้สึกเเย่เหมือนเดิมค่ะ เราร้องไห้เพราะคำพูดของคนที่บ้านเกือบทุกวัน

เราเครียดจนกินยาไมเกรนเกือบตลอด เราเคยทะเลาะกับเขาที่ฟลักสุดๆเเละเราก็ปรี๊ดเเตกมากค่ะตอนนั้นเราโกรธจนกัดมือกัดเล็บตัวเองหยิกตัวเองเพราะคิดว่าเราโดนเเบบนี้มันจนมันชาไปหมดทั้งร่างกายเเละจิตใจ ตอนนั้นในหัวเราคิดไม่ดีหลายอย่างเลยค่ะ เราเลยโทรหาเพื่อนให้เพื่อนมาหา พอเพื่อนรู้เพื่อนก็รีบมาหาเลยเเละปลอบเรา เราอยู่กับคนข้างนอกเรารู้สึกสบายใจมาก

วันเกิดเราเค้กสักก้อนยังไม่เคยได้เขาไม่เคยพูดถึงเรื่องวันเกิดเรา เเต่พอถึงวันเกินคนในบ้านเขาจัดเต็มทุกอย่าง เเต่พอของเราเขาเลือกที่จะไม่จัดเเละไม่พูดถึง เเต่เเบบนั้นเราก็ไม่อะไรหรอกค่ะ เพราะยังมีเพื่อนที่เเฮปเราตลอดเลย

เอาจริงเราเป็นคนสดใสนะคะชอบสร้างเสียงหัวเราะให้กับคนข้างๆเฮฮาเเต่พกลับบ้านเเล้วเหมือนเป็นคนละคนเลยค่ะ อยู่ข้างนอกสดใสมาก เเต่พอกลับมาดูเป็นคนเย็นชาไม่มีชีวิตชีวาเลย หน้าเครียดตลอดเลยค่ะ เราเหนื่อยที่ต้องเจอเเบบนี้ทุกวัน

เราควรทำยังไงดีคะ😣