เรามีเพื่อนอยู่สองคนที่อยู่คนละห้องกัน เราสามคนถือว่าสนิทกันมาก เรารับรู้ว่าเพื่อนทั้งสองคนของเราชอบคนเดียวกัน
และเราเองก็แอบชอบเขาเหมือนกันค่ะ
 ตลอดที่ผ่านมาเราทำเป็นไม่ชอบเขาไม่รู้สึกอะไรแกล้งแซวเพื่อนทั้งสองทำเป็นไม่คิดไม่ชอบ
ส่วนคนที่เพื่อนชอบเขาเป็นนักดนตรีเล่นเบสและเรากับเพื่อนอีกคน ก็อยู่ในวงดนตรีเหมือนกัน จริงๆทุกอย่างมันก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรเลย
 แต่เรื่องทุกอย่างมันมาพังเพราะเรา เรื่องมันเกิดหลังจากวันกินเลี้ยงหลังการแข่งขันเสร็จ บ้านเราอยู่ใกล้กับร.ร.และอยู่ใกล้กับที่ ก. ชอบซ้อมดนตรี วันนี้นเราเห็นเขาซ้อมอยู่คนเดียว 
เราเลยทักไปถามว่าทำไมถึงอยู่คนเดียวเราก็ถามแล้วคุย สัพเพเหระ คุยเรื่องแกะเพลงคุยเรื่องไปเล่นงานเราคุยกันแบบเหมือนเพื่อนคนหนึ่ง หลังจากวันนั้นเราก็เริ่มทักคุยกันมาตลอด แต่ก็ไม่เคยคุยกันเกินเลย จนวันนึงเราได้มาคบกันนั้นแหละหลังจากวันนั้น ทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิมเลยค่ะ ตอนแรกเพื่อนๆทั้งสองไม่มีใึรรู้เรื่องนี้เลยค่ะจนเพื่อนของทาง ก. เขาไปสืบว่าใครคือแฟนของ ก. จนรู้ว่าเป็นเราซึ่งเรากำลังนั่งคุยกับเพื่อนที่ชอบ ก อยู่ และนั้นแหละค่ะเรื่องทุกอย่างเลยพังไปหมด เรา เพราะหลังจากนั้นเพื่อนที่นั่งกับเรารู้ว่าเราคบกับ ก. เพื่อนคนนั้นก็เดินหนีออกไปจากตรงนั้น เราพยายามจะตามไปแต่ก็โดนเพื่อนของ ก. ดึงไว้ และหลังจากที่นั่งคุยกับพวกเพื่อนๆ ก. เสร็จ้ราก็ไปตามหาเพื่อนคนนั้น เราไปเจอเพื่อนนั่งแอบอยู่ข้างห้องดนตรีกับเพื่อนคนอื่นๆอีกตอนเราเดินไปเพื่อนเรายิ้มขำปกติจนเพื่อนหันมามองหน้าเราเท่านั้นแหละค่ะเพื่อนเราร้องไห้น้ำตาแตก เราแตกตื่นมากไม่ไม่รู้จะทำไงดีช่วงเวลานั้นเราทั้งกลัวทั้งเศร้า เสียใจเสียใจที่เราทำให้เพื่อนคนนี้ต้องร้องไห้เสียใจและเกลียดตัวเองที่ทำแบบนี้ หลังจากนั้นเพื่อนเราก็มานี่งเรียนปกติค่ะมีคุยบ้างอะไรบ้าง แต่..เขาไม่มองหน้าเราเลยค่ะ 
จนมาถึงเวลาเรียนคาบพละคาบนี่ต้องเดินเราก็เดินกันไปแต่พอเราหันมาอีกทีเพื่อนที่ร้องไห้กลับไม่ได้เดินตามเรากับเพื่อนอีกคนมา เราตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไรแต่ในใจเรากังวลมากเลยค่ะ จนพอเราได้ถามเพื่อนที่มาด้วยกันว่าเพื่อนคนนั้นไปไหน เพื่อนที่อยู่ด้วยกับเราเขาบอกเราว่า"อย่าไปเลยอย่าไปหามันเลย"เราก็สงสัยแหละเพื่อนคนที่อยู่กับเราเลยบอกว่าถ้าเราไปเราจะอึดอัดนะเพราะพวกนั้นกำลังนั่งคุยเรื่องเราอยู่...เท่านั้นแหละค่ะเราก็น้ำตาแตกอาจฟังดูว่า เราไปทำเขาเองจะมาร้องทำไม ใช่ถูกค่ะเราเชื่อว่าใครที่อ่านก็คงด่าเราหรือไม่ก็คงไม่ชอบ ถ้าเป็นเราเองเราก็ไม่ชอบ 
แต่ที่เราร้องไห้คือเราเกลียดตัวเองเกลียดที่ต้องทำให้เพื่อนที่มีความรักต้องมาอกหักต้องมาเสียน้ำตาก็เพราะคนแบบเรา เกลียดที่ตัวเองทำเลวขนาดนี้ เพื่อนที่นั่งอยู่กับเราก็พยายามปลอบเราแหละแต่เรามันสติจะหลุดไปอยู่แล้วต่อให้ปลอบยังไงเราก็รู้ว่าเราคือคนผิด และหลังจากเรียนเสร็จจนกลับบ้านเพื่อนอีกคนที่อยู่คนละห้องกับเราก็รู้เรื่องแล้วเหมือนกัน...เพื่อนคนนั้นเป็นคนที่เรารักมากนะแต่แปลกไหมค่ะที่เราดันไปชอบไปคบกับคนที่เพื่อนคนนี้ชอบมากๆที้งๆที่รู้อยู่แก่ใจ  เรารู้สึกผิดจนอยากให้เพื่อนทั้งสองคนด่าเราสักคำหรือตบเราจนกว่าจะพอใจ ไม่ใช่เราโรคจิต เราแค่รู้ว่ามันคงจะดีกว่าถ้าเพื่อนได้ทำ
หลังจากนั้นเราก็มาโดนคนที่บ้านว่าต่อเรื่องนี้อีกนั้นแหละค่ะเรื่องทั้งหมดมันมีเท่านี้ไม่ได้อยากจะมาทำตัวเป็นคนดี แต่เราแค่อยากระบายความอัดอัน อีกอย่างเราอาจไม่เหมาะที่จะปลอบแต่อาจเหมาะกับคำด่ามากกว่า
ใครที่อ่านเรื่งนี้เราอยากให้อน่าทำแบบเรา ไม่งั้นอาจเสียเพื่อนแบบเรา ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะ