ส่วนตัวผมมองว่าเพราะมุมมองการบริหารประเทศครับ

คือ เค้าจะมีแนวคิดว่าที่ค่าครองชีพสูงก็เพราะราคาสินค้าเพิ่มสูงซึ่งมีเรื่องค่าแรงที่แพงเป็นปัจจัยสำคัญ
ดังนั้น ถ้าจะให้ค่าครองชีพต่ำ ราคาสินค้าต่ำ ก็ต้องพยายามไม่ขึ้นค่าแรงซึ่งเป็นปัจจัยที่รัฐบาลควบคุมได้ง่าย

แต่ในความจริง ถึงค่าแรงจะถูกแต่สินค้าต่าง ๆ ก็มีต้นทุนจากปัจจัยอื่น ๆ ผสมอีกและไม่สามารถควบคุมได้ เช่นวัตถุดิบต้องนำเข้า เครื่องจักรต้องซื้อจากต่างประเทศ

สุดท้ายทำให้ค่าครองชีพค่อย ๆ แพงขึ้นแต่ค่าแรงแทบไม่เปลี่ยนเลย ไม่สัมพันธ์กัน

อีกอย่างคือการมองความหมายของค่าครองชีพที่...ค่อนข้างแคบ
เมื่อพูดถึงค่าครองชีพ ส่วนใหญ่ก็คิดกันก็คือค่าอาหาร 3 มื้อในราคาที่ต่ำที่สุด ง่าย ๆ และแค่นี้
ขณะที่ค่าครองชีพจริง ๆ มีปัจจัยที่ควรจะคำนึงมากกว่านั้นมาก เช่น ค่าเดินทาง ค่าที่พัก ค่ารักษาพยาบาล ส่วนเหลือสำหรับออม ค่าพัฒนาคุณภาพชีวิตหรือธุรกิจของตนเอง ฯลฯ

เมื่อเรามองค่าครองชีพในวงแคบ ก็ทำให้จำนวนเงินค่าครองชีพที่ออกมาจากการคำนวนต่ำลงไปจากความเป็นจริง และทำให้ค่าแรงไม่ค่อยขึ้นเพราะมองว่ามันเพียงพอแล้ว

ลองคิดที่รายได้ 15,000 ต่อเดือนแล้วกัน อยู่ได้ไหม ได้ แต่ก็แค่ใช้ชีวิตไปวัน ๆ เท่านั้นแหละ มันแทบไม่มีเหลือพอสำหรับพัฒนาคุณภาพชีวิตหรือเก็บออมหรอก ยิ่งเกิดเจ็บป่วยหรือเหตุการไม่คาดคิดเช่นรถเสียขึ้นมาก็ยิ่งไปกันใหญ่