เรื่องที่ผมจะพูดต่อจากนี้ทุกอย่างเป็นคำถามหมด ผมไม่รู้จะเล่ายังไง หรือสิ่งที่ผมเป็นอยู่คืออะไรครับ ใครรู้หรือเชียวชาญช่วยผมที
ผมจะเล่าระเอียดเท่าที่จะเล่นได้ เเละอาจจะมีบางเรื่องไม่จำเป็นเเต่ขอเล่าเพื่อความสบายใจผม
ตอนนี้ผมเรียนมหาลัยเเห่งหนึ่งในขอนเเก่น ผมเข้าปี1 เรียนไม่ทันเพื่อนเลยปล่อยFไป เก็บวิชาที่ผมพอเรียนทัน1วิชา 
คือเรียนวันพฤหัส วิชาการตลาด  (ผมเทียบโอนมา)
ผมเป็นเด็กวันๆ ไม่ทำไรเลย เบื่อ สมองโล่งมาก เคยพยายามฝึกฝนตัวเองเเต่ไปไม่รอดซักอย่างทำเเปปเดียวก็เบื่อ
ผมฝึกทำทุกอย่างในเวลาว่า ผมทำกราฟิกเก่งเลยเริ่มฝึก เเปปเดียว ท้อ หมดไอเดีย  
ฝึกเขียนโปรเเกรม  word   ฝึกภาษาอังกฤษ ก็เหมืยนกัน ทำเเปปเดียวท้อทิ้ง
นี้อาจจะเรียกว่าอยู่ไปวันๆของจริงวันหนึ่งผมนึกอะไรไม่ออก จริงๆเเบบสมองโล่งเลย  
คิดได้เเค่อย่าง กินข้าว เล่นเกม ดูหนัง เล่นคอม นอนเเค่นั้นจริงๆ  เคยลองหางานพิเศษทำ เเต่ไม่ผ่านเลยซักที่
ผมรู้สึกคิดหนักเรื่องเงิน อยากกินนูนนั้นจนเเทบทุกครั้งไม่มีเงินเก็บเลย  ผมรู้สึกไร้เป้าหมายในชีวิตอยู่ไปก็รกบ้าน 
กินเงินพ่อเเม่ พวกท่านลำบาทหาเงินให้ผมใช้เเต่ผมไม่ทำอะไรเลย  บางวันผมคิดมากปวดหัว ทุกวันเวลาว่างคิดนั้นคิดนูน
ตัดท้อตัวผมเองที่ทำอะไรไม่ได้ คิดจะพัฒนา ตนเอง  เเต่ไม่เคยทำสำเร็จ ตอนนี้ผมเลยไม่กล้า
สมองว่างจัดเเต่คิดไรไม่ออก งานพิเศษหาทุกวันเเต่ไม่มี มีก็ไกลเเสนไกล ตอนนี้เริ่มท้อเเล้ว
คิดว่าถ้าใช้ชีวิตเเบบนี้ต่อไปได้จบเเน่ๆ ไม่มีงานทำ  อาจจะขอทานที่ไหนซักที ความฝันจะเลี้ยงพ่อเเม่คงไม่สำเร็จซักอย่าง
เคยคิดจะไปหาจิตเเพทย์เเต่ผมไม่กล้า บวก จะไปหลายครั้งก็ไม่ไปซักที่ คิดไรไม่ออก มองไม่เห็นอนาคต ตอนนอนข้ามเวลา ได้เเต่นอน
ดูหลังคาห้องตัวเอง สมองโล่งเหมืยนคนตายทั้งเป็นเลย
ผมอยากจะหลุดออกจากวงจรนี้ อยากมีความฝัน  มีเเรงกระตุนให้ใช้ชีวิต เเบบคนอื่นเข้า มีเเรงมีพลังใช้ชีวิต เเบบคนอื่นเข้า
ผมควรทำไงดีครับ ระหว่างเขียนผมก็เริ่มซึมเเล้ว  ขอร้องรบกวนตอนผมด้วย ผมไม่รู้จะทำไงเเล้ว ตัวคนเดียวไร้เพื่อน โดนทิ้ง
พ่อเเม่ไม่มีเวลาว่างเลยให้คุยด้วย  
ผมอยู่ตัวคนเดียวเเท้จริงๆ พอนึกภาพออกไหมครับ อยู่ในห้อง เล็กๆเล่นคอม อยู่คนเดียว
ถ้ามีคนตอยโพสน้จะขอบคุณมากเเละจะทำตามทุกวิธีที่ท่านบอกมา ตอบทุก โพสด้วยครับขอบคุณครับ