หลังจากที่เราได้ตั้งกระทู้เรื่องน้อง ๆ ที่เป็นเด็กพิเศษแล้วอยากต่อที่ม.ราม + มีลูกที่เป็นเพื่อนเรา(ที่เราได้ขอคอนเน็กกันในหลังไมค์ต่างหาก)แล้วลาออกจากม.รามไป เพราะเรียนไม่ไหวและสอบตกเยอะ จนเป็นซึมเศร้าหนัก แล้วพูดแบบว่าไม่มีความสุขในชีวิตเลย แบบว่าชีวิตเขาคงจบแล้วละ หมดอนาคตละ เพราะคนอื่น ๆ เขาก็ใช้ชีวิตแบบว่าทำงานหาเลี้ยงตัวเอง เรียนจบแล้วทำให้พ่อแม่ภูมิใจ ใส่ชุดครุยแบบนี้ค่ะ แบบว่าดิ่งหนัก ๆ ไปเลยค่ะ
ล่าสุดคือ ดิ่งจนแบบว่าน้องแอบอยากฆ่าตัวตายให้เร็ว ๆ ไว ๆ ไปเลยค่ะ เพราะอยู่ไปพ่อแม่ก็เสียใจ เกาะพ่อแม่กิน เรียนไม่จบ เสียดายเวลา เสียโอกาสแบบนี้ค่ะ เรียกว่าชีวิตพังแบบว่าพังยับ ๆ ดิ่งยับ ๆ เลยค่ะ (แล้วคนพูดไม่ใช่คนแถวบ้านแค่นั้นนะคะ คนในพันทิปก็ตัวดีนี่แหละค่ะ) จนแทบแบบว่า เขาก็เด็กพิเศษนะ เขาก็มีปัญหาเรื่องการเรียนที่เขาทุ่มเทแค่ไหน เขาก็มีสิทธิ์ท้อเป็น เหนื่อยเป็นนะ อยากไปตบหน้า ต่อยหน้าได้คือทำไปแล้วค่ะ เพราะบางคนก็พูดแบบว่า " ช่วยพ่อแม่ประหยัดเถอะครับ จะต่อป.โท ป.เอกที่ม.ที่เลือกก็ได้ / เรียนแล้วเก็บหน่วยกิตได้น้อย เสียดายเวลา เสียดายโอกาสค่ะ / ไม่ก็ดรามาแบบว่า เอาไลฟ์โค้ชแบบครูเงาะมาให้เพื่ออะไรกันคะ / แรงหน่อยคือให้ตัดหางปล่อยวัดเลยค่ะ " ไม่ช่วยก็อย่าทำให้เด็กมันเครียดเลยค่ะ ซึ่งแล้วเราก็รู้ตัวด้วยว่าใครพูดแต่ไม่อยากไปยุ่งค่ะ เพราะแค่ดูแลหลาน ๆ ก็เหนื่อยพอแล้วค่ะ แล้วไหนจะเจอคนในพันทิปอีก สงสารน้องค่ะ ซึ่งแน่นอนว่ามันก็ผ่านไปจะ 1 ปีแล้วนะคะ แต่น้องยังคงเก็บไว้เป็นแผลเป็นเลยค่ะ เพราะคิดว่าตัวเองล้มเหลวทุกอย่าง ตัวเองโง่ที่เรียนไม่จบ ทั้ง ๆ ที่พยายามมากจนเรียกว่าแทบจะอ่านจนเลือดกำเดาไหลแล้วก็ยังไม่จบอีก
แล้วประกอบกับว่าอยากทำให้ตัวเองประสบความสำเร็จแบบที่คนอื่น ๆ ปกติเขามี เช่นเรียนจบ = ประสบความสำเร็จ ทำงาน = ประสบความสำเร็จ แต่ตลอดเวลามาคือไม่มีสิ่งไหนที่เรียกว่าประสบความสำเร็จเลยค่ะ สิ่งที่เรียกว่าได้จากตัวเองแทบจะไม่มีเลยค่ะ เรียกว่าบ่นว่าน้อยใจตัวเองบ่อยมากเลยค่ะ แต่เราก็บอกแบบปลอบใจนะคะว่า " การได้เกิดมาเป็นคน ดูแลตัวเองได้ มีมือมีเท้าก็โชคดีกว่าคนอื่น ๆ เยอะแล้ว ไม่ก็บอกว่าคนจบสูง ๆ แต่ทำตัวไม่เหมาะกับที่เรียนสูงก็ไร้ค่านะลูก แค่นี้ก็เก่งมากแล้ว บางคนไม่ได้โชคดีกว่าเราเลยนะลูก " น้องเขาก็เงียบแต่ก็ร้องไห้คนเดียวแบบร้องไห้แต่ไม่ส่งเสียงเลยค่ะ เพราะเขาก็ยังคงวังวนวกวนอยู่กับเรื่องของ " ความสำเร็จ " อยู่ตลอดเวลาเลยค่ะ
เลยอยากขอคำแนะนำเพื่อปลอบใจน้องและไปบอกเพื่อนเพื่อปรับพัฒนาการและการเลี้ยงดูให้ดีต่อไปค่ะ
คุณคิดว่าความสำเร็จของเด็กพิเศษคืออะไรค่ะ (ที่ไม่ใช่แค่เรื่องเรียน เรื่องทำงาน เรื่องความสุข)
ล่าสุดคือ ดิ่งจนแบบว่าน้องแอบอยากฆ่าตัวตายให้เร็ว ๆ ไว ๆ ไปเลยค่ะ เพราะอยู่ไปพ่อแม่ก็เสียใจ เกาะพ่อแม่กิน เรียนไม่จบ เสียดายเวลา เสียโอกาสแบบนี้ค่ะ เรียกว่าชีวิตพังแบบว่าพังยับ ๆ ดิ่งยับ ๆ เลยค่ะ (แล้วคนพูดไม่ใช่คนแถวบ้านแค่นั้นนะคะ คนในพันทิปก็ตัวดีนี่แหละค่ะ) จนแทบแบบว่า เขาก็เด็กพิเศษนะ เขาก็มีปัญหาเรื่องการเรียนที่เขาทุ่มเทแค่ไหน เขาก็มีสิทธิ์ท้อเป็น เหนื่อยเป็นนะ อยากไปตบหน้า ต่อยหน้าได้คือทำไปแล้วค่ะ เพราะบางคนก็พูดแบบว่า " ช่วยพ่อแม่ประหยัดเถอะครับ จะต่อป.โท ป.เอกที่ม.ที่เลือกก็ได้ / เรียนแล้วเก็บหน่วยกิตได้น้อย เสียดายเวลา เสียดายโอกาสค่ะ / ไม่ก็ดรามาแบบว่า เอาไลฟ์โค้ชแบบครูเงาะมาให้เพื่ออะไรกันคะ / แรงหน่อยคือให้ตัดหางปล่อยวัดเลยค่ะ " ไม่ช่วยก็อย่าทำให้เด็กมันเครียดเลยค่ะ ซึ่งแล้วเราก็รู้ตัวด้วยว่าใครพูดแต่ไม่อยากไปยุ่งค่ะ เพราะแค่ดูแลหลาน ๆ ก็เหนื่อยพอแล้วค่ะ แล้วไหนจะเจอคนในพันทิปอีก สงสารน้องค่ะ ซึ่งแน่นอนว่ามันก็ผ่านไปจะ 1 ปีแล้วนะคะ แต่น้องยังคงเก็บไว้เป็นแผลเป็นเลยค่ะ เพราะคิดว่าตัวเองล้มเหลวทุกอย่าง ตัวเองโง่ที่เรียนไม่จบ ทั้ง ๆ ที่พยายามมากจนเรียกว่าแทบจะอ่านจนเลือดกำเดาไหลแล้วก็ยังไม่จบอีก
แล้วประกอบกับว่าอยากทำให้ตัวเองประสบความสำเร็จแบบที่คนอื่น ๆ ปกติเขามี เช่นเรียนจบ = ประสบความสำเร็จ ทำงาน = ประสบความสำเร็จ แต่ตลอดเวลามาคือไม่มีสิ่งไหนที่เรียกว่าประสบความสำเร็จเลยค่ะ สิ่งที่เรียกว่าได้จากตัวเองแทบจะไม่มีเลยค่ะ เรียกว่าบ่นว่าน้อยใจตัวเองบ่อยมากเลยค่ะ แต่เราก็บอกแบบปลอบใจนะคะว่า " การได้เกิดมาเป็นคน ดูแลตัวเองได้ มีมือมีเท้าก็โชคดีกว่าคนอื่น ๆ เยอะแล้ว ไม่ก็บอกว่าคนจบสูง ๆ แต่ทำตัวไม่เหมาะกับที่เรียนสูงก็ไร้ค่านะลูก แค่นี้ก็เก่งมากแล้ว บางคนไม่ได้โชคดีกว่าเราเลยนะลูก " น้องเขาก็เงียบแต่ก็ร้องไห้คนเดียวแบบร้องไห้แต่ไม่ส่งเสียงเลยค่ะ เพราะเขาก็ยังคงวังวนวกวนอยู่กับเรื่องของ " ความสำเร็จ " อยู่ตลอดเวลาเลยค่ะ
เลยอยากขอคำแนะนำเพื่อปลอบใจน้องและไปบอกเพื่อนเพื่อปรับพัฒนาการและการเลี้ยงดูให้ดีต่อไปค่ะ