คือเราไป รด.อ่ะช่วงงานรับปริญญาเราสนิทกับอาจารย์คนนึง เป็นผู้กำกับรด.นี่แหละ1วันแรกงานก็ผ่านไปด้วยดีนะแต่ อาจารย์เกิดอุบัติเหตุทำให้นิ้วเจ็บต้องใส่เฝือกหนะแกเลยผูกเนคไทไม่ถนัด เราเลยพูดว่า อาจารย์มานี่นิ้วเจ็บยังจะทำอีกนะเดี๋ยว หนูทำให้  เราเลยผูกให้หนะ เราผูกให้อาจารย์ ทั้ง6วันเลยแต่พี่รด.ที่อยู่ด้วยกันบอกสายตา อาจารย์มองเราแปลกๆ ตั้งแต่วันที่สามที่เราผูกไทให้ เเต่เราก็ไม่ได้คิดอะไร จนงานรับปริญญาเสร็จ เราได้จัดงานเลี้ยงเฉพาะกลุ่ม รด.ที่ช่วยงานรับปริญญา มีการดื่มเเอลกัน อาจารย์คนที่เราผูกไทให้จากที่นั่งหัวโต๊ะมานั่งตรงที่ข้างๆที่เรานั่ง แต่เราก็ไม่ได้คิดอะไร พี่ๆรด.ให้เราถามเลยว่า เขาคิดไงเพราะตั้งแต่จบงานสายตาเขามองเราแปลกๆ เมื่อวานเราได้ถามเขาเพราะไปงานที่ รด.ต้องไปช่วยร่วมกัน เราก็ถามไปว่า สายตาจารย์ดูแปลกๆนะ ตั้งแต่รับปริญญาแล้ว จารย์คิดไรกับหนูอยู่ป่าว เขาหัวเราะ แล้วตอบว่า ใช่ สมแล้วที่เป็นศิษย์โปรด ที่วางใจได้ เราเลยบอกว่า หนูไม่ได้คิดแบบนั้นนะ

แกก็พูดว่า เน็คไทเนี่ยสำคัญนะไม่ใช่ใครจะผูกก็ได้ถ้าไม่ใช่แฟนหรือคนในครอบครัวเนี่ยเขาห้ามผูกให้กัน ถ้าเราไม่มีความรู้สึกดีให้เราจะผูกให้จารย์ทำไมเล่าเราไปไม่ถูกเลย เราสงสัยว่าความหวังดีของเรามันทำให้คนนึงคิดไปไกลถึงขนาดนั้นเลยหรอคะ