ตามหัวข้อเลยค่ะ เราเอาออกจากความคิดเอาออกจากตัวเองไม่ได้สักที
คือเราเป็นเด็ก ตจว ที่เขามาทำงานใน กทม ทำงานที่ปัจจุบันมา 2 ปี ตอนนี้เราอายุ 26 พี่เขาอายุ 35+ ทำงานด้วยกัน สนิทกันมากๆ เราให้ความรู้สึกว่าเค้าเหมือนพี่สาวจริงๆที่ไม่ใช่แค่พี่ที่ทำงาน คือเราให้ใจเขาสุดๆเลยนะคะ ให้ช่วยอะไรช่วย ชวนไปไหนไม่เคยปฏิเสธ ไปเที่ยวด้วยกันวันหยุด ไปกินข้าวกลางวัน คุนกันได้ทุกเรื่องแบบ เรื่องงาน เรื่องส่วนตัว ปรึกษาทุกเรื่อง เป็นพี่ที่เราอยู่ด้วยแล้วสบายใจ

แต่ก็มีเหตุการณ์นึงที่เราผิดเองที่อาจจะใช้คำพูดที่ทำร้ายความรู้สึกเขาโดยที่เราไม่รู้ตัว (แบบพิมพ์ในแชท เพราะตอนมีเรื่องเข้าใจผิดพี่เขาไม่ยอมคุยกับเรา ไม่ยอมรับสาย เราเลยตัดสินใจพิมพ์ไป เราพยายามอธิบายแต่กลายเป็นเขาบอกว่าเราไปโทษเขา ไปทำร้ายความรู้สึกเขา เราไม่ได้โทษเขาน๊าเราพยายามอธิบายสิ่งที่มันเกิดขึ้น) บอกก่อนนะคะว่าตั้งแต่สนิทกันมาไม่เคยทะเลาะกันเลย ไม่เคยผิดใจกันเลย นี้เป็นครั้งแรก เราไม่เคยพูดคำหยาบ ไม่เคยพูดไม่ดีใส่ ไม่เคยเล่นหัวพี่เขาเลย อันนี้เรายอมรับว่าเราผิดตรงที่อาจจะเผลอพิมพ์อะไรแล้วมันไปสะกิดใจเขาจริงๆ แต่เราพยายามเข้าไปขอโทษแล้วน๊า เราขอโทษจากใจ ขอโอกาส ง้อทุกอย่าง ง้อหลายครั้งมาก ยอมทุกอย่างแต่เขาไม่ให้อภัยเลยค่ะ ขอเคลียร์เขาก็ไม่ให้แม้แต่ให้โอกาสเราได้อธิบายเลย อยู่ดีๆก็แบบไม่คุยไปเลย 

กลายเป็นหลังจากนั้นเขาไม่คุยกับเราอีกเลย เราเคารพพื้นที่ตรงนั้นของพี่เขานะคะ เราก็พยายามไม่ไปกวนใจ เดินหนี หลบๆเวลาต้องเจอ คุยแต่เรื่องงานแต่เวลาคุยเรื่องงานพี่เขาก็ไม่ค่อยเต็มใจจะคุย ไม่มองหน้า เมินใส่ พูดกับเราไม่ดี มองข้ามเราไปเลยทั้งๆที่นั่งข้างกัน เขาทักทายทุกคนปกติ แต่กับเราเขาไม่ทักทายเลย เราทักทายเขาเขาก็ไม่สนใจ เขาช่วยเหลือทุกคนดีหมด แต่กับเราคือไม่เลย เราเครียดมากๆ ร้องไห้ทุกวัน ตลอด 2 เดือนที่ไม่คุยกัน ทุกๆวันที่เราไปทำงาน เราพยายามทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไร แต่ในใจคืออึดอัดไม่โอเครไม่ไหวมากๆเลยค่ะ 

เราแค่รู้สึกว่าเมื่อก่อนในหลายๆเรื่องที่เราเคยอยู่ในจุดๆนั้นแบบที่คุยหรือทำอะไรด้วยกันมันหายไป แบบปกติจะหยอกล้อกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน เม้ามอยเฮฮา หัวเราะ ไปไหนก็ชวน ช่วยเหลือ คุยถามไถ่ สิ่งเหล่านี้มันหายไปแม้แต่การทักทายก็ยังให้กันไม่ได้ คือพอเราเห็นหรือได้ยินที่เขาเป็นปกติกับคนอื่นๆ แต่กับเราแบบไม่ได้แบบนั้นแล้วมันก็จะมีช็อตที่แบบจะร้องไห้ทุกครั้ง เหมือนเขารังเกียจเรามากๆ รู้สึกแบบนั้นจริงๆนะคะหรือเราอาาจะคิดมากไปเอง

เราไม่รู้จะมูฟออนจากความรู้สึกนี้ยังไงดีค่ะ เหมือนพื้นที่สบายใจพื้นที่ปลอดภัยตรงนี้มันหายไป เราแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่มาคุยกันก่อน ทำไมมีปัญหากันทำไมถึงไม่ยอมคุย ผลลัพธ์จะเป็นยังไงเรายอมรับได้หมด ไม่ต้องกลับมาสนิทกันเหมือนเดิมก็ได้ แบบไม่จำเป็นต้องไปกินข้าวด้วยกัน หรือ ไปไหนมาไหนด้วยกัน แต่แบบคุยกันปกติเหมือนเมื่อก่อนก็ไม่ได้เลยหรอ คุยเรื่องงานกับแบบดีนิดนึง ยิ้มให้กันบ้าง เรารู้สึกแย่มากๆ แย่จนไม่รู้จะทำงานที่นี้ต่อไปได้มั้ยเหมือนมันโดนบันทอนจิตใจในทุกๆวันเลย แต่ก็ไม่อยากเปลี่ยนงานตรงที่งานใกล้บ้าน เงินเดือนโอเค หัวหน้าดี บวกกับจริงๆเราเป็นพวกโลกส่วนตัวสูง พอเปิดใจรับใครเข้ามาแล้ว แล้วโดนทำร้ายความรู้สึกแบบนี้ มันเลยแย่มากๆ เพื่อนๆที่เข้ามาอ่านมีข้อแนะนำมั้ยค่ะ